Rozdział 003 „Czemu to zrobiłaś Hermiono?”

"Gdy człowiek podejmuje już decyzję,

to trochę jakby skoczył w wartki strumień,

który porywa go kierunku,

o jakim mu się nawet nie śniło,

w chwili gdy ją podejmował".

- Paulo Coelho

Kroniki Proroka Codziennego nr.004

Witajcie Kochani!!
Jak tam przygotowania do świąt wielkanocnych?
Rety wciąż nie mogę uwierzyć, że to tak szybko zlatuje i zaraz będziemy malować jajka i święcić je.

Mimo mojego wieku nie wyrosłam z tych tradycji i obawiam się, że nie wyrosnę.

Chyba pewne rzeczy zostają w nas na zawsze nie sądzicie?

Według mnie to wspaniałe, bo tak powstaje tradycja.

Tymczasem zapraszam was na nowy rozdział!

***

                Nie mogła uwierzyć, że jednak to zrobił i to w tak błyskawicznym tępie.

                Gdy tylko przyszła do niej wiadomość o zwolnieniu warunkowym popłakała się ze szczęścia, że opuszcza to okrutne miejsce. Po raz pierwszy od dawna spokojnie przespała te noc wierząc, że już jutro opuści je na zawsze. Pozostało jej mieć tylko nadzieję, że Draco jest tak dobry jak się mówi naprawdę i wygra te sprawę. Powoli też docierało do niej na co się zgodziła jeśli ją wygra. Zostanie jego kochanką. Te słowa wciąż wdzięczyły jej w uszach wybudzając ją z lekkiego snu. Na samą myśl o tym jej ciało drżało. Czy wystarczy jej sił aby mu się oddać? Czy wręcz przeciwnie i stchórzy w połowie drogi błagając aby pozwolił jej odejść? Z Ronem tak właśnie było. Za każdym razem, gdy próbowali, ona się wycofywała. Nie była wstanie tego z nim zrobić. Nie rozumiała dlaczego, gdyż nie czuła do niego żadnego wstrętu. Wiedziała, że Ron ma do niej o to żal. Nie umiała przekroczyć z nim tej bariery. Mimo to pozostał przy niej tyle czasu jakby coś dla niego znaczyła. Teraz zrozumiała jak było naprawdę. Ze smutkiem spojrzała na pusty palec po pierścionku i poczuła jak zbłąkana łza potoczyła się jej po policzku. To było pięć cudownych lat. Nigdy nie myślała, że wszystko się zakończy w tak drastycznym momencie. Zawsze myślała, że może mieć w Ronie prawdziwe oparcie. Tymczasem wszystko okazało się złudzeniem. Uciekł kiedy go najbardziej potrzebowała.

                 - Nadszedł twój czas Granger – drgnęła słysząc donośny głos strażnika. Rozpoznała w nim tego, którego zawsze się obawiała i mimo wszystko odetchnęła z ulgą. Nie będzie musiała więcej oglądać jego twarzy. To wszystko było już za nią. Nieco żwawiej niż zwykle podniosła się z łóżka. Dzisiaj nawet zjadła pełne śniadanie z czego składała się niezbyt smaczna owsianka. Strażnik obrzucił ją przenikliwym spojrzeniem aż zadrżała w środku. Zawsze się go bała najbardziej ze wszystkich. Kilka razy próbował ją dopaść, ale nigdy mu się to nie udało. – Jednak mi się wymknęłaś mała dziwko. Nie sądziłem, że ci się uda. – Gdy zbliżył się do niej zadrżała, a jej serce zabiło mocniej. W jego oczach nie było cienia litości. Zdawała sobie sprawę jak strasznego uniknęła losu. Kolejna rzecz, którą zawdzięczała Draconowi Malfoyowi. Obawiała się, że nigdy nie będzie wstanie spłacić długu jaki zaciągnęła.

                 - I wątpię, by kiedykolwiek ci się udało – odpyskowała, czego natychmiast pożałowała. Wytrącony z równowagi strażnik uderzył ją boleśnie w twarz. Zachwiała się upadając na ścianę. W jej oczach pojawił się strach. Tu w korytarzu byli całkiem sami. Nawet gdyby krzyczała nikt nie przyszedłby jej z pomocą. Nie raz słyszała rozpaczliwe krzyki więźniarek. Zadrżała na myśl ile dziewcząt skrzywdził przed nią.

