Rozdział 001 „Spotkanie po latach”

„Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem.

Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterię:

to jego najczęstsze wcielenia.

 Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka.

Trzeba za nim ruszyć.”

- Carlos Ruiz Zafon „Cień Wiatru”

Kroniki proroka codziennego nr2:

Ponieważ jest wiele historii, które opisują miłość Dracona i Hermiony jako młodych dzieciaków ja postanowiłam pokazać się z innej strony. Akcja rozpoczyna się pięć lat po wielkiej bitwie o Hogwart. Voldemort został pokonany. Hermiona zaręczyła się z Ronem a Harry po latach wraca do Anglii i próbuje odzyskać miłość Ginny. Wszystko wydaje się być sielanką, ale zło nigdy nie spi.

Jesteście ciekawi?
Zapraszam na pierwszy rozdział.

A jednak udało mi się dodać go w walentynki.
Wszystkiego najlepszego w dniu zakochanych.

(Pół roku przed prologiem)

***

                Hermiona niepewnie spojrzała w lustro i poprawiła opadający na czoło niesforny kosmyk loków.

                Westchnęła poirytowana widząc, że nie wiele to daje. Jej włosy nigdy nie chciały się ułożyć jak trzeba. Zawsze wyglądała jakby dopiero, co wstała z łóżka i niezbyt to się jej podobało. Pracowała na odpowiedzialnym stanowisku. Była Aurorką i miała pod sobą ludzi. Musiała dawać dobry przykład, ale w obecnym stanie nie było to dobre.

                 - Wychodzisz już do pracy? – usłyszała dobiegający z łazienki głos jej narzeczonego a po chwili wychyliła się rudowłosa czupryna należąca do Rona Weasleya. Uśmiechnęła się do niego ciepło, chociaż jego oczy pozostawały zimne. Nie rozumiała tego. Od jakiegoś czasu ich stosunki ochłodziły się. Wszystko zaczęło się od tego, że Hermiona powiedziała mu o kontakcie z Harrym. Ich najlepszy przyjaciel po zabiciu Voldemorta długo nie mógł się pozbierać. Ron miał do niego wielki żal o to, że zostawił ciężarną Ginny przed ołtarzem i zniknął. Po prostu wyjechał zostawiwszy jedynie suchą kartkę pełną skruchy i krótkich wyjaśnień. On nigdy mu nie wybaczył w przeciwieństwie do niej. Pół roku po wyjeździe Harry’ego otrzymała od niego kartkę z widokiem na Paryż i krótki list. Z początku wahała się czy nie powiedzieć o nim Ronowi, ale ostatecznie zrezygnowała z tego. Korespondowała z nim przez ostatnie lata. Nie była też pewna czy powiedzieć mu o dziecku, ale w końcu nie zrobiła tego. Tymczasem nowy związek Ginn z Thomasem kwitł i dziewczyna zdecydowała się na ślub. To był główny powód dla którego Hermiona napisała do niego i sprowadziła z powrotem. Niestety to poróżniło jej trudne już relacje z Ronem. Obawiała się, co może wyniknąć z tego jeszcze bardziej.

                 - Tak – przytaknęła zrezygnowana pozostawiając swoje włosy w niesfornym bałaganie. – Później odbieram Harry’ego. Przenocuje u nas jedną noc zanim odświeży dom i przygotuje wszystko.

                 - Rób, co chcesz – Ron obrzucił ją chłodnym i zdegustowanym spojrzeniem. – Nie wracam dzisiaj na noc, więc możecie robić, co uznacie za stosowne. Ważne byś trzymała mojego tak zwanego przyjaciela z daleka ode mnie i Ginny. Dość się od niego nacierpiała – dodał i wyszedł trzaskając drzwiami.

                Hermiona jęknęła cicho i ukryła twarz w dłoniach. Po jej policzku potoczyła się jedna łza. Obawiała się, że jej związek z Ronem chyli się ku końcowi. Podejrzewała też, że chłopak ma kogoś, ale nie była wstanie tego udowodnić. Wolała też za bardzo o tym nie myśleć. Za bardzo to ją bolało, gdyż naprawdę kochała Rona. Jako młoda dziewczyna oddała mu swoje serce i miała wrażenie, że od tego czasu minęło zbyt wiele lat. Dopiero dzisiaj zastanawiała się czy nie popełniła błędu. I czy w ogóle jest jakaś szansa na wspólną przyszłość? Przecież minęło pięć lat a oni nie byli nawet po ślubie.  Pokręciła głową, by rozwiać od siebie te obawy. Sięgnęła po torebkę i wyszła z domu. Czekał ją trudny dzień.

***

                Nie był pewny czy dobrze zrobił ponownie wracając.

                Kiedy uciekł pięć lat temu poprzysiągł sobie, że nigdy tu nie wróci. Zbyt wiele ludzi wycierpiało z jego powodu. Za wiele zawiodło się na nim. Mimo tego, że pokonał Voldemorta tak wiele ludzi zginęło z jego rąk a on sam czuł ciężar ich śmierci na sobie. Najpierw poległ Remus, potem Fred Weasley a na końcu Tonks i Lupin osieracając swojego najmłodszego syna. Voldemort miał rację mówiąc, że pozwolił sobie, by przyjaciele ginęli za niego. Nie był wcale lepszy ani gorszy. Dlatego podjął te decyzję i żałował, że zrobił to w ostatniej chwili. Myślał, że może być szczęśliwy. Naprawdę gdzieś głęboko w to wierzył. Miał wiele szczęścia iż Ginny wybaczyła mu i była z nim do tej pory. Planowali wspólnie ślub. I wtedy właśnie zrezygnował. Zranił ją wiedział o tym doskonale a jednak nie umiał inaczej. A teraz dowiedział się, że wychodziła za mąż. Zasłużyła na szczęście. Była dobrą dziewczyną w przeciwieństwie do niego nie miała nic na sumieniu. A jednak powrócił aby zaburzyć jej szczęście i ponownie wrócić. Nie był pewien jej reakcji i miał nadzieję, że nie będzie tego żałował. I był również Ron. Jego najlepszy przyjaciel. Hermiona nic mu nie wspomniała jak zareagował na jego powrót.

                 - A jednak jesteś – odwrócił się słysząc za sobą swoją najlepszą przyjaciółkę. Z wyglądu nic się nie zmieniła. Wyglądała naprawdę świetnie mimo upływu czasu. Zauważył również, że jej twarz pokrywał drobny makijaż. W szkole nigdy się nie malowała.

                 - Tak – przytaknął niepewny jak się zachować. Dopiero, gdy go uściskała puściły pierwsze lody. Ostatecznie byli przyjaciółmi i wiele ich łączyło.

                 - Popełniasz wielki błąd – cichy głos w jego głosie należący do Voldemorta prześladował go od dawna. Po raz pierwszy usłyszał go, kilka dni po jego śmierci. Zdarzało się iż sam się mu ujawniał.  – Nie sprawisz, że będzie szczęśliwa jeśli wróci a wręcz przeciwnie. Odbierzesz jej wszystko.

                Zignorował ten głos i uśmiechnął się do Hermiony. Musiał mieć pewność, że Ginny go nie kocha i jest szczęśliwa z Deanem. Jeśli się przekona odejdzie i nigdy nie wróci. Tylko pytanie, co zrobi, gdy okaże się inaczej? Czy istniałaby jakakolwiek szansa na wspólną przyszłość?  Nie miał zielonego pojęcia i właśnie dlatego tak bardzo chciał spróbować.

                 - Czy Ron wie, że będę spał u was? Jeśli to dla was kłopot udam się na Grimladium Place. Ostatecznie mam gdzie spać jeszcze prawda?

                Hermiona stanowczo pokręciła głową i pociągnęła go w stronę swojego wysłużonego samochodu. Pomysł na zrobienie prawo jazdy był naprawdę trafiony. Własnym autem o wiele łatwiej jest się poruszać po zatłoczonym Londynie.

               

                Harry uśmiechnął się do przyjaciółki i pozwolił jej na to małe dyktowanie. Hermiona z Ronem zamieszkali w małym domku pod Londynem. Było ciasne, ale całkiem przyjemne. Dziewczyna przyznała mu cicho, że spłacają kredyt, ale teraz kiedy Ron stracił swoją pracę nie jest im łatwo a ona sama jako Auror nie zarabia zbyt wiele. Gdy powiedziała mu o tym zaproponował jej pomoc, ale stanowczo odmówiła. Wolała sama borykać się z problemami a on to rozumiał. Zachowałby się podobnie na jej miejscu. Ostatecznie każdy miał swoją dumę. Martwiła go jednak nieobecność Rona. Wiedział, że gdy w końcu dojdzie między nimi do konfrontacji nie będzie wcale lekko.

                 - Naprawdę myślisz, że Ron ci wybaczy? – Tym razem zobaczył Voldemorta stojącego w drzwiach. Z trudem się powstrzymał, by nie krzyknąć do Hermiony aby uciekała. Nie był przecież prawdziwy. Voldemort nie żył i nie mógł nikogo skrzywdzić. – Że wszystko się dobrze skończy a ukochana do ciebie wróci? Już dawno powinieneś ze sobą skończyć. Czemu tego nie zrobiłeś? Czemu?

                Harry pokręcił głową i postać Voldemorta rozmyła się przed nim. Z trudem docierał do niego głos Hermiony, która majstrowała coś przy telefonie komórkowym. Zdziwił się jak wiele urządzeń mugolskich posiadała w swym domu, ale też uśmiechnął się. Hermiona pochodziła w końcu z rodziny mugoli i wiele poświęciła. Miał nadzieję, że po raz pierwszy podjął dobrą decyzję. Reszta zależała już tylko od nich.

***

                Tajemniczy esemes o Śmieciorżercach znajdujących się w pobliżu domu senatora mugoli bardzo ją zaskoczył i zaniepokoił.

                Próbowała skontaktować się z kimś z ministerstwa, ale jak na złość nikt nie odbierał telefonu. Z cichym westchnieniem wyciągnęła różdżkę. Rzadko bywała w tej części Londynu. Należała ona do najbogatszych ludzi nie tylko z rodzin mugoli, ale i czarodziei. Ona nie zarabiała wiele, podobnie jak Ron. Czasami bywały naprawdę ciężkie chwilę, ale nie chciała się nikomu skarżyć. Nauczyła się twardo stąpać po ziemi i nienawidziła litości od nikogo. Teraz też nie chciała pomocy. Uznawszy, że zadanie należy całkowicie do niej postanowiła to sprawdzić.  Ostrożnie wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę słabo oświetlonej uliczki. Przez cały czas rozglądała się dookoła. Czuła jakby ktoś ją obserwował, ale nikogo nie widziała. Mimo wszystko gdzieś w środku miała dziwnie przeczucie, które niepokoiło ją.

                 - W co ty się wpakowałaś Granger – mruknęła do siebie z dezaprobatą wchodząc do eleganckiego domu. – Jest tu toś? Panie Toronto? – zawołała jednocześnie różdżką zapaliła światło. Mieszkanie wyglądało jakby ktoś szukał tu czegoś. W przedpokoju panował istny chaos, podobnie jak w reszcie domu. Znów ten skurcz niepokoju. Zaczynała żałować, że nie wezwała wcześniej pomocy. Teraz dotarło do niej, że popełniła błąd pakując się sama w te kłopoty. Powinna zgodzić się, chociaż na pomoc Harry’ego, ale jak zwykle sama chciała wszystko załatwić.

                 - Pomocy – rozległ się gdzieś z oddali słaby głos. Rozpoznała go bez trudu. Należał do Michela Toronto, młodego syna senatora. Zaklęła pod nosem na własną głupotę i ruszyła skąd on dobiegał. Dostrzegła mężczyznę leżącego na ziemi. Wszędzie było mnóstwo krwi. Wzdrygnęła się na ten widok. Widziała już wiele potwornych rzeczy, ale to wydawało się jej jeszcze gorsze. Przyklękła u boku mężczyzny aby ocenić jego rany.

                 - Już wszystko dobrze – powiedziała cichym drżącym głosem. Ciężko jej było zachować zimną krew. To było takie bezduszne. Domyśliła się, że Śmieciożercy postanowili zabawić się w dość okrutny sposób. Widząc liczne rany na ciele mężczyzny domyśliła się, że użyto klątwy Vitasera. To zaklęcie było połączeniem cruciatusa i zaklęcia znaczącego, które robiły krwawe rany na ciele. W czasie wielkiej bitwy o Hogwart widywała jego skutki. – Wezmę pomoc. Niedługo się panem zajmą. Czy jest gdzieś tu telefon?

                 - W końcu korytarza – wyszeptał ranny mężczyzna. Próbował się podnieść, ale bezskutecznie. Ranny i osłabiony nie miał szans na walce z napastnikami. Było ich kilku i atakowali w bezlitosny sposób. Nie mam pojęcia, kim byli. Jednego miałem za przyjaciela – jęknął z bólu kiedy się poruszył. Naprawdę mu współczuła. Musiała jak najszybciej poszukać pomocy dla niego.

                 - Odnajdę telefon – odparła podnosząc się z klęczek. Nie zauważyła kiedy zgasło światło. W pomieszczeniu zrobiło się bardzo ciemno. Czyjeś ciche zaklęcie wyrwało jej różdżkę. Krzyknęła wystraszona. Próbowała do niej podbiec, ale uniosła się kilka metrów w górę i boleśnie wylądowała na ścianie.

                 - Wybacz panno Granger – usłyszała czyjś stłumiony głos dobiegający gdzieś z ciemności. – To nic osobistego. Potrzebuje ofiary a ty jesteś idealną kandydatką. Kto wie może kiedyś mi podziękujesz? – Nim zdołała coś powiedzieć poczuła ostry ból i straciła przytomność.

***

                Thomas Dean z zadowoleniem wracał do domu.

                Dzisiaj była kolejna rocznica jego związku z Ginny. Wciąż nie mógł uwierzyć, że zdobył ukochaną kobietę. Gdy po bitwie próbował się do niej zbliżyć nie było wówczas szans. Szykowała się właśnie do ślubu z Harr’ym a on przeżywał piekło. Nigdy nie wyobrażał sobie takiego cierpienia. Już myślał, że stracił ją na zawsze, gdy Harry niespodziewanie odszedł. Bez jednego słowa nie pojawił się na własnym ślubie. I wtedy na scenę wkroczył on. Trwał przy Ginny tak długo i uparcie aż zaczęła powoli przyzwyczajać się do jego obecności, a nawet nauczyła się go kochać. Po drodze zaszedł do kawiarni, gdzie zamówił bukiet czerwonych róż a w ręku trzymał bombonierkę z ulubionymi pralinkami dziewczyny. Wciąż nie mógł uwierzyć, że z nim była. A trzy miesiące temu oświadczył się jej. Gdy powiedziała „tak” był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.  I miał nadzieję, że to się nie zmieni. Wesoło pogwizdywał wchodząc  do skromnego domu, który wynajmowali na przedmieściach Doliny Godryka, gdy dotarły do niego strzępki rozmowy.

                 - Jak myślisz, że jak zareaguje, gdy pojawiasz się po tylu latach Harry? – Mocno podniesiony głos Ginny rozległ się po domu. – Miałam prawo ułożyć sobie życie kiedy odszedłeś zostawiając mnie bez słowa. Masz pojęcie jak się czułam?

                 - Nie nadawałem się wówczas na męża Ginn – wyszeptał drugi głos, którego dawno nie słyszał już od dawna. Gniewnie zacisnął dłonie w pięści. Nie spodziewał się, że on kiedykolwiek wróci. Zostawiwszy upominki wparował do salonu. Ginny i Harry nawet go nie zauważyli. Kłócąc się zawzięcie stali zaledwie parę centymetrów od siebie. W skromnie urządzonym salonie panowała napięta atmosfera.

                 - Było o tym pomyśleć zanim zdecydowałeś mi się oświadczyć – wytknęła mu głosem przepełnionym emocjami. Thomas wyczuł w jej głosie dawno skrywany ból i zaniepokoił się. Ginny od zawsze kochała Harry’ego a tylko on wiedział, że mały James jest jego synem. Czy zdążyła mu powiedzieć? I jak on zareagował?

                 - Harry – postanowił odezwać się w końcu zanim dojdzie do jakiegoś dramatu, którego wszyscy, by żałowali. – Nie wiedziałem, że wróciłeś.

                 - Dzisiaj przyjechałem – przyznał nie ukrywając swojej niechęci. Thomas wyczuł ją bez trudu. Dawniej byli przyjaciółmi, a dziś nie było szans na odnowienie tamtych stosunków.  I nie pozwoli odebrać sobie czegoś, co należy do niego.

                 - Doprawdy? – zmierzył go ponurym wzrokiem. Nie ufał mu ani trochę. Nie miał pojęcia kiedy dawna przyjaźń zamieniła się w nienawiść. – I od razu zawitałeś do nas?

                 - Nie do końca. – Harry pokręcił głową. – Najpierw odwiedziłem Hermionę i Rona. To u nich się zatrzymałem.

                 - Nie wierzę, że mój brat przyjął cię z taką przyjemnością – powiedziała groźnie marszcząc brwi Ginny. W głębi ducha obiecała sobie, że nagada przyjaciółce do słuchu. Nie mogła uwierzyć, że Hermiona zrobiła coś takiego i nie powiedziała jej o Harr’ym. Zabolało to trochę.

                 - Mamo, co jesteście tak głośno? – rozległ się rozespany głos małego chłopca. Thomas zamarł bez ruchu i poczuł jak mocniej zabiło mu serce. Mały James Weasley był niesamowicie podobny do Harry’ego. Niebezpieczeństwo zawisło w powietrzu.

***

                  Ocknęła się z ogromnym bólem głowy.

                Z początku nie pamiętała, gdzie jest. Dotknęła guza, gdy wyczuła, że jej ręce były lepkie. Szybko rozpoznała krew. Udało jej się odnaleźć leżącą kilka metrów od niej różdżkę. Zaklęciem oświetliła wnętrze. To, co zobaczyła sprawiła, że z trudem powstrzymała okrzyk. Młody Toronto leżał na ziemi cały we krwi a ona w ręku trzymała zakrwawiony sztylet. Wyglądało wszystko tak jakby to ona go zabiła. Z jękiem odrzuciła sztylet i rozejrzała się dookoła. Nie mogła tu zostać. Cokolwiek tu się stało nie zabiła chłopaka, ale nie wierzyła czy ktokolwiek jej uwierzy. Musiała uciekać i znaleźć jakieś schronienie. Gdy wybiegła na zewnątrz padał rzęsisty deszcz. Nie miała pojęcia, gdzie powinna się udać. Była blada i przerażona, a w jej oczach błyszczały łzy. Pomyślała, że powinna się udać na Pokątną. O tej porze tylko tam może znajdzie jakieś schronienie. Jeśli jej się uda to spróbuje poprosić kogoś o pomoc. Może nawet samego Harry’ego. On będzie wiedział, co robić. Z tym postanowieniem i nieco podniesiona na duchu ruszyła w stronę zaułka kryjącego wejście na Pokątną. Nie zdawała sobie sprawy, że ktoś ją śledzi.

               

Trzech mugolskich mężczyzn wyszło właśnie z wieczornej imprezy. Każdy z nich był lekko podchmielony i w dobrym humorze. Z oddali słychać było ich rubaszne żarty. Gdy tylko zobaczyli młodą i samotną kobietę nie zawahali się iść za nią. Byli młodzi i dawno bez kobiety. Potrzebowali kogoś aby sobie zaszaleć.

 - Hej panienko! – drgnęła słysząc rubaszny głos. Gdy się odwróciła zobaczyła trzech mężczyzn idących w jej stronę. Schowała gwałtownie różdżkę. Nie mogła jej użyć na mugolakach. Nie skończyłoby się to dla niej dobrze. Po pokonaniu Voldemorta prawo w używaniu magii zrobiło się bardzo surowe. We trzech otoczyli ją odgradzając drogę ucieczki. Nerwowo przełknęła ślinę. Znalazła się w poważnej sytuacji.

 - Puśćcie mnie proszę – wyszeptała cicho mając nadzieję, że uda się jakoś wzbudzić w nich litość. Mężczyźni tylko roześmieli się. Jeden z nich najpotężniejszy odważył się i podszedł do niej. Poczuła na sobie jego lubieżne spojrzenie i zadrżała. 

 - Co taka ładna i samotna kobieta robi w tak ponurym miejscu? – zapytał ręką odgarniając kosmyk jej włosów. Hermiona zadrżała ze strachu. Naprawdę się bała. Jak jeszcze nigdy w całym swoim życiu, a przeżyła już naprawdę sporo.

 - Nie zrobiłam wam nic złego – próbowała przemówić mu do rozsądku ignorując jego wcześniejsze pytanie. Chciała jedynie znaleźć się jak najdalej od nich w bezpiecznym miejscu i przemyśleć na spokojnie wszystko, co zaszło.

 - Ależ naturalnie ślicznotko – zaśmiał się rubasznie i przyciągnął do siebie. Próbowała się wyrwać mu, ale był silniejszy. Jęknęła, gdy poczuła na ustach jego brutalny pocałunek. Nigdy nie myślała, że skończy w ten sposób. Zgwałcona w jakimś ponurym zaułku przez trzech nieznajomych mężczyzn. Pozostali dwaj zachęceni przez kumpla podeszli do niej i zaczęli się dobierać. Siłą rozerwano jej sweterek odsłaniając piersi odziane w skromny koronkowy staniczek. Nigdy nie ubierała się wyzywająco, ale to nie przeszkodziło tym mężczyznom. Przewrócono ją i upadła aż zakręciło jej się w głowie. Straciła wszelkie chęci do walki. Była całkiem sama i wiedziała, że nikt jej nie uratuje. Pozostało jej modlić się aby szybko skończyli. 

 - Ta pani chyba powiedziała, że nie życzy sobie waszych awansów – rozległ się czyjś niespodziewany głos. Hermiona rozpoznała go bez trudu. Właśnie na ratunek przybyła jej ostatnia osoba po której by się tego spodziewała. Nie miała pojęcia czy przybył ratunek czy wręcz przeciwnie powinna jeszcze bardziej obawiać się o swój los.

***

                To miał być wyjątkowo udany dzień.

                Z takim postanowieniem Draco Malfoy wstał z łóżka i postanowił celebrować go aż do wieczora. I zaczął się nawet udanie. Pogodzenie z narzeczoną Astorią Grengrass sprawiło, że humor znacznie mu się poprawił i przestał widzieć wszędzie czarne chmury. Tak Draco powrócił do Anglii po pięciu długich latach ukrywania się w Szkocjii. Musiał mieć absolutną pewność, że jego rodzina będzie bezpieczna. Z ojcem utrzymywał puste i zdystansowane stosunki, podobnie jak z matką. Nie czuł do nich przywiązania. On sam wybrał nowe i jak myślał lepsze życie. Po trudnych i złych wyborach postanowił zostać szanowanym i uczciwym człowiekiem. Nie było to łatwe. Zło kusiło jak dawniej, a byli zwolennicy dzisiaj stali się wrogami. Nauczył się odróżniać dobro od zła. Skończył szkołę i zrobił aplikacje prawniczą. Dzisiaj pracował dla ministerstwa jako jeden z najlepszych prawników. W dodatku zaręczył się ze wspaniałą kobietą, która wniesie dobre imię do nazwiska Malfoyów i spory posag.

                 - Udało ci się szczęściarzu – mruknął do siebie z zadowoleniem patrząc w lustro. Korzystając z wolnego dnia wybierał się na spotkanie z swym dawnym przyjacielem Blaisem Zabinim. Długo się nie widzieli, ale utrzymywali kontakt. Zabini wylądował w Azkabanie, gdzie musiał zapłacić za swoje grzechy. Gdy odsiedział wyrok po dwóch latach wyszedł z więzienia i rozpoczął nowe uczciwe życie. Draco postanowił znaleźć mu posadę pomocnika u siebie w kancelarii. Pomyślał, że współpraca z dawnym przyjacielem byłaby jak najbardziej uczciwa.  Tego drugiego spotkania nie planował . Wracali już we dwójkę postanawiając zahaczyć jeszcze o Pokątną, gdy dobiegł ich krzyk. Z początku Draco nie rozpoznał go. Nauczony nowego życia nie mógł się wahać. Musiał ruszyć nieznajomej na ratunek.

                 - Wiesz, że nie możemy użyć różdżek – zawołał za nim Zabini widząc, że przyjaciel wyciąga swoją różdżkę. – To mogą być zwykli mugole. Jeśli użyjemy różdżek będziemy słono się tłumaczyć.

                 - W takim razie muszą wystarczyć nam pięści. – W oczach Malfoy’a pojawił się zawadiacki błysk. Od dawna marzył o dobrej bójce i teraz nadarzyła się idealna okazja. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia między sobą i wkroczyli na scenę. Draco słabo widział twarz kobiety na ziemi, ale wyczuwał jej przerażenie.

                 - Nie powinniście się wtrącać w nie swoje sprawy smarkacze – odezwał się z wyglądu najstarszy z mężczyzn. Wzrostem wydawał się być potężniejszy od Dracona czy Bleisa, ale żaden się tym nie przejmował.

                 - Och doprawdy? – zakpił Draco patrząc mu z wyzwaniem w oczach. – A jeśli nie posłuchamy, co nam zrobisz? Odeślesz do mamusi?

                Mężczyzna ostro zareagował za zniewagę i zaatakował go uderzając w twarz. Ten w odwecie zadał kolejny cios. Blaise z rykiem rzucił się na pozostałych dwóch mężczyzn. Policyjny alarm przerwał gwałtownie bójkę. Wystraszeni mężczyźni uciekli. Z policyjnego samochodu wysiadło dwóch mundurowych.

                 - Wygląda na to, że złapaliście przestępczynię – odezwał się jeden z mężczyzn oświetlając latarką młodą kobietę. Dopiero teraz Draco rozpoznał kim była. Nigdy nie czuł jeszcze takiego zaskoczenia.

                 - Co ona zrobiła? – wykrztusił oszołomiony. Nie spodziewał się, żeby ta idealna Gryfonka była zdolna do jakiegoś podłego czynu.

                 - Zamordowała syna senatora Toronto – wyjaśnił drugi z mężczyzn podnosząc oszołomioną dziewczynę. Na jej rękach nałożono kajdanki. – Myślę, że senator wynagrodzi was dobrze za ten czyn. – Gdy odprowadzano Hermionę do samochodu na moment ich oczy się spotkały. Draco wyczytał w nich przerażenie i nieme błaganie. Nie miał pojęcia, czemu, ale nagle zapragnął jej pomóc. Odwrócił się gwałtownie, by nie popełnić jakiegoś szaleństwa. Obiecał sobie jednak, że cokolwiek tu zaszło dowie się wszystkiego. A potem, któż to wie. Może panna Granger będzie należała do niego.

***

                To wszystko było jakimś przeklętym koszmarem, a najgorsze w tym wszystkim było to, że nikt nie chciał jej wierzyć.

                Z góry uznano ją za winną brutalnego morderstwa. Jedyny plus, że nie mogli jej osadzić, gdyż należała do świata czarodziejów. To tam miała oczekiwać na proces. I nic nie wskazywało na to, że wyjdzie cało z tej opresji. Wciąż powtarzała wszystko, co zaszło w domu senatora. Nawet o tym tajemniczym mężczyźnie, który niespodziewanie pojawił się tam. Niestety kamera pokazywała tylko na nią. Nie było nic, co mówiłoby o obecności drugiego mężczyzny. Podejrzewała, że musiał rzucić jakieś zaklęcie niewidzialności. Tylko, czemu to zrobił? Nie była przecież nikim ważnym.

                 - Ma pani wizytę panno Granger. – Z zamyślenia wyrwał ją ponury głos strażnika więziennego. Od czasu pokonania Voldemorta wiele się zmieniło w Azkabanie. Zrezygnowano z dementorów, którzy wówczas przeszli na mroczną stronę Voldemorta a zatrudnili wyszkolonych pracowników. Mimo wszystko to nadal było zimne i ponure więzienie. Tęskniła za swoim małym i bezpiecznym domem w Dolinie Godryka, podobnie jak za naburmuszonym wiecznie Ronem.

                 - Dziękuje – odparła unosząc się lekko. Poprawiła nieco więzienny strój starając się wyglądać jak najschludniej. Nie kryła zaskoczenia widząc Harry’ego w towarzystwie Rona i Ginny. Cała trójka wydawała się być poruszona jej stanem.

                 - Wszystko nam powiedziano – odezwał się cicho Harry, gdy usiedli przy dość obskurnym stoliku w pomieszczeniu dla gości. – Jak to się stało Hermiono? Nie wierzę, że zabiłabyś kogoś bez powodu.

                 - Nie zrobiłam tego – zawołała zrozpaczona. Miała łzy w oczach. Nawet najlepsi przyjaciele nie wierzyli w jej niewinność. W tym momencie zapragnęła zapaść się gdzieś pod ziemię i umrzeć. To wszystko było dla niej zbyt trudne. – Nie mam pojęcia, co się stało. Dostałam wezwanie. Ktoś wysłał mi esemesa. Pamiętasz Harry? – Jej przyjaciel skinął głową. Był przy tym jak dostała tego feralnego esemesa. Po jego minie widać było, że żałował iż puścił ją samą. – To było o ostrzeżeniu Śmieciożerców w pobliżu domu senatora. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Nie wykryto obecności drugiej osoby. Musiał rzucić jakieś zaklęcie dymne.

                 - Jesteś pewna Hermiono? – Tym razem wtrącił się Ron uważniej spoglądając na narzeczoną. Wydawała mu się blada i krucha w obliczu tak poważnych przeżyć. Zastanawiał się czy powinien teraz ciągnąć ten związek. Jakby nie było w oczach świata stała się przestępczynią. Gdyby nie to, że byli z nim jego siostra i dawny przyjaciel zrobiłby to bez wahania.

                 - Tak – skinęła głową zniecierpliwiona. – Znacie mnie przecież prawda? Nie jestem morderczynią. Nikogo nie zabiłam. – W orzechowych oczach pojawiły się łzy bólu. Harry delikatnie objął przyjaciółkę. Nie mogła zostać sama. Cokolwiek złego się stało to musieli być przy niej. Ona zawsze przy nich była.

                 - Dowiemy się, co naprawdę stało się w domu senatora – obiecał jej Harry. – Nie trać nadziei. Ministerstwo wyznaczy ci dobrego adwokata z urzędu, a jak nie sami się o niego postaramy. I nie martw się pieniędzmi. Stać mnie na pomoc dla przyjaciół.

                 - Harry nie – próbowała zaprotestować, ale w tym momencie strażnik więzienny oznajmił koniec wizyty. Z bólem w sercu żegnała swoich przyjaciół i żałowała, że nie mogła iść z nimi. Ponownie zamknięto ją w małej ciasne j celi, gdzie nie czekało jej nic dobrego. Gdy tylko zamknięto za nią kratę poczuła jak łzy ciekną po jej policzkach.

***

                Był niezwykle zadowolony z całej sytuacji, która się rozwijała coraz bardziej.

                Odkładając Proroka Codziennego uśmiechał się przez cały czas. To wszystko, co wywiązało się tak nagle przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Szlama zwana Hermioną Granger znalazła się w więzieniu bez możliwości ratunku. Teraz trzeba było tylko czekać na odpowiednią reakcje. A wiedział, że takowa nastąpi. Zemsta, którą przygotował dawno temu miała doprowadzić do ostatecznego upadku najszlachetniejszemu z rodów, którzy już dawno temu stracili swoje dobre imię. A gdy osiągnie swój cel wówczas dowiedzą się kim była osoba odpowiedzialna za to wszystko.

                 - Wszystko przygotowane panie. – Cichy głos należący do jego sługi sprawił, że podniósł głowę i uśmiechnął się z zadowoleniem. Starszy człowiek pokłonił się przed nim nisko i pozwolił mu przejść. Wynajmowali pokój w obskurnej chacie, podczas, gdy należały mu się inne przywileje. To wszystko zostało mu dawno temu odebrane przez zdradzieckiego człowieka, któremu ufał. Jedynym dowodem na to kim był to pierścień, który nosił przy sobie. – Nie sądziłem, że twój szalony plan się uda.

                 - Ja również też mój drogi – przyznał szczerze z niechęcią otwierając się przed sługą. Nigdy nie miał przed nim tajemnic. Remuald jako jedyny odnalazł go rannego i opiekował się nim w chorobie. On jeden znał też jego prawdziwą tożsamość. Wspólnie uknuli spisek zemsty za niesprawiedliwość losu. – A jednak nam się udało. – Wziął od swego sługi kielich dobrego wina i upił spory łyk. – Wszystko pójdzie nadzwyczaj łatwo.

                 - Skąd pewność, że młody Malfoy jej pomoże? – zapytał z przekąsem sługa. – Ona jest nadal zwykłą Szlamą i nie ma zbyt wielkiej pozycji.

                 - A jednak jej pragnie. – Tajemniczy mężczyzna uśmiechnął się kącikiem ust a jego stalowe oczy zajaśniały niebezpiecznym blaskiem. – Każdy Malfoy, który pragnie kobiety jest gotów na wszystko aby ją zdobyć. Nie cofnie się przed niczym.

                 - Pozostaje jeszcze inna kwestia panie. – Sługa zarumienił się nieco. – Ona nie jest już młodą panienką. Ma dwadzieścia pięć lat i narzeczonego z którym mieszka.

                 - Nie martwiłbym się tutaj. Wszystko sprawdziłem nim uknułem swój spisek. Teraz pozostaje tylko czekać na rozwój wydarzeń. – Dodał i ciężko podniósł swoje ociężałe ciało. Nie było mu lekko w życiu i sporo zdążył już przejść. Teraz mógł w końcu zmusić, by zapłacono mu za wyrządzone krzywdy. I tak zbyt długo czekał. Najwyższa pora, by Malfoyowie spotkali się ze swoim katem. I on nim będzie.

***

Na zakończenie;

Nie wiem jak wam, ale mi się podobało.
Cała historia wydaje się mocno podrysowana, a jednak podobała mi się.

Przepraszam, że tak mało Dracze jest na początku historii, ale obiecuje pojawi się.

Podobnie jak inne postacie i wątki, które planuje ukazać.

Pozostaje tylko do następnego rozdziału.

Informacyjnie:

Tytuł opowiadania: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: O01 „ Spotkanie po latach”

Cytat: - Carlos Ruiz Zafon „Cień Wiatru”

Ilość stron: 9

Ilość słów: 4 330