Epilog : „Koniec jest zawsze początkiem czegoś nowego”

„W życiu istnieją bowiem rzeczy,

o które warto walczyć do samego końca”

- Paulo Coelho

Kroniki Proroka Codziennego nr.029:

Tak w końcu nadszedł ten dzień na zakończenie historii.

Jestem z siebie naprawdę dumna, że naprowadziłam do opowiadanie do końca.

Epilog jest dla mnie takim zakończeniem i dopowiedzeniem tego, co nie udało mi się pokazać we wcześniejszych rozdziałach.

Zapraszam serdecznie do czytania:

P.s. Bardzo mi przykro że tak długo czekaliście. Mam nadzieję, że wybaczycie mi tę zwłokę.

~^~^~

(dwa lata później)

                  -Jak długo można rodzić dziecko?

                Zazgrzytał zębami Draco, nie ukrywając swojego zdenerwowania. Kilka godzin temu, w czasie zakupów Hermiona dostała mocnych skurczy. Od razu trafiła pod opiekę doktora Michella Detmayera, którego poleciła im Narcyza. Był dobrym lekarzem i całą ciążę jego żona była pod dobrą opieką.  Przez cały czas drżał o nią, jakby była kruchą istotą. Wiedział, że ją to denerwowało, ale nie umiał inaczej. W końcu wciąż pamiętał, jak nie tak dawno temu straciła dziecko. Próbował o tym zapomnieć, ale nie potrafił. Za to podziwiał jak jego kobieta, tak pewnie podchodzi do wszystkiego spokojnie.

                 - Wszystko będzie dobrze, kochanie – przekonywała go czule i z troską. – Zobaczysz, urodzi nam się zdrowy syn i wychowamy go na wspaniałego chłopaka.

                 - Jesteś pewna, że to będzie syn? A jeśli córka? – droczył się z nią wtedy, choć na chwilę próbując zapomnieć o swoich troskach. Wspólnie nie chcieli znać płci dziecka, chociaż Draco musiał przyznać, że zżerała go ciekawość. Obiecał jednak żonie, że dotrzyma słowa. A teraz czekał niecierpliwie przed pokojem szpitalnym, aż usłyszy pierwszy krzyk swojego dziecka. Nie był wstanie być przy niej, gdyż jego stan był kiepski, że lekarz żartował, iż będzie miał dwóch pacjentów zamiast jednego.

                 - Spokojnie stary – próbował go pocieszyć Potter, który pół roku temu został ojcem drugiego dziecka. Tym razem Ginny urodziła piękną i zdrową córeczkę. Dali jej na imię Lilly, ku pamięci matki Harry’ego.W ogóle byli bardzo szczęśliwym małżeństwem. Sam Dean wyjechał za granicę i nie utrzymywał z nimi kontaktu. – Sam zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

                 - Właśnie się dowiedziałam! – Na  korytarzu znalazła się Narcyza Malfoy. W ręku trzymała opasłą torbę i wyglądała na zdenerwowaną. – Jak się czuje Hermiona? Czy wszystko w porządku?

                 - Kiedy widziałem ją ostatni raz, chyba tak – odparł, kiedy w pewnym momencie usłyszał krzyk dziecka. Zdenerwowany ruszył w stronę drzwi prawie zderzając się z lekarzem.  Doktor Detmayer był wysokim i barczystym mężczyzną po czterdziestce. W rękach trzymał małe i płaczące zawiniątko. Draco z wrażenia zachłysnął się powietrzem.

                 - Masz syna, Draconie – powiedział miękko, podając mu dziecko. Draco  nie mógł w to uwierzyć. poczuł jak w jego oczach pojawiły się łzy. Przy Hermionie nauczył się wrażliwości i nie musiał udawać twardziela. Wcale mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Miał wrażenie, że stał się bardziej ludzki.

                 - Czy mogą ją zobaczyć? – zapytał, ignorując krąg zebranych wokół niego ludzi, którzy z zachwytem spoglądali na dziecko. Teraz chciał się tylko dowiedzieć jak się czuje jego ukochana. Musiał mieć pewność, że nic jej nie jest.

                 - Oczywiście, tylko nie na długo. Twoja żona spisała się na medal i należy jej się odrobina odpoczynku. – Draco poważnie skinął głową. Ostrożnie trzymając sennego syna na rękach skierował się w stronę salo , gdzie leżała jego żona. Był naprawdę szczęśliwy i niezwykle dumny. Gdy wszedł do pokoju zobaczył, jak leżała zmęczona na poduszkach.

                 - Dziękuje za cudownego syna, kochanie – wyszeptał troskliwie kładąc niemowlę na jej rękach. Hermiona uśmiechnęła się lekko, z zachwytem patrząc na maleńki cud. Nie mogła w to uwierzyć. To wszystko było tak nieprawdopodobne.

                 - To ja powinnam ci podziękować, że mi go dałeś – wyszeptała, nie kryjąc swojej dumy. Była naprawdę szczęśliwa. Nigdy jeszcze jej serce nie przepełniało tak wielkie szczęście, jak właśnie w tym momencie. To była z pewnością najpiękniejsza chwila w jej życiu. Jedna z młodych pielęgniarek podeszła i zabrała jej synka.

                 - Tylko go zmierzymy, zważymy i od razu przyniesiemy – zapewniła, widząc strach w oczach młodej matki. Hermiona niepewnie skinęła głową, a Draco parsknął śmiechem.

                 - Już wiem, kto będzie tu nadopiekuńczym rodzicem – zaśmiał się Draco i zaraz spoważniał widząc minę Hermiony. – Nigdy nie sądziłem, że będzie nam pisane aż takie szczęście – wyszeptał, patrząc na nią z miłością. Ona również nie miała pojęcia. Wiedziała już, że przed nimi tylko szczęśliwe chwile, chociaż nie było lekko. Historia Johna Smitha miała swój dramatyczny koniec dla wszystkich. Okazało się, że mężczyzna miał rację. Draco dokopał się do dokumentów, w którym była mowa o starszym bracie Lucjusza, a jego matka potwierdziła tę historię. Trochę to nim wstrząsnęło i długo nie mógł dotrzeć do siebie. Była jednak przy nim przez cały czas, a gdy okazało się, że zaszła w ciążę, nie odstępował jej na krok. Ta nadopiekuńczość trochę ją denerwowała, ale i tak była mu wdzięczna. Dzięki niemu jakoś przetrwała tę ciążę. I nie było też dnia, żeby jej nie zaskoczył. Czyż mogłaby bardziej kochać tego faceta?  - Mam coś dla ciebie.

                 - Draconie, proszę żadnych prezentów – powiedziała stanowczo, gdyż już i tak ciągle coś od niego dostawała. I ciągle też ją czymś zaskakiwał. Tym razem wyciągnął małe pudełeczko i pokazał go jej.

                 - Tego nie kupiłem – przyznał jej szczerze. – To pamiątka rodzinna. Daje się ją matce po urodzeniu pierwszego dziecka – wyznał i podał jej małe pudełko. Otworzyła je zaintrygowana i zobaczyła najpiękniejszą rzecz jaką kiedykolwiek widziała w życiu. Był to mały, złoty medalik, który się otwierał w środku. Na wierzchu wygrawerowano napis: Malfoy Family. Nie umiała ukryć łez wzruszenia, jakie cisnęły się jej do oczu łzy.

                 - Nie spodziewałam się takiego prezentu – wyszeptała poruszona. Już wiedziała, że każe wykonać miniaturowe portrety swoje i Dracona, oraz małego synka. – Jak nazwiemy nasze dziecko? Do tej pory nie rozmawialiśmy o imieniu. Obiecaliśmy sobie, że poczekamy. Nie uważasz, że nadszedł już czas?

                 - Myślałem, żeby nazwać go Ethan – odparł niepewnie patrząc jej w oczy. – Chciałbym oddać w ten sposób hołd człowiekowi, który zginął, nim zaczął żyć naprawdę.

                 - Podoba mi się to imię – wyznała mu szczerze. Na twarzy młodego Malfoya pojawił się ciepły uśmiech, gdy przyciągnął do siebie ukochaną kobietę, złożył na jej ustach pocałunek. Wiedzieli, że będą razem już na zawsze, a ich życie dopiero zaczęło pisać swoją własną historię.

~^~^~

    Ron Weasley uśmiechnął się zadowolony, gdy tylko dotarła do niego wiadomość o dziecku.

                Różnie im się ułożyło z Hermioną, ale był naprawdę szczęśliwy. Jego przyjaciółka również  ułożyła sobie życie. Nigdy, by nie przypuszczał, że Draco Malfoy może się tak bardzo zmienić. Życie bywało doprawdy nieprzewidywalne. On sam jakoś uporał się ze śmiercią Dafne, ale nigdy o niej nie zapomniał. Wciąż odwiedzał jej grób i często opowiadał o tym, co się dzieje w jego życiu. Dzięki temu czuł się znacznie lepiej i jakby ona go słuchała. Nie mógł przecież wiedzieć, że jego ukochana stoi tuż obok niego za każdym razem, gdy się pojawia i w skupieniu słucha jego słów.

                 - Na dzisiaj chyba koniec – zawołała do niego zmęczonym głosem Astoria Greengrass. Odwrócił się i spojrzał na nią z lekkim uśmiechem kiwając głową. Kto by się spodziewał, że ta dumna niegdyś arystokratka również tak bardzo się zmieni. Z początku jej nie ufał i uważał, że jest odpowiedzialna za śmierć siostry. Ona sama myślała często bardzo podobnie. Gdy raz był świadkiem jej załamania psychicznego, musiał zmienić swoje zdanie o niej. Nawet zimni dranie mają serca, tylko nie zawsze je okazują. Ona była tego żywym przykładem. Kiedy w końcu odeszła od swojej rodziny, dał jej dach nad głową i pracę. Z czasem bardzo się do niej przywiązał i odkrywał jak bardzo to zaskakująca kobieta.

                 - Właśnie dostałem wiadomość. Hermiona urodziła dzisiaj zdrowego syna – powiedział i podszedł do barku skąd wyciągnął butelkę whiskey i dwie szklanki. W końcu musieli uczcić narodziny młodego czarodzieja.

                 - W końcu. Nie raz widziałam jak Draco swoją nadopiekuńczością doprowadzał ją do szału – zachichotała rozbawiona Astoria biorąc od niego szklankę. – Nie żałujesz niczego, Ron? W końcu tak niewiele brakowało, a ty byłbyś na jego miejscu.  – Pytanie Astorii nieco go zaskoczyło, ale sam musiał przyznać, że nieraz o tym myślał. Gdyby wszystkiego nie spieprzył, nie wiadomo, czy wciąż byliby szczęśliwą parą. Przy Dafne poczuł czym jest miłość, a przy Astorii odkrył  jak wielkie ma znaczenie. Ta ostatnia myśl tak go zaskoczyła, ale i uspokoiła. Naprawdę był zakochany.

                 - Kocham cię, Astorio – powiedział tak pewnie i zdecydowanym głosem, że kobieta spojrzała na niego z niedowierzaniem. Z pierwszej chwili myślała, że sobie z niej żartuje.

                 - Nie możesz mnie kochać – pokręciła głową, a z jej oczu popłynęły łzy. Ona sama darzyła go uczuciem, ale nigdy by się do tego nie przyznała. Bała się, że po tym co zrobiła, wciąż ją nienawidzi. W końcu to ona doprowadziła do śmierci swojej siostry. – Jak można kochać kogoś takiego jak ja?

                 - Każde z nas pobłądziło i ma swój grzech na sumieniu – odparł łagodnie podchodząc do niej. – Nie zapominaj, że ja sam nie byłem lepszy. Kiedyś bardzo skrzywdziłem kogoś, kto był moim przyjacielem, ale to już przeszłość. Ty również powinnaś o tym zapomnieć. Nie powinnaś żyć przeszłością. Dafne na pewno, by tego nie chciała. Jestem pewien, że patrzy na nas z góry i pragnie naszego szczęścia. A ja chce ci je dać.

                 - Jesteś tego całkowicie pewien? – spytała z niedowierzaniem.

                 - Jak nigdy jeszcze niczego – zapewnił. Gdy ją pocałował oddała mu delikatny pocałunek, który szybko zamienił się w zmysłową burzę uczuć. Ktoś mądry powiedział, że koniec jest zaledwie początkiem. Ron przyznał, że nie mógłby się mylić. Jego życie właśnie się rozpoczęło.

The End,

~^~^~

Na zakończenie:

I nadszedł koniec tej historii.

Może nie do końca wyszło tak jak się spodziewałam, ale mimo wszystko mam nadzieję, że się wam spodoba.

Długo myślałam nad kolejną opowieścią i w końcu przyszła mi do głowy.

Na koniec chciałabym podziękować mojej becie, która wykonała naprawdę kawał dobrej roboty.

Mam nadzieję, że przy moich przyszłych pomysłach również będzie nam się tak dobrze współpracowało.

Oraz z całego serca dziękuje moim czytelnikom, którzy wytrwali aż do końca.

Naprawdę jesteście cudowni i mam nadzieję, że pozostaniecie ze mną i nowym opowiadaniem.

Zapraszam serdecznie!

P.S. ponieważ sporo się zmieniło również i mój nick uległ zmianie. Od tej pory będę publikować posty jako Nadia Rosmanova!