                 - Może jednak dam ci małą nauczkę – stwierdził uśmiechając się perfidnie. Podwinął rękawy i ruszył na nią. Skuliła się w sobie. Bez różdżki  była całkowicie bezbronna. Chwycił ją za włosy i zmusił aby spojrzała mu w oczy.

                 - Zostaw ją! – Cichy rozkaz padający z ust nieznajomego mężczyzny przerwał złowrogą ciszę. Hermiona z ulgą osunęła się na podłogę próbując złapać oddech. Cała drżała na ciele, a z jej oczu popłynęły łzy. Nie mogła się doczekać kiedy na zawsze opuści to piekło. Wtedy będzie mogła odzyskać swoje dobre imię i przysięgła, że zrobi to. Za wszelką cenę.

***

                  -Jak się czuje Ginny?

                Zapytał Harry na widok Rona, który pojawił się następnego poranka niezbyt przytomny. Bez słowa zaparzył mu gorącej kawy, co chłopak przyjął z wdzięcznością. Na jego twarzy było widać ślady ich wczorajszej bójki. Podobnie było na twarzy Pottera. Obaj wyglądali strasznie, ale zdawali się nie przejmować tym. Ta bójka pomogła im przełamać pierwsze lody i znieść dystans, którym się otoczyli.

                 - A jak ma się czuć? – spytał sceptycznie Ron.  – Jej synek jest poważnie chory. Nie jest jej łatwo, ale we świętym Mungu wiedzą, co robią. Na pewno pomogą mu ze wszystkim. To silny chłopak i na pewno ze wszystkim sobie poradzi.

                 - Tak – pokiwał głową Harry myślami będąc gdzie indziej. Przypomniała mu się wczorajsza rozmowa z Deanem. Powiedział mu kilka słów, które wziął sobie do serca. Czy naprawdę zachowuje się jak Ron? Pod wieloma względami mógł mieć racje. Wrócił po pięciu latach i po co? Przecież nie miał żadnych praw do Ginny, a dziewczyna świetnie sobie poradziła bez niego. Najwyraźniej szybko wyrzuciła  go ze swojej pamięci związując się z Deanem i rodząc mu dziecko. Poczuł dziwne ukłucie zazdrości w sercu na samą myśl o tym. – Masz racje. Chciałbym jakoś pomóc gdybym tylko mógł.

                 - Już chyba dość zrobiłeś – syknął jakoś złowrogo Ron odstawiając kubek z hukiem. Harry w zdziwieniu spojrzał na przyjaciela. W jego słowach było coś niepokojącego. Spojrzał na niego nieco uważniej próbując odgadnąć, co miał na myśli.

                 - Nie rozumiem w czym rzecz Ron. – Chłopak pokręcił głową bezradnie. Jeżeli myślał, że uda mu się nadrobić stracone stosunki z przyjacielem to chyba się mylił. Rudzielec nie miał zamiaru niczego mu ułatwiać, a wręcz przeciwnie. Znajdował się w dość kłopotliwej sytuacji.

                 - No właśnie nie rozumiesz – burknął Ron zrywając się z miejsca. Miał dość tej całej sytuacji i najchętniej wyszedłby z domu i nie wrócił. – Wyjechałeś bez słowa zostawiając ją z tym wszystkim. musiała sobie radzić sama, w dodatku ze złamanym sercem. Z trudem do siebie doszła, a teraz, gdy wróciłeś boję się, że znów namieszasz jej w sercu. – W końcu to powiedział.  Odetchnął z ulgą mogąc wyrzucić z siebie swoje myśli. Hermiona mówiła, że to pomaga. Miała racje. – Nie powinieneś był nigdy wracać Potter. Za późno już na to – dodał i wyszedł trzaskając drzwiami.

                Harry zasępił się nad słowami dawnego przyjaciela. Być może Ron miał racje? Może wszyscy dookoła mieli racje? Od kiedy wrócił po za Hermioną nie spotkała go żadna przyjazna dusza, a teraz jego przyjaciółka była w więzieniu. Miał wrażenie, że wszystko robił źle. Zaklął pod nosem i zebrawszy swoje rzeczy wyszedł z domu. Na zewnątrz powitała go typowa angielska pogoda. Na szczęście sam deszcz nie był taki utrudniający. Nie wiedział kiedy kroki same zaprowadziły go do mugolskiego sklepu zabawkowego. Tam zakupił dużego misia i już wiedział dokąd zmierza. Szpital św.Munga nie wiele się zmienił w ciągu ostatnich kilku lat. Przypomniał sobie, że wylądował tam zaraz po Bitwie o Hogwart i długo dochodził do siebie. Miał wiele szczęścia, że nie odniósł poważniejszych ran, ale jego psychika pozostała nadal zachwiana.

                 - Jamie Weasley . – Miła pielęgniarka o wdzięcznym imieniu Joan sprawdziła w rejestrze. – Chłopiec znajduje się na drugim oddziale nagłych wypadków w części dziecięcej. Pan jest kimś z rodziny? – spytała i oniemiała na widok jego odsłoniętej blizny na czole. Każdy tak reagował. Po tylu latach powinien być przyzwyczajony, ale nie był. – Pan Potter. Dawno nie widziałam pana.

                 - Proszę nie robić hałasu – poprosił ją cicho. – Jestem tu ingognito – Pomachał jej misiem przed nosem i odszedł pogwizdując z zadowoleniem. To był dobry pomysł  na przyjście tutaj. Jeżeli miał zaistnieć na nowo w oczach Ginny musiał zdobyć sympatię jej syna. Nie liczył na nic więcej. gdzieś w głębi duszy czuł, że na to jest za późno.  Nie wybaczy mu tak łatwo, że ją zostawił i odszedł. Pozostało mu tylko jakoś wyprostować pewne sprawy jeśli miał zamiar tu zostać. Zignorowawszy szyderczy głos w jego głowie ruszył korytarzem w stronę wskazanej sali. Miał zamiar dobrze wykorzystać ten dzień.

***

                Drżała na całym ciele, gdy nieznajomy mężczyzna, który wyratował ją z opresji podał jej kubek parującej kawy.

                Przyjęła płyn z wdzięcznością i upiła spory łyk. Naprawdę tego potrzebowała. Miała wrażenie, że od bardzo dawna nie piła nic lepszego.  Poczuła jak łzy napływają jej do oczu. Widocznie pobyt w więzieniu musiał ją bardzo zmienić.  Nie spodziewała się, że tak bardzo. Teraz siedziała nieco skrępowana naprzeciw obcego jej mężczyzny, który przyszedł po nią z polecenia Draco. Mężczyzna przedstawił się jako John Smith. Miał niski, przenikliwy głos. Z wyglądu był dość wysoki. Na jego prawym policzku widniała szrama pochodząca z oka do kącika ust i odbierała nieco uroku jego przystojnej twarzy. Była ciekawa skąd się pojawiła, ale nie śmiała się o to spytać. John Smith wywarł na niej negatywne wrażenie. Mimo jego życzliwości i empatii zachowała dystans względem tego mężczyzny.

                 - Draco pragnął żebym zgłosił wyraz ubolewania, ale nie mógł osobiście odebrać cię z więzienia – wyjaśnił z ciekawością przyglądając się dziewczynie. Niechętnie musiał przyznać, że wywarła na nim dobre wrażenie. Z opisu Dracona spodziewał się kogoś całkiem innego. Tymczasem młoda pani Granger roztaczała wokół siebie urok niezwykłej kobiecości i niewinności. Zaczynał zastanawiać się czy małżeństwo z ostrą panną Grengrass byłoby lepszym wyjściem dla Malfoya. Szybko jednak zmienił tok myślenia i przywołał się do porządku. Obiecał reprezentować dziś Malfoya ponieważ tamten musiał wyjaśnić kilka spraw z Astorią. Był ciekaw czy powie jej o swoich planach względem tej o to Granger. Musiał przyznać, że jak na Szlamę była całkiem ładna. Zdecydowanie ładniejsza od sztucznej Astorii. Taka żywa i prawdziwa.

                 - Rozumiem – powiedziała cicho ze skromnie spuszczonym wzrokiem. Drżenie ciała powoli uspokajało się, a oddech wracał do normy. Miała wiele szczęścia, że ten nieznajomy pojawił się w ostatniej chwili i wyratował ją z opresji. Tak niewiele brakowało. – Czy udało mu się coś zorganizować czy będę musiała wrócić do więzienia?

                 - Draco wpłacił żądaną kwotę kaucji – Smith podsunął Hermionie jakieś papiery. Teraz zapomniał, że jest mężczyzną. Zamienił się w prawnika. Zdziwił się, że ta kobieta obudziła w nim dawno uśpione pożądanie. Nie spodziewał się tego. – Od tej pory jesteś pod jego kuratelą. Cokolwiek zrobisz będzie za to odpowiadał, a więc radzę zachować wszelką ostrożność. Nazwisko Malfoyów nadal jest na językach.  Jeden głupi krok i pogrzebie jego karierę na zawsze.

                 - Nie jesteś zbyt zadowolony, że wziął moja sprawę – zauważyła z przekorą. Ten mężczyzna nie umiał ukrywać swoich uczuć. Wyraźnie pokazywał, co mu się podoba, a co nie. Niepokoił ją. Coś w głębi ducha podpowiadało jej, że nie powinna mu ufać.

                 - Masz racje – przytaknął mile zaskoczony jej inteligencją. Draco opowiadał mu, że była najmądrzejszą dziewczyną w szkole. Teraz musiał przyznać, że w pełni zasłużyła na swoją opinię. Był ciekaw, co jeszcze w sobie kryła. – Niestety to on podejmuje decyzje i postanowił ci pomóc. Nie mam pojęcia dlaczego. Pewnie pożądanie zaćmiło mu umysł. Nie bądź taka zaskoczona. Powiedział mi o waszym śmiesznym układzie. Nie rozumiem jego postępowania. Mógł znaleźć inny sposób na zaciągnięcie cię do łóżka. Ta sprawa z góry jest przegrana.

                 - Nie zrobiłam tego – powiedziała cicho wiedząc, że niepotrzebnie się tłumaczy. Nikt jej nie uwierzy. Obawiała się, że Smith może mieć racje. Nie miała żadnych szans na udowodnienie swojej niewinności. Jęknęła cicho i ukryła twarz w dłoniach. Z  trudem starała się nie rozpłakać.

                 - Oboje to wiemy – przyznał niechętnie. Obserwując ją musiał stwierdzić, że nie wyglądała na morderczynie. Nie byłaby wstanie zabić nikogo z zimną krwią. Był zaskoczony, że nikt z  jej przyjaciół tego nie zauważył.  – Musimy tylko sprawić aby uwierzyli inni. To powinnaś zostawić Draconowi. On dowiecie, że nie mogłaś nikogo zabić. Musisz mi tylko powiedzieć wszystko, co pamiętasz z tamtego wieczoru. Mów pewnie i zdecydowanie – wyciągnął mugolski dyktafon. Jeżeli była zaskoczona to nie dała tego znać po sobie.  – Będę to nagrywał, a potem to przeanalizujemy. Może przypomni ci się coś, co pominęłaś.

                Hermiona popatrzyła na niego sceptycznie, ale skinęła głową. Wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać. Z każdym słowem nabierała mocy i pewności siebie. Bez względu na to, co wszyscy mówią wierzyła, że jej się uda. Bez względu na cenę zamierzała odzyskać utraconą godność. I wierzyła, że jej się to uda.

***

               
      Draco po raz ostatni spojrzał na swoją postać w lustrze.

                Mimo, że był typowym mężczyzną to lubił dobrze wyglądać. Zwłaszcza, gdy wybierał się na randkę ze swoją narzeczoną. Skrzywił się na samą myśl. Aby odzyskać dobre imię jego rodzina postanowiła go połączyć z rodziną Gengrassów i ich najstarszą córką. Znał Astorię z czasów szkolnych i nigdy za nią nie przepadał. Teraz z biegiem lat stwierdził, że nie zmieniła się wcale. Nadal zadufana w sobie wielbicielka. Niestety musiał jej nadskakiwać i pogodzić się z losem. To chwilami będzie nie do zniesienia. Jedynym plusem będzie Granger w jego łóżku. To, że wygra sprawę był tego pewien. Ostatecznie był Malfoyem i nigdy się nie poddawał, a sprawa warta była zachodu. Gdyby ją wygrał mógłby rozgłosić nazwisko Malfoyów dobrym świetle.

                 - No wyglądasz całkiem nieźle – mruknął z uznaniem poprawiając krawat. Nie lubił tego typu spotkań. Randka z Astorią polegała na zabraniu jej do drogiej knajpy i odprowadzeniu do domu. Na pożegnanie mógł jedynie pocałować ją w rękę. To było strasznie drażniące. Był mężczyzną i potrzebował kobiety. Całkowicie normalna rzecz. Obawiał się iż jego małżeństwo będzie prawdziwą katorgą i nie widział znaków aby miało być lepiej.  Z westchnieniem wziął perfumy, które jej zakupił i czerwone kwiaty. Astoria tylko takie lubiła. Nie szedł z wielką chęcią. Gdy podjechał na umówione miejsce już na niego czekała. Ubrana w jesienną kurtkę. Na głowie miała dość dziwaczny kapelusz, ale po za tym prezentowała się całkiem elegancko. Dostrzegł, że trzymała ukrytego pod pachą „Proroka Codziennego”, a na jej ładnej buzi malował się grymas. Zdusił w sobie przekleństwo. Już domyślił się o czym będą dzisiaj rozmawiać.

                 - Jak mogłeś to zrobić – warknęła, gdy tylko podszedł. – I nie wykręcaj się. Dobrze wiesz o czym mówię. Zająłeś się obroną tej Szlamy. Ze wszystkich osób musiałeś to zrobić ty.

                 - Możesz nie wtrącać – warknął na nią z trudem nad sobą panując. Był naprawdę wściekły. Tolerował wszystko, ale do pewnego momentu. Gdy został wyprowadzony z równowagi wówczas zmieniał się w potwora. Astoria nie miała pojęcia jak nie wiele brakowało aby doprowadzić go do tego stanu. – Ja nie mieszam się w twoje sprawy, a ty z łaski swojej nie mieszaj się w moje.

Tak będzie najlepiej dla wszystkich.

                 - Nie rozumiesz, że pomagając tej kobiecie do końca zrujnujesz swoje nazwisko? – zapytała Astoria nieco rozpaczliwym tonem głosu. Była naprawdę poruszona zasłyszanymi plotkami, a tego nienawidziła najbardziej. Obawiała się, że jeśli Draco będzie obstawiał dalej przy swoim zrujnuje ich oboje.

                 - Mam zamiar udowodnić niewinność Granger, bo wiem, że nie zabiła tego całego Tortona – wycedził z trudem panując nad gniewem. Zaczynał zdawać sobie sprawę, że przy Astorii nawet święty straciłby cierpliwość. – Jeśli to zrobię wówczas zmienisz zdanie i zobaczysz jak podziała to korzystnie na moje interesy.

                 - A jeśli Granger jednak zabiła syna senatora? – zapytała zaczepnie kobieta. Na to pytanie Draco nie umiał odpowiedzieć. Gdzieś czuł, że była niewinna, ale według wielu miała motyw.  Obawiał się, że jeśli Astoria ma racje i spełnią się najgorsze obawy to wówczas może zrujnować się na dobre. Miał jednak nadzieję, że się nie myli. Musiał to tylko udowodnić wszystkim dookoła. I wierzył, że mu się to uda. W końcu nie na darmo nazywał się Malfoyem.

***

    Hermiona ostrożnie wsunęła się do mieszkania, które do tej pory dzieliła z Ronem.

                Wiedziała, że będzie musiała je opuścić. Malfoy chciał aby mieszkała w domu wynajętym przez niego. Wciąż z trudem dochodziło do niej na, co się zdecydowała. Do tej pory miała nieposzlakowaną opinię. Wiedząc o tym, że ojciec Rona pracował teraz na poważnym stanowisku starała się jak najlepiej. Była również szanowanym i zdolnym Aurorem. Teraz to wszystko się zmieniło. Zaczynało do niej docierać, że być może nigdy nie będzie jak dawniej. Straciła dobre imię na zawsze. Żałowała, że wcześniej nie zgłosiła się o pomoc, gdy tego potrzebowała do któregoś ze swoich przyjaciół. Niestety wtedy nie pomyślała o tym nawet. Młody Toronto niespodziewanie pojawił się w jej życiu. Była wówczas związana z Ronem, gdy uratowała mu życie. To wtedy zapragnął jej po raz pierwszy. Przystojny Toronto ubzdurał sobie, że zostanie jego kochanką. Kilka razy próbował ją uwieść, ale skutecznie mu odmawiała. Doszło do tego, że chciał ją zgwałcić. W końcu zaczął jej grozić, że ujawni świat czarodziejów jeśli nie zostanie jego kochanką. Rozmowa ze starym senatorem pomogła nieco utemperować tego młodzika. Niestety dzisiaj to wszystko wyszło na jaw i z góry uznali ją za winną. Czytając podsuniętego przez Johna Smitha Proroka Codziennego nie mogła uwierzyć w bzdury wypisywane na jej temat. Nie spodziewała się aż takiego okrucieństwa i było jej bardzo przykro. Teraz musiała również pozbierać swoje rzeczy. W ciągu kilku lat nie wiele się ich nazbierało. Od kiedy z powodu utraconego kontaktu z rodzicami przez swoje zaklęcie nie wiele miała własnych rzeczy. Większość zostało w jej starym domu, który szybko został skonfiskowany. Samo mieszkanie również należało do Rona i nie mogła rościć sobie do niego praw. Wiedziała, że i tak musiała je opuścić bez względu na układ z Ronem.

                 - Hermiona! – Harry nie krył zaskoczenia na widok przyjaciółki krzątającej się po mieszkaniu. Zdążył wrócić właśnie ze spotkania z Jamiem, gdy ją zastał. Była blada i mizerna. Zaczynał o nią się poważnie niepokoić. Jednak na jej widok poczuł napływającą nadzieję. – Jesteś wolna? To znaczy, że wycofano zarzuty?

                 - Nie – pokręciła głową. Nie była pewna jak zareaguje Harry na jej wieści, ale nie mogła go okłamywać. W końcu był jej przyjacielem i wiele dla niej zrobił. Musiała być z nim szczera. On był z nią od początku. – Znalazłam dobrego adwokata. Jest nim Draco Malfoy i ja zawarłam z nim pewien układ – wydusiła w końcu. Specjalnie odwróciła wzrok nie mogąc spojrzeć przyjacielowi w oczy. Wiedziała za dobrze, że on i Malfoy byli najlepszymi przyjaciółmi. Obawiała się, że Harry nigdy nie zaakceptuje tego na co się zgodziła.

                 - Hermiono Jane Granger! – Harry z trudem wycedził słowa po doznanym przez przyjaciółkę w szoku. – Jak mogłaś w ogóle to zrobić? Wiesz w ogóle ile sobie liczy Malfoy za reprezentowanie kogoś? To, że byłem w Paryżu nie znaczy iż całkiem oddzieliłem się od świata czarodziejów. Pogłoski o nim krążą niemal wszędzie.

                 - Wiem Harry – powiedziała cicho. Obawiała się, że nie uda jej się mówić półsłówkami. Będzie musiała powiedzieć całą prawdę. I chyba lepiej wcześniej niż później. – Jednak dogadaliśmy się i  w tej kwestii. Draco zostanie moim kuratorem i mam zamieszkać w wynajętym przez niego mieszkaniu.

                 - Czemu to zrobiłaś Hermiono? – Harry pokręcił głową nie rozumiejąc decyzji przyjaciółki. Gdzieś w głębi duszy poczuł się przez nią zdradzony jak nigdy dotąd jeszcze.

***

                Siedząc w domu i popijając whiskey przed kominkiem Ginny próbowała ukoić swój ból i nerwy związane z ostatnimi wydarzeniami.

                Nie było jej łatwo, a powrót dawnego narzeczonego niczego nie ułatwiał. Pamiętała zbyt dobrze ból po jego odejściu. Była na krawędzi rozpaczy i gdyby nie pomoc przyjaciół i Deana nie poradziłaby sobie. Oni byli przy niej w najtrudniejszych chwilach. Hermiona wspierała ją jak mogła, gdy wyszło na jaw, że jest w ciąży. A teraz jej ukochany synek jest poważnie chory i ma niewielkie szanse na wyzdrowienie. To, co powiedział jej lekarz wstrząsnęło nią do głębi. Spodziewała się, że w świecie czarodziejów nie zdarzają się takie rzeczy, a jednak. Jej syn miał białaczkę i potrzebował szpiku kostnego aby przeżyć. Ona sama nie mogła być dawcą. Podobnie jak Dean. Jedyną osobą, która, by się nadawała to Harry.  W końcu on był ojcem Jammiego. Gdy zobaczyła go dzisiaj w pokoju u chłopca nie wiedziała, co powiedzieć. Wyglądali na skupionych grając w szachy. Ze wzruszeniem obserwowała jak chłopak uczył swego syna podstaw. Wyglądali przy tym niemal identycznie aż ścisnęło ją w żołądku. Wyglądali tak wspaniale. James był niezwykle podobny do swojego ojca. To dziwne, że Harry wcześniej tego nie zauważył. Każdy, by o tym wiedział.

                 - Ginny… - powiedział cicho Thomas wchodząc do zaciemnionego domu. Zaniepokoił go telefon ukochanej. Zadzwoniła do niego w środku biura i mówiła coś zapłakanym głosem. Z trudem udało mu się porzucić papierkową robotę i przyjechać od razu. Domyślił się od razu, że chodziło o Jamesa. Pokochał tego chłopca jakby był jego własnym synem. Nie wybaczyłby sobie gdyby coś mu się stało. Zostawiwszy kurtkę i swoje rzeczy ruszył na poszukiwanie kobiety. Zastał ją skuloną ze łzami w oczach przed płonącym kominkiem. Bez słowa podszedł do niej i wyjął z zziębniętej ręki kieliszek. Wyglądała strasznie. Delikatnie ją przytulił i otarł łzy.

                 - James jest chory – zdołała tylko wykrztusić między łkaniami. – Lekarze powiedzieli, że muszą dokonać przeszczepu. Ja nie mogę być dawcą. Jedynie Harry, a to oznacza, że muszę mu powiedzieć prawdę.

                 - Zawsze byłem zdania, że powinien wiedzieć – przypomniał jej delikatnie ich pierwszą rozmowę. W innych okolicznościach byłoby mu to na rękę, że Harry nie miał pojęcia o synu, ale obawiał się takiej sytuacji. Niestety ona nadeszła w najmniej oczekiwanym momencie i mogła zaburzyć szczęście, które zbudowali. Teraz jak nigdy jeszcze zaczynał obawiać się o ich wspólną przyszłość. Ginny nie odpowiedziała. Ponurym wzrokiem wpatrywała się w ogień. Thomas wstał i podszedł do kominka, gdzie stała karafka z whiskey. Nalał sobie sporą porcje do szklanki. Rzadko kiedy pijał alkohol, ale tym razem tego potrzebował. Wszystko wskazywało na to, że rozpoczynał się najtrudniejszy okres w jego życiu, a on nie umiał sobie z tym poradzić.

                 - Masz racje – powiedziała w pewnym momencie Ginny podchodząc do niego. Delikatnie objęła go w pasie od tyłu i położyła głowę na ramieniu. Było jej z nim naprawdę dobrze. Ona, James i Dean tworzyli prawdziwą rodzinę. Teraz powrót Harry’ego mógł wszystko zmienić. Obawiała się jak zareaguje chłopak, gdy dowie się, że ma syna. Jakby nie było ukryła ten fakt przed nim. Zadrżała na samą myśl o zbliżających się wydarzeniach. – Powinnam z nim porozmawiać. Im szybciej tym lepiej. Każdy dzień zwłoki dla Jamiego jest ciężki. Nie chce aby cierpiał bardziej niż to konieczne.

                 - Nie bój się Ginny – obrócił się ku niej i delikatnie złożył na jej ustach pocałunek. – Cokolwiek się nie stanie będę przy tobie. – Gdy pocałował ją mocniej odwzajemniła pocałunek. Potrzebowała tego. Pocieszenia, które jej dawał. Nie protestowała, gdy zsunął bluzkę z jej ciała. Poddała mu się całkowicie. Choć raz pozwoliła sobie zapomnieć o problemach. Na resztę przyjdzie czas jutro.

***

                Gdy Hermiona była już gotowa przyjechał po nią Draco.

                Z Harr’ym nie było sensu rozmawiać. I tak, by tego w ogóle nie zrozumiał. Obrażony zamknął się w pokoju. Nie wyszedł dopóki nie opuściła pokoju w towarzystwie swego dawnego wroga. Zostawiła jedynie krótki list wyjaśniając okoliczności, które zmusiły ją do podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Miała cichą nadzieję, że to pomoże jej zrozumieć, ale nie była do końca przekonana. W milczeniu zajechali na miejsce. To, że Draco się nie odzywał tylko przedłużał jej cierpienie. Zatrzymał samochód przed eleganckim domