Rozdział 028 „Tajemnica Johna Smitha”

Najciekawsze pytania wciąż pozostają pytaniami.

 Kryją w sobie tajemnicę.

Do każdej odpowiedzi trzeba dodać ‘być może’.

Tylko na nieciekawe pytania można udzielić ostatecznych odpowiedzi.”

- Éric Emmanuel Schmitt   

 „Oskar i pani Róża”

Kroniki Proroka Codziennego 029:

W końcu nadszedł moment, żeby wszystko dokładnie wyjaśnić

Długo myślałam nad tym rozdziałem i przez chwilę wahałam się, że  śmierć Lucjusza źle wyszła.

Jednak myślę, że mam pewien pomysł i mam nadzieję, że dość dobry. W końcu trzeba nad wszystkim popracować. Zapraszam serdecznie do czytania:

~^~^~

                Minęło kilka tygodni, od kiedy uratowali Harry’ego.

                Wszystko powoli zaczynało się układać, tak samo jak ich życie. Hermiona nie sądziła, że może być tak bardzo zadowolona i szczęśliwa. Tymczasem życie wciąż ją zaskakiwało, a najbardziej jej mąż. Nie było dnia, żeby nie pokazywał jak bardzo ją kocha. Najbardziej szokowały ją te wszystkie niespodzianki. Wielkimi krokami zbliżał się również termin ich ślubu. Nie mogła się doczekać. W końcu będzie,jak zawsze pragnęła. W uroczym kościółku we dwoje. Czuła, że będzie naprawdę szczęśliwa. Razem z Ginny wybierały suknię ślubną. Ona również miała wyjść za Harry’ego. Termin ślubu był zaplanowany za miesiąc, gdy oni wrócą z podróży poślubnej. Na całe szczęście Luna nie miała nic przeciwko temu. Chciała zamiar wyjechać na dwa tygodnie gdzieś za granicę. Nigdy jeszcze nie była po za Anglią. Dzięki temu nie ominie jej uroczystość.

                 - Wciąż nie mogę w to wszystko uwierzyć – wyszeptała do przyjaciółki przymierzając suknie ślubną. Była długa  z bufiastymi rękawami. Idealnie dopasowana do jej figury. Zakładając ją, czuła, jak szczęście rozpiera ją od środka. Przypomniała sobie swój pierwszy ślub. Wtedy brała go pod przymusem, żeby uratować Dracona. Nie sądziła, że doprowadzi ją to do tego momentu. Życie bywało pełne niespodzianek. – Mam nadzieję, że pojawicie się dzisiaj na uroczystym przyjęciu? Draco chyba zaprosił pół miasta. Zwłaszcza teraz, gdy Narcyza przeniosła się do tak zwanego Wdowiego domku i możemy zamieszkać w Malfoy Manor. Wiesz, że pozwolił mi wszystko zmienić? Ten dom przypomina muzeum, ale mam zamiar sprawić, żeby lepiej się nam mieszkało.

                 - Naprawdę myślisz, że to dobry pomysł? – Ginny bardzo wątpiła w słowa przyjaciółki. Zwłaszcza po tym wszystkim, co ona tam przeżyła. – W sensie mieszkania  tam. Nie jestem pewna, czy będziecie szczęśliwi w tym miejscu. Wydarzyło się w nim wiele zła.

                 - Wiem – przytaknęła jej Hermiona. – Jednak kiedy wszystko pozmieniam, będzie zupełnie inaczej. Wierzę, że będę szczęśliwa. I Draco również. W końcu wszystko zależy od nas, nie od miejsca w którym mieszkamy.

                 - W sumie racja. – Ginny nie mogła się z nią nie zgodzić. Kiedy zamówienie na suknie było już przygotowane, Hermiona i Ginny skierowały się w stronę domu. To był długi i intensywny dzień, a jeszcze się nie zakończył. Do wieczora zostało jeszcze trochę czasu. Domowe skrzaty i pokojówki miały mnóstwo roboty. Z uśmiechem zajrzała do sali balowej. Powoli znikało jej ponure wnętrze. Wszystko było zastąpione żywymi kolorami. Po bokach ustawiono zastawione stoły z jedzeniem. W powietrzu unosił się zapach wspaniałych potraw. Była pod wrażeniem tego wszystkiego.

                 - Już prawie wszystko jest gotowe – powiedziała łagodnym głosem jedna z pokojówek. Młoda i ładna dziewczyna przysłana tu z agencji „Pracująca czarownica”. To Draco polecił jej tę agencję i nie żałowała. Wynajęte dziewczęta i kelnerzy byli naprawdę młodzi i zdolni. Wszystko było profesjonalne i dopięte na ostatni guzik. – Chyba powinna się pani przebrać. Zostało naprawdę niewiele czasu.

                 - Ach, macie rację – mruknęła zdając sobie sprawę, że powinna jeszcze wziąć kąpiel. Bardzo szybko poleciała na górę. Sukienkę miała przygotowaną już wcześniej. Kupiła ją sama w tajemnicy przed wszystkimi. Chciała tego wieczoru zaskoczyć Dracona i zrobić wrażenie również na jego przyjaciołach. Wiedziała, że będzie mnóstwo osób z jego branży. Na pewno zabraknie Johna. Wciąż nie można było go znaleźć.. Z jednej strony się cieszyła. Była tylko zła, że okazała się tak głupia i mu zaufała. Wszystko było od początku ukartowane. Nawet jego pojawienie się. Tylko jaką tajemnicę krył? Myślała o tym w trakcie kąpieli. Nie umiała jednak rozgryźć tego mężczyzny. Miała cichą nadzieję, że nigdy więcej nie pojawi się w ich życiu.  Już dość namieszał. Teraz nadeszła pora, żeby ona i Draco byli szczęśliwi. W końcu każdy na to zasługuje. I  w to wierzyła. Gdy w końcu zeszła na dół, już rozbrzmiewały pierwsze tony wygrywanej muzyki.  Powoli pojawiali się pierwsi goście. Rozpoznała wśród nich Harry’ego i Ginny. Pojawił się nawet Ron. Był sam, gdyż wciąż nosił żałobę po Dafne. Zauważyła też część rodziny Weasleyów. Na widok Artura i Molly nie kryła swojej radości. Nie sądziła, że się pojawią. Molly obdarzyła ją ciepłym uśmiechem. To był dobry znak. Wzrokiem szukała swojego męża. W końcu go dostrzegła. Stał przy fortepianie i rozmawiał z jakimiś ludźmi. Z pierwszej chwili ich nie poznała. Pięć lat sprawiło, że bardzo się zmienili.   Nie mogła uwierzyć, że ich widziała.  Jej serce zabiło mocno w nierównym tępię. Podeszła bliżej.

                 - Mamo, tato – wyszeptała cicho patrząc na nich. W jej oczach pojawiły się łzy. Draco  odwrócił się do niej z czułym uśmiechem na twarzy.

                 - Hermiono – powiedział miękko. – Długo myślałem nad idealnym prezentem dla ciebie. Mam nadzieję, że ten ci się spodoba. – Nie była pewna, czy może go kochać jeszcze bardziej. Była poruszona słysząc jego słowa.

                 - Córeczko. – Jane Granger wyciągnęła ręce w stronę swojego dziecka. Przez długie pięć lat błądzili po świecie podróżując bez celu. Cały czas czuła, że czegoś jej brakuje. Nie miała pojęcia, co to było. Jej mąż również czuł to samo. Dopiero kiedy odnalazł ich tamten detektyw i poddali się zabiegowi usunięcia zaklęcia wszystko sobie przypomniała: ich kochaną córeczkę, która teraz stała się w pełni kobietą. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś.

                 - Mamusiu – wtuliła się w jej ramiona szczęśliwa, jak jeszcze nigdy dotąd. – Tak bardzo przepraszam. Ja chciałam tylko żebyście byli bezpieczni. Potem próbowałam was znaleźć, ale bezskutecznie. Bałam się, że nigdy już was nie zobaczę.

                 - Na szczęście pomógł nam ten młody dżentelmen, który mówi, że jest twoim mężem – powiedział miękko pan Granger, patrząc na Dracona. – Naprawdę wyszłaś za niego za mąż? Jak do tego doszło?

Hermiona poprowadziła rodziców do oddzielnego pokoju w którym mogła spokojnie porozmawiać. O sytuacji w jakiej się znalazła, więzieniu i oferowanej pomocy Dracona. Z początku obawiała się, że jej tata rzuci się na Dracona, ale na szczęście tego nie zrobił. W końcu zrozumiał, że on naprawdę kochał jego córkę. Ta miłość była widoczna w oczach ich obojga.

 - Cieszę się, że jesteś szczęśliwa – powiedziała do niej matka. Hermiona kiwnęła głową. Obiecała sobie odwdzięczyć jakoś mężowi i wiedziała nawet jak to zrobić. Posłała mu romantyczne spojrzenie. Gdy padły pierwsze rytmy wolnej piosenki podszedł do niej i zabrał na parkiet. Poruszali się w rytm przytuleni do siebie. W tym momencie każde z nich chciało, żeby ta chwila trwała wiecznie.

 ~^~^~

George stał niepewnie przed domem Angeliny.

Już dawno powinien z nią porozmawiać. Nie był pewien, jak potoczy się jego przyszłość z Kate, ale uważał,  że powinien zakończyć swój stary związek. Nie ukrywał, że czuł się jak drań. Angelina zasługiwała na kogoś lepszego niż on. Kogoś, kto jej nie zrani i zawsze będzie jej wierny. I to nie będzie on. Jeżeli raz ją zdradził, na pewno robiłby to częściej. W końcu odważył się i nacisnął dzwonek. Otworzyła mu po paru minutach. Nie kryła zaskoczenia jego widokiem. Nie odzywał się do niej od czasu wypadku na Pokątnej. Próbowała jakoś do niego dotrzeć, ale w końcu dała sobie spokój. Był upartą osobą i wolała mu się nie narzucać. Zresztą, nigdy nie należała do tego typu kobiet. Na jej widok, uśmiechnął się niepewnie i zbliżył do niej.

  - Czy możemy porozmawiać? – zapytał łagodnym głosem. Kiwnęła głową, gestem zapraszając go do środka. Niechętnie znalazł się w jej domu i był zdenerwowany. Wyczuła to po nim. Chciała go czymś poczęstować, ale odmówił jej. Był wystarczająco spięty i bez tego.

 - O czym chciałeś rozmawiać? – zapytała, gdy zaczęła się przedłużać cisza między nimi. Nie rozumiała tego i bała się. Miała wrażenie, że coś było nie tak. Nie rozumiała tego dlaczego, tak właśnie było i nie podobało jej się to.

 - Nie możemy dłużej tego ciągnąć – odezwał się w końcu pozbawionym emocji głosem. – Wiem, że liczyłaś na coś innego i ja również. Prawda jest jednak taka, że okłamywałem ciebie. Nie chciałem tego wcale. Byłem pewien, że umiem cię pokochać, nawet myślałem iż jest to miłość,  ale chyba nie potrafiłem. Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja.

 - A jeśli nie chcę? – zapytała bardzo cicho. Nie chciała żeby to się tak skończyło. Czuła jakby ten mężczyzna rozdzierał jej serce. Pragnęła być z nim szczęśliwa. Pokochała George’a za jego dobroć i łaskawość, chociaż wszyscy jej to odradzali. Pomagała wrócić mu do życia. Jednak on nie miał zamiaru z nią być. Odrzucał jej miłość i wszystko, co chciała mu dać.  – To wszystko przez nią, prawda? To wina Kate.

 - To nie Kate – odruchowo stanął w obronie dziewczyny. Nie chciał, żeby ich sprawy ją dotknęły. – To tylko ja. Nie umiem być z tobą, gdyż nie kocham cię jak powinienem. Prędzej czy później, nasz związek, by się skończył. Jeżeli kogoś masz obwiniać, to tylko i wyłącznie mnie.

 - Tak, masz rację, a wiesz dlaczego? – syknęła gniewnie. – Bo jesteś idiotą. Miałam ci tego nie dawać, ale chyba nie mam wyjścia. Oboje jesteście siebie warci.

 - Co to jest? – zdziwił się, gdy podała mu białą kopertę, na którym widniało jego imię. Poczuł jak wstrząsnął nim dreszcz niepokoju.  

 - Zobacz sobie! Jednak najlepiej będzie, jeśli zrobisz to na zewnątrz – mruknęła i ściągnęła pierścionek zaręczynowy. George doskonale wiedział o co chodzi. Westchnął cicho i wyszedł, spoglądając na nią po raz ostatni.  Czuł się naprawdę źle, ale tak było lepiej. Zniecierpliwiony rozerwał kopertę i zamarł rozpoznając zgrabne pismo Kate.

Drogi George!

Przepraszam, że moje pojawienie się tak bardzo namieszało ci w życiu.

Dziękuje, że tak bardzo mi pomogłeś, dzięki tobie mogę zacząć wszystko od nowa.

Ułóż sobie życie z Angeliną. To dobra kobieta i zasługuje na kogoś takiego jak ty.

Nie to, co ja. Wiecznie pakująca się w kłopoty i nieodpowiedzialna kobieta. Chyba nie ma gorszej kandydatki ode mnie.

Z całego serca życzę ci wszystkiego najlepszego.

Twoja na zawsze Kate.

Czytając jej list, George poczuł, jak ogarnia go gniew. Nie mogła go zostawić. Nie w ten sposób. Nie po tym, jak zostawił wszystko, żeby być przy niej. Domyślił się, że o tej porze mogła być tylko w porcie. Nie bardzo wiedział, dokąd miała zamiar się udać, ale liczył, iż ją odnajdzie. Nigdy nie przepadała za teleportacją, więc to był dla niego dobry znak. Nie tracił czasu.  Teleportował się w stronę portu, gdzie było już sporo ludzi. Odetchnął z ulgą widząc, że jeszcze żaden statek nie odpłynął. Niestety, nigdzie nie widział jej drobnej sylwetki. Był coraz bardziej przejęty.

 - Kate, gdzie jesteś?– wyszeptał poruszony, rozglądając się dookoła. W końcu ją dostrzegł. Stała na pomoście i wyglądała na bardzo zagubioną. Poczuł, jak jego serce mocniej zabiło. Musiał ją przy sobie zatrzymać.  W jego życiu różnie bywało, ale tak naprawdę tylko z nią byłby naprawdę szczęśliwy. Nie wyobrażał sobie innej kobiety. Ruszył w jej stronę przepychając się przez ludzi.

Gdy go zauważyła, zbladła. Nie spodziewała się go. W ogóle był ostatnią osobą, którą liczyła tu zobaczyć. Chciała uciec od niego jak najdalej i pozwolić mu ułożyć sobie życie z wybraną kobietą. Chociaż rozdzierało to jej serce, uznała, że tak będzie najlepiej dla nich wszystkich.  Tymczasem on nie zamierzał się poddawać. Nie spodziewała się tego.

 - Co tu robisz? – zapytała chłodno. Próbowała powstrzymać swoje bijące serce. – Czego ode mnie chcesz?

 - Chcę, byś została – powiedział miękko patrząc na nią poważnie. – I żebyśmy ułożyli sobie życie. Czy tego nie widzisz? Pasujemy do siebie. Kocham cię tak bardzo, że nie wiedziałem, iż tak można. Jesteś dla mnie bardzo ważna. I jeżeli teraz zdecydujesz się wsiąść na ten statek wiedz, że zrobię to samo. Nie zamierzam odpuścić.

 - Naprawdę? – zapytała cicho.  Nie mogła w to uwierzyć. Do tej pory jej życie było pasmem błędów i porażek. Nie liczyła wcale, że kiedykolwiek będzie taka szczęśliwa. Tymczasem rzeczywistość okazała się całkiem inna i zaskakująca. Tym razem nie powstrzymywała łez napływających jej do oczu.

 - Tak – ujął jej twarz w dłonie i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy. – Jesteś dla mnie wszystkim. Uwierz mi i zbudujmy razem swoje własne szczęśliwe zakończenie.

 - Kocham cię, George – wyszeptała cicho i padła mu w ramiona. Wzruszony mężczyzna delikatnie ją pocałował. W końcu miał przy sobie kobietę, którą bardzo kochał. To wszystko, co powiedział było szczerą prawdą płynącą prosto z jego serca i obawiał się, że nie starczy mu życia, żeby jej to udowodnić.

 - Czekałem, kiedy mi to powiesz – przyznał szczerze. Wspólnie teleportowali się w stronę domu mężczyzny. Tym razem udało im się odzyskać szczęście. I żadne nie miało zamiaru odpuścić.

~^~^~

Hermiona nie mogła uwierzyć, że nadszedł dzień jej drugiego ślubu.

Tym razem wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Przepełnione miłością obydwu stron. Prawdziwą niespodzianką był również niezwykły podarunek. od matki. Jej suknia ślubna, którą miała na sobie w dniu, gdy wychodziła za mąż. Co prawda, miała już swoją własną wybraną, którą kupiła razem z Ginny,  ale zrezygnowała z niej. Dla matki, której nie widziała tyle lat, była gotowa się poświęcić. Nie kryła zaskoczenia, gdy zobaczyła jak pięknie w niej wyglądała. Suknia była długa i idealnie dopasowana do jej figury. Miała też cichą nadzieję, że w końcu znowu uda jej się zajść w ciąże. Wtedy łatwiej będzie zapomnieć o utracie tamtego dziecka. Nie raz zastanawiała się czy będzie to chłopak, czy dziewczynka. Musiała jednak o tym uporać się z tym. W końcu życie szło do przodu, a oni razem z nim.

 - Wyglądasz cudownie – zauważyły Luna wraz z Ginny, ubrane w fioletowe suknie druhen. Obydwie miały jej towarzyszyć w tym ważnym dniu, gdyż nie umiała między nimi wybrać. Wcale nie żałowała tego. – Zostawimy cię samą i jedziemy do kościoła. Niedługo pojawi się twój tato, byś mogła pojechać z nim do kościoła.

 - Dziękuje wam za wszystko – powiedziała ze ściśniętym gardłem, a w jej oczach zalśniły łzy. To były łzy szczęścia. Po raz ostatni poprawiła suknię i nałożyła welon. Gdy usłyszała kroki w salonie, uśmiechnęła się do swego odbicia w lustrze. Jej tato przybył. Nie mogła się już doczekać. Pchnęła drzwi i wyszła z pokoju. Zamarła na widok mężczyzny, który przed nią stał. – Co ty tutaj robisz? – zapytała go chłodnym głosem.

 - Przyszedłem życzyć szczęścia pani Malfoy i wyrównać w końcu stare porachunki – rzucił mężczyzna, przepełnionym jadem głosem. Chciała się rzucić do ucieczki, ale nie zdążyła. Złapał ją bardzo szybko i boleśnie wykręcił jej ręce. – Proszę, nie każ mi, żebym zrobił ci większą krzywdę, niż zamierzam. Jesteś tylko zwykłym pionkiem w tej grze.

 - Jakiej grze? – wyszeptała oszołomiona. Zmusił ją, by klęknęła przed nim i skrępował jej z tyłu ręce, chociaż nie było to łatwe z powodu jej ubrania. Próbowała się wyszarpnąć, ale bezskutecznie. Modliła się tylko w duchu, że jeżeli nie pojawi się w kościele, to ktoś na pewno się tym zainteresuje. – Nie rozumiem, o czym ty mówisz. Przez cały czas udawałeś przyjaciela Dracona żeby się do niego zbliżyć i zniszczyć. Powiedz dlaczego. Przestań wreszcie ukrywać się za kurtyną i pokaż otwarte karty.

 - To nie jest takie łatwe! – wykrzyknął wzburzony podnosząc ją i zmuszając by usiadła.. – Gdyby było, już dawno pokazałbym wszystkim kim jestem. Tymczasem musiałem znosić lata upokorzeń, a czasami nawet biedy. I to wszystko przez zazdrość Lucjusza Malfoya, który postanowił zniszczyć mojego ojca.

 - Może najpierw o tym opowiesz? – Cichy i spokojny głos Draco, który niespodziewanie się rozległ w salonie. John drgnął zaskoczony. Spodziewał się, że będzie miał trochę więcej czasu. Tymczasem młody Malfoy kompletnie go zaskoczył.

 - Draco! – wykrzyknęła przepełniona nadzieją. Chciała się rzucić w jego stronę, ale mężczyzna powstrzymał ją mocnym szarpnięciem, aż skrzywiła się z bólu. Draco próbował zachować spokojny wyraz twarzy, ale nie przychodziło mu to łatwo. Na szczęście coś go tchnęło, by zobaczyć ją przed kościołem. Chciał chociaż na chwilę zobaczyć ją przed przysięgą. I dobrze zrobił. Nie wiadomo jak zachowałby się John, gdyby tego nie pojawił się wcześniej.   

 - To ze mną masz porachunki. Ja jestem Malfoyem, nie ona. Nosi tylko moje nazwisko, ale krew mojej rodziny należy do mnie. Jeżeli mój ojciec coś zrobił, pozwól mi za to zapłacić. Tylko ja mogę ponosić konsekwencje za jego czyny.

 - Naprawdę myślisz, że to będzie takie proste? – John roześmiał się rozbawiony. – Pozwolę ci zapłacić za wszystkie grzechy jakby się nic nie stało? Stanowczo nie. Chcę, żeby twoja rodzina cierpiała. Żałuje tylko, że pozwoliłem ci tak łatwo zabić Lucjusza, ale świadomość, iż zginął z twoich rąk, sprawiała mi niesamowitą przyjemność. A teraz oddaj mi różdżkę i na kolana, bo inaczej na pewno ją zabiję! – rozkazał, a swoją różdżkę przyłożył do gardła Hermiony. Draco wiedział, że nie ma żadnego wyjścia. Nie chciał, żeby Coś stało się jego żonie. Wyciągnął trzymaną w kieszeni różdżkę i niechętnie mu ją oddał. Na twarzy mężczyzny pojawił się wyraz zimnej satysfakcji. Gdy klęknął, nie odrywał wzroku od Hermiony. Musiał się upewnić, że nic jej się nie stało.

 - Więc czego chcesz? – zapytał, gdy na jego nadgarstkach pojawiły się krępujące sznury. – Jak ma wyglądać twoja ostateczna zemsta? Naprawdę tylko o to chodziło? Był taki czas, że myślałem, iż jesteśmy przyjaciółmi.

John roześmiał się, słysząc jego słowa. Nie mógł w to uwierzyć, że tak dobrze odegrał swoją rolę. Był pewien, że młody Malfoy to bystrzejszy człowiek. Tak łatwo owinął go sobie wokół palca. John Smith okazał się rolą idealną dla niego.

 - Jesteś strasznie naiwny – pokręcił głową. – To cały czas była gra. Nawet tamta sytuacja, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy, była dobrze ukartowana. Śledziłem każdy twój ruch od chwili, gdy nauczyłem się czytać i pisać. Dopóki żył mój ojciec, karmił mnie nienawiścią, a ja obiecałem kontynuować jego zemstę. Niestety zginął, gdy miałem dziesięć lat i musiałem sam sobie radzić na świecie. To nie było wcale łatwe dla małego i porzuconego chłopca. Jednak mu się udało i osiągnąłem pewien sukces.

 - Och, doprawdy? – zapytał z przekąsem Draco. Szarpnął więzami, ale mocniej zacisnęły się na nadgarstkach. – Nazywasz sukcesem swoje oszustwo? Powiedz mi prawdę, John, jeśli naprawdę tak się nazywasz. Kim jesteś?

Mężczyzna przez chwilę zastanawiał się nad słowami. Gra została już prawie zakończona. Dzisiejszego dnia przeleje się krew rodziny Malfoyów i on tego dokona. Wtedy będzie mógł sięgnął po to, co mu odebrano. Żałował trochę, że będzie musiał zabić przy tym młodą panią Malfoy. W innym przypadku, wykorzystałby swój eliksir, ale nie był aż takim bezdusznym człowiekiem. I obawiał się, że jeżeli zabije na jej oczach męża, nie wybaczy mu tego. Chyba że zrobi na odwrót. Najpierw zabije ją, a później jego. I będzie rozkoszował się każdą chwilą przelanej krwi.

 - Opowiem ci moją historię – powiedział w końcu. – Nie masz pojęcia, jak długo czekałem na ten dzień. Najpierw coś ci pokażę. Jestem pewien, że rozpoznasz ten znak. – Ściągnął z siebie koszulkę i odsłonił nagi tors. Draco z niedowierzaniem w oczach rozpoznał tatuaż widniejący na lewym ramieniu. Symbol węża owinięty wokół miecza był znakiem rodziny Malfoyów.

 - To niemożliwe – wykrztusił z oszołomieniem patrząc na niego. – Ty kłamałeś od samego początku. To też jest kolejna mistyfikacja.

 - Naprawdę? Uważasz, że rodowy symbol, którym ojcowie znaczą swoje dzieci jest zwykłym kłamstwem? – Musiał z niechęcią przyznać mu rację. Jego matka opowiadała mu o ceremonii naznaczenia, gdy tylko się urodził i potem prawie przez to nie umarł. Jednak dzięki tej tradycji, mógł być  dziedzicem majątku. – Mój ojciec nazywał się Ethan Malfoy i był rodzonym bratem twojego ojca.

 - Nie – wykrztusił Draco. W jego głowie kłębił się szereg różnych myśli, w które nie chciał wierzyć. W jednej małej chwili, jego poukładany świat runął w gruzach i wszystko zmieniło się na zawsze.

 ~^~^~

(rok 1975 rok)

Narcyza z czułym uśmiechem spojrzała na wybranka swojego serca.

Kochali się od tak dawna i wkrótce mieli się pobrać. Jako jedna z niewielu osób wychodziła za mąż  z miłości. Miała wielkie szczęście, że pokochała mężczyznę, który był wyborem jej rodziny. Przystojny i wciąż zaskakujący Ethan Malfoy, od początku zdobył jej serce, chociaż nie zawsze tak było. Głównie przez jego młodszego o rok brata Lucjusza. Nie miała pojęcia, czemu ten mężczyzna wzbudzał w niej strach i wstręt. Za wszelką cenę unikała z nim bycia sam na sam. Słyszała wiele okrutnych historii na jego temat i sam Ethan ostrzegał ją przed nim.

 - Jeżeli będzie ci się kiedyś naprzykrzał – mówił jej za każdym razem, gdy jechał do domu. – Powiedz mi tylko słowo. Obiecuje ci zająć się swoim bratem. On nie jest taki zły, ale bardzo przypomina swojego ojca.

 - Wiem – przytaknęła mu, chociaż nie kryła swoich obaw. Doskonale wiedziała, że Ethanowi nie raz groził. Za każdym razem, gdy się z nim żegnała, miała dziwne wrażenie, że widzi go po raz ostatni. Nie wiedziała  skąd się brały te przeczucia. Przed nimi był ostatni rok w Hogwarcie. Gdy tylko minie, zostaną sobie poślubieni. Tylko wtedy będzie spokojniejsza. Jak pożegnała ukochanego mężczyznę skierowała się w stronę ulicy Pokątnej. Korzystając z ostatnich dni przerwy świątecznej, chciała  zamiar zrobić trochę zakupów. Nie spodziewała się tego spotkania. Była pewna, że Lucjusz Malfoy  wyjechał razem z bratem.

 - No proszę, co za niespodziewane spotkanie – zaśmiał się rubasznie na jej widok. Musiał przyznać, że kobieta podobała mu się. Gdyby to on był pierworodnym synem byłaby idealną żoną dla niego. Dobrze wychowana i uległa, pochodząca ze szlachetnego rodu Blacków. Niestety urodził się drugi i od zawsze czuł się nikomu niepotrzebny i bezwartościowy. To zawsze sprawiało, że był ten gorszy. Nie zamierzał jednak się poddawać.

 - Przepuść mnie, Malfoy – syknęła groźnie, nie kryjąc swojej pogardy względem niego. Uniosła dumnie głowę i chciała go wyminąć, ale jej nie pozwolił. Brutalnie chwycił ją za włosy i przyciągnął do siebie. Poczuła odór alkoholu, którą wyczuła w jego oddechu.

 - Nadejdzie moment, w którym będziesz należała do mnie – syknął jej do ucha, a na ustach wycisnął brutalny pocałunek. Próbowała się wyrwać, a jej serce zabiło ze strachu. Ten człowiek przerażał ją. Zupełnie jakby wiedział, że znajdzie sposób, żeby postawić na swoim. Naprawdę się tym martwiła. Coraz częściej myślała o nadchodzącej przyszłości z wielkim lękiem. Gdzieś w głębi duszy czuła, że wszystko może się zmienić.

(pół roku później)

 - Widzisz jakie życie jest niesprawiedliwe, Rufusie? – zapytał Lucjusz Malfoy swojego najwierniejszego towarzysza. Właśnie spędzali wolną chwilę w Malfoy Manor, korzystając z jego uroków i upijając się do nieprzytomności. Z początku bawiły go takie sytuacje, jednak tym razem robił się coraz bardziej zmęczony. Miał wrażenie, że jego życie coraz bardziej się psuło. . A wszystko przez idealnego i zdolnego braciszka.

 - W twoim przypadku na pewno – przytaknął mu  skwapliwie Rufus. – Masz niemal wszystko w zasięgu ręki i tylko jedną małą przeszkodę w postaci przeklętego ideału. Jak zamierzasz to rozwiązać? Bo w końcu coś zrobić musisz. Nie wierzę, że tak po prostu to zostawisz. Widzę jak patrzysz na tę jego kobietę. Przyznaj, że podoba ci się Narcyza?

 - Masz rację – przytaknął mu niechętnie. Pragnął tej kobiety od zawsze, ale dla niego była niemiła i traktowała jak powietrze. To prawda, że pokazywał się z jak najgorszej strony i nie zamierzał się zmieniać.  Powinien o niej zapomnieć. W końcu była narzeczoną jego brata. Gdyby nie Ethan, on miałby pierwszeństwo starszego. Zaklął pod nosem i podniósł się z miejsca. Musiał pozbyć się rywala. Nadeszła pora, żeby Lucjusz Malfoy przestał być tym drugim i zajął prawowite miejsce dziedzica. Na jego twarzy wypłynął chytry uśmieszek.

 - Dokąd idziesz? – zapytał znudzonym głosem Rufus, ale Lucjusz mu nie odpowiedział. Lucjusz wyszedł na zewnątrz uśmiechając się z przekąsem. W jego głowie rozwijał się pewien niebezpieczny plan. Zdawał sobie sprawę, że sporo ryzykował, ale czym było życie bez tego? Ostatnimi czasy spotkał tajemniczego człowieka, który pokazał mu drugą stronę świata. Z początku wzbraniał się przed tym, ale ostatecznie, czy czymś ryzykował? Jeżeli jego plan się powiedzie, wówczas wszystko będzie należało do niego. Niczego bardziej nie pragnął. Nie krył z tego, co urodziło się w jego głowie. Musiał wszystko dobrze przemyśleć. Miał jeszcze trochę czasu. Jeśli nie będzie się spieszył i wszystko dobrze zaplanuje, wówczas będzie zwycięzcą. Nie mógł się doczekać. Wtedy pokaże wszystkim na co naprawdę stać Lucjusza Malfoya.

(Boże Narodzenie – kilka miesięcy później)

Ethan i Lucjusz stali nad przepaścią, niedaleko rezydencji Malfoyów. Wybrali się na konną przejażdżkę przed obiadem, żeby trochę ochłonąć. To był właściwie pomysł Lucjusza. Ostatnio jakby ich stosunki jeszcze bardziej się ochłodziły, więc wpadł na pomysł wspólnej wycieczki. Ethan chciał zabrać Narcyzę ze sobą, ale kobieta się nie zgodziła. Na całe szczęście. Lucjusz bał się, że będzie inaczej.

 - Nie żałujesz swojej decyzji o ślubie? – spytał w pewnym momencie brata Lucjusz. – Jesteś z Narcyzą tak długo, że właściwie nie miałeś okazji być z kimś innym. Nie myślałeś, żeby poznać jakąś inną kobietę? Spróbować czegoś nowego?

 - Gdybym chciał, znalazłbym sobie kochankę jak ojciec – mruknął, nie kryjąc pogardy. Nie było żadną tajemnicą, iż głowa rodu Duncan Malfoy ciągle miał kobietę na boku. Najgorsze było to, że nigdy się z tym nie krył, a cicha i spokojna matka, cierpiała w milczeniu. Ethan z całej siły potępiał zachowanie ojca i obiecał sobie być całkiem innym mężczyzną.

 - Wielka szkoda braciszku – mruknął Lucjusz, kręcąc głową. Jego błękitne oczy wyrażały szczery żal. – W innej sytuacji znalazłbym jakieś inne wyjście, ale obawiam się, iż nie ma takiej możliwości. Narcyza jest zbyt wyjątkową kobietą, żeby się nią podzielić.

 - O czym ty mówisz? – Nim do Ethana dotarł sens słów brata, zobaczył w jego ręku różdżkę wymierzoną prosto w niego. Cofał się kilka razy, znalazł się na krawędzi. Z jego zimnych oczu wyczytał, że ten wcale nie żartował. Nim zaklęcie w niego uderzyło, runął w przepaść.

 - Poszło ci lepiej niż myślałem. – Do zamyślonego Lucjusza dotarł cichy głos Rufusa. Pojawił się na jego wezwanie z Zabinim i Craigiem. Na ich twarzach był widziany wyraz podziwu i strachu. – Co teraz zrobisz? Musisz jakoś wyjaśnić zniknięcie brata.

 - Do tego przydadzą mi się zwłoki – odparł, nie kryjąc swego zadowolenia. Tym razem to Rufus uśmiechnął  się i wyciągnął różdżkę. Craige krzyknął coś z przerażeniem i upadł nieprzytomny na ziemię. Wystarczył odpowiedni kamuflaż i aranżacja. Wszystko potoczyło się zgodnie z planem. Kiedy półżywy Lucjusz pojawił się w dworku, nikt nie krył swojego przerażenia. Oficjalnie ogłoszono zgon młodego Ethana. Tego dnia serce młodej Narcyzy pękło na zawsze.

(pięć lat później – rezydencja Malfoyów)

 - Ja Narcyza Black biorę sobie ciebie za męża, Lucjuszu Malfoyu i przysięgam miłość, wierność, póki śmierć nas nie rozłączy – mówiła drżącym głosem kobieta, składając przysięgę małżeńską. To był dla niej długi i ciężki rok. Próbowała dowiedzieć się, co naprawdę zaszło z jej narzeczonym, ale nie było żadnych śladów. Wszystko wskazywało na to, że to był zwykły wypadek. Wataha wilków będąca w pobliżu zaatakowała ich. Ethan poświęcił swoje życie, żeby uratować młodszego brata. Gdy wychodzili z kościoła, nikt nie zauważył ukrytego między drzewami cienia. Ethan stał z boku i przyglądał się młodej parze. Wierzył, że nadejdzie dzień w którym się zemści.

~^~^~

(czasy obecne)

 -I to właśnie jest cała historia.

Powiedział John, uśmiechając się do zaskoczonych ludzi. Draco był w prawdziwym szoku. Jego ojciec nigdy nie wspominał o tym, że miał brata. Nawet w domu nie było żadnej wzmianki o istnieniu Ethana Malfoya. Z drugiej strony, wcale się temu nie dziwił. W końcu, jeśli naprawdę zabił brata, nie chciał, żeby o nim mówiono.

 - Twoja matka mówiła mi kiedyś, że była zakochana – przypomniała sobie mówiąc drżącym głosem Hermiona. – I musiała z tego zrezygnować. Może właśnie o nim mówiła?

 - Cóż, kolejna fałszywa osóbka w wasze rodzinie – John pokręcił głową. – Gdyby naprawdę kochała mojego ojca, nie pogodziłaby się tak łatwo z losem. Próbowałaby dowiedzieć się prawdy. Jest taką samą oszustką jak Lucjusz Malfoy. Cała wasza rodzina jest taka sama. Składa się z kłamców, zdrajców i oszustów.

 - Kochałam Ethana bez względu na to, co sobie myślisz. – Cichy, stanowczy głos Narcyzy Malfoy rozległ się niespodziewanie. Zaskoczony mężczyzna drgnął oszołomiony. Nie spodziewał się tego. Dzisiejsza Narcyza wyglądała zupełnie inaczej niż dawna. Wyglądała na wymęczoną i wyniszczoną życiem. W drżącym ręku trzymała różdżkę.  - Nigdy o nim nie zapomniałam. Nie miałam pojęcia, że Lucjusz był w stanie coś takiego zrobić.

 - Naprawdę masz mnie za idiotę? – prychnął z pogardą. Ani trochę jej nie wierzył. Był pewien, że w jakiś sposób coś podejrzewała. Nie była w końcu aż tak głupia. – Przecież wiesz, jaki był twój mąż. Gwałcił i uwodził kobiety na okrągło. Nie miał nawet litości dla waszego syna. – Gdy na nią patrzył, musiał przyznać, że albo dobrze udaje, albo jest naprawdę .Pokręcił głową. – No cóż, zatem ciebie mogę oszczędzić. Ktoś jednak musi zapłacić i myślę, że ta dwójka idealnie się do tego nadaje – wskazał głową na uwięzionych Hermionę i Dracona.

 - Nie pozwolę ci skrzywdzić mojego syna ani synowej – powiedziała drżącym głosem Narcyza. Była zdecydowana. Zawsze ciągle spełniała rozkazy należące do męża i siostry. Teraz miała okazje żyć własnym życiem.

 - A co mi zrobisz? -  śmiał się z niej. Wiele słyszał o losach Narcyzy Malfoy. Zawsze była w cieniu męża. Nigdy nie wychodziła z niczym naprzód. Często można ją było zobaczyć z siniakami na ciele. Nigdy tego nie zgłosiła. Pozwalała w milczeniu, by mąż robił, co chciał. Nie spodziewał się, że kobieta użyje różdżki Tymczasem zrobiła coś zaskakującego. Rzuciła zaklęcie, które uderzyło w niego.Nie zdążył uciec. Oszołomiony mężczyzna upadł na podłogę. Hemrionie  jakimś cudem udało jej się uwolnić więźniów. Draco od razu wysłał sowę, żeby zawiadomić odpowiednie władze o tym, co się wydarzyło. Mieli mało czasu, ale musiał zająć się gośćmi. Powiadomił Harry’ego co się stało. Miał nadzieję, że mężczyzna zajmie się wszystkim do czasu aż będą mogli spokojnie wziąć ślub. John należał już do przeszłości, chociaż będzie musiał sporo sobie wyjaśnić z matką. Niepewnie spojrzał na nią. Właśnie rozmawiała z jego żoną. Z jej twarzy zniknęła dawna wrogość i niechęć. Nieco go zaciekawiła ta zmiana.

 - Zostanę tu i złożę odpowiednie doniesienie – powiedziała łagodnym głosem, widząc, że młodym wyraźnie się spieszyło. MNie dziwiła się wcale. W końcu dzisiaj mieli swój wielki dzień, który nieomal zostałby zniszczony. Nie musieli przejmować się śmiercią Johna.  

 - Dlaczego to robisz, matko? – zapytał cicho, patrząc na kobietę, której nie poznawał charakteru. Miał wrażenie, że coś się w niej zmieniło. Chciałby wiedzieć, co takiego się stało. – W ogóle, co tu robisz? Wysłałem ci zaproszenie, ale nie sądziłem, że się pojawisz. Zaskoczyłaś mnie.

 - Już wcześniej chciałam to zrobić – przyznała, nie kryjąc swego niepokoju.  – Straciłam tak wiele w moim życiu, że nie chciałabym stracić więcej. Mam nadzieję, że nie jest już na to za późno. Wyrządziłam wam wiele zła i chciałam to wszystko naprawić.

 - Cokolwiek się nie stanie zawsze, będziesz moją matką – powiedział cicho Draco, wzruszony jej słowami. Może nie zawsze rozumiał jej postępowanie i  się z nią zgadzał, ale to były szczere słowa. – Cieszę się, że wreszcie to zrozumiałaś. Dobrze się czujesz? Niczego ci nie potrzeba?

 - Spokojnie, zaopiekuje się nią. – Draco nie krył zaskoczenia na widok Severusa Snape’a, który niespodziewanie pojawił się na miejscu. Draco był pewien, że mężczyzna wyjechał po zabiciu Belli. Chyba już nic go nie zaskoczy.

 - Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Miałam stały kontakt z Severusem i bardzo mi pomógł – przyznała szczerze synowi. – I naprawdę wszystko w porządku. Obiecuje, że porozmawiamy o wszystkim, ale już po ślubie. Naprawdę idźcie, bo w końcu goście się rozmyślą.

 - Dziękuje za wszystko – wyszeptał, żegnając się z matką. Skinął głową byłemu nauczycielowi i wciąż zaskoczony stanął u boku Hermiony. Dopiero przy niej się uspokoił. Ona zawsze tak na niego działała i była przy tym tak niezwykła. – Jesteś gotowa, kochanie?

 - Tak – szepnęła naprawdę szczęśliwa. Chociaż w głębi duszy żałowała Johna, postanowiła o tym nie mówić na razie. Przyjdzie pora kiedy o tym porozmawiają. Wiedziała również, że Draco. będzie ciężko dojść do siebie po wszystkim, co usłyszał. Jego świat całkowicie się zmienił, ale ona będzie przy nim na zawsze i nie odejdzie od niego.

Gdy tylko przekroczyli próg kościoła, oboje poczuli niezwykłą atmosferę tego miejsca. Otoczeni przyjaciółmi i najbliższymi zapomnieli o przeżytej traumie. Draco zdawał sobie sprawę jak wiele zawdzięczał matce i zamierzał zrobić wszystko, żeby była szczęśliwa. To samo też tyczyło jego żony. Nigdy jeszcze nie był taki pewny swoich uczuć jak wtedy, gdy wypowiadał słowa przysięgi. Kiedy przyszła jej kolej słyszał drżenie w jej głosie i widział miłość w pięknych oczach. W tym momencie niczego bardziej na świecie nie pragnął.

 - Kocham cię – wyszeptała Hermiona, gdy późnym wieczorem leżeli w swoich ramionach szczęśliwi, że nic już nie przeszkodzi w ich życiu. – Naprawdę niczego nie żałujesz, Draconie?

 - Nigdy – zapewnił ją szczerze i pocałował namiętnie. – I nigdy nie będę żałować żadnej minuty spędzonej z tobą. Żałuje tylko tego, że tak późno zrozumiałem, jak wiele dla mnie znaczysz.

 - Lepiej późno niż wcale – zaśmiała się rozbawiona. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale zamknął jej usta pocałunkiem. Poddała mu się pragnąc jedynie, żeby ta chwila trwała wiecznie. Poza nimi dwojgiem, nic innego się nie liczyło. Po raz kolejny los pokazał jak bardzo bywał zaskakujący. A to miał być dopiero początek…

Koniec!!!

~^~^~

Na zakończenie:

I to ostatni rozdział.

Przed nami jeszcze epilog, który będzie ostatecznym zakończeniem tej historii.

Jakoś nie jestem do końca zadowolona z tego rozdziału i wydaje mi się, że mogłam pokazać coś więcej.

Postaram się jednak pokazać ciekawe zakończenie. Miało być w sumie 30 rozdziałów, ale jakoś wszystko tak ładnie się ułożyło.

I chyba nic nie pominęłam.

Chcę, by wszystko zostało dopięte na ostatni guzik.

Pozdrawiam serdecznie.

Informacyjnie:

Tytuł opowiadania: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: 028 „Tajemnica Johna Smitha”

Ilość stron: 11