Prolog „Od czegoś trzeba zacząć”.

"Życie można porównać z szachami – 

liczy się eliminacja przeciwnika."

- cytaty info.

Kroniki Proroka Codziennego nr.030:

Hej kochani!
Postanowiłam wrócić na mój stary adres z nowym opowiadaniem. W zasadzie tamto miało być ostatnie, ale pomysł sam się w sobie zrodził i jakoś już tak zostało. Mam nadzieję, że będzie lepszy, gdyż ostatnio nie miałam zbyt dużo czytelników. Nie zraziłam się jednak i kontynuowałam ale w pewnym momencie straciłam serce do tamtej historii. Mam nadzieję, że ta podbije wasze serca. Jest ona tworzona na podstawie jednego z moich ulubionych romansów współczesnych wspaniałej autorki Penny Jordan. Myślę, że akcja jak najbardziej pasuje do Dramione, ale sami ocenicie. Pozdrawiam i zapraszam na prolog „Kaprysu losu”.

*~*~*

(Malfoy Manor, 10 lat po wielkiej bitwie o Hogwart)

                Draco Malfoy z początku nie mógł uwierzyć w to co widzi.

                Kiedy zobaczył wezwanie do rodzinnego domu myślał, że to jakiś żart. Jego młodszy brat, ulubieniec rodziny, Wiliam Malfoy nie żyje. Został zabity w czasie obławy przez jednego z Aurorów. Mógł podejrzewać, że się tak właśnie skończy. Zawsze był czarną owcą w rodzinie. Ulubieńcem Czarnego Pana. Dokładnie wykonywał każdy jego rozkaz. Draco miał dość. Jako pierwszy z rodziny wyłamał się, widząc do czego zmierza ta cała sytuacja. Zdecydował się pracować dla Dumbledore'a. Z początku mu nie ufano i przez to został zdrajcą rodziny. Nawet jeśli później drogo zapłacił za swoje zachowanie nie żałował. Ta decyzja uratowała go od tego, co później stało się z jego rodziną. Will trafił pod sąd, ale ojciec dzięki pieniądzom sprawił, że nigdy nie został skazany, zaś on sam stracił swoją pozycję społeczną. Mieli jedynie pieniądze, które pomogły im przetrwać. Matka wzięła rozwód z ojcem i wyprowadziła się. Mieszkała razem z nim na nowo układając sobie życie. A teraz był wzywany do domu. Nie był wcale zadowolony z tego powodu. Zawsze sądził, że to Liam zostanie dziedzicem wszystkiego. Teraz przeklęta spuścizna spadnie na jego barki. Zaklął zły pod nosem nie mając wyjścia. W domu zjawił się godzinę później. Nie krył zaskoczenia widząc starego Medyka rodziny, Edwarda Mavericka. Opiekował się nimi chyba od zawsze. Dzisiaj wyglądał sam na schorowanego, ale wciąż leczył pacjentów. Szczególnie tak ważnych.

                 - Ojciec jest w bardzo poważnym stanie – oznajmił cicho. Draco był  w szoku. Stary Lucjusz Malfoy wydawał się być niezniszczalny. Draco podejrzewał, że śmierć młodszego syna mocno nim wstrząsnęła. Nawet mocniej, niż się tego spodziewano. Pokiwał głową i skierował swoje kroki do pokoju seniora. Widział go pierwszy raz od trzech lat, gdy ostatecznie wyprowadził się z domu. Teraz był dorosłym dwudziestosiedmioletnim mężczyzną, który odpowiadał za siebie. Mimo tego czuł strach, którego nie umiał opanować.

                 - Wreszcie jesteś – usłyszał cichy głos seniora rodu. Draco niechętnie podszedł do łóżka, gdzie leżał ojciec. Wyglądał blado i strasznie. Życie jakie prowadził odbiło na nim swoje piętno. Naprawdę mu współczuł. Mimo wszelkiego zła jakie popełnił. Nie należał do zawistnych ludzi i dzięki temu zdobywał ich zaufanie . – Musimy porozmawiać o twoim bracie. Liczę, że zajmiesz się wszystkim?

                Draco skinął głową. Oczywiście, że się zajmie. Nie miał innego wyjścia.

                 - Chcę również byś kogoś odnalazł. Twój brat spłodził potomka. Chłopca, który ma w tym momencie około dwóch lat. Znajdź go i sprowadź do domu. W razie kłopotów przekup matkę. Myślę, że pieniądze nie będą stanowić żadnego problemu. Znajdź mojego wnuka i przywieź go do domu.

                 Ta wiadomość nim wstrząsnęła. Draco podejrzewał, że jakaś desperatka musiała się skusić na jego pieniądze. Innego wyjścia nie widział. Jednak obiecał i zamierzał dotrzymać słowa. Czuł się dziwnie myśląc o dziecku brata. Sprawiało mu to ból, gdyż wspominał własnego synka, którego stracił. Dzisiaj Ben miałby siedem lat. Zginął trzy lata temu zamordowany przez Śmieciożerców, podobnie jak jego żona. Długo nie mógł sobie tego wybaczyć. Teraz  miał misje do wypełnienia i musiał wykonać zadanie nawet jeśli nie chciał go wykonywać. Miał tylko nadzieję, że nie popełniał błędu. Czas pokaże jak wszystko mu się poukłada. Gorzej już być nie mogło. Przynajmniej tak sądził.

*~*~*

Na zakończenie:

Muszę przyznać, że jestem szczerze zadowolona, i to bardzo.

Prologg wyszedł dokładnie jak oczekiwałam i nawet lepiej. Jestem ciekawa jak wszystko rozwinie się bardziej. Mam jeszcze parę niespodzianek w zanadrzu i myślę, że zaskoczę was całkiem pozytywnie.

Zapraszam na I rozdział już wkrótce i pozdrawiam mocno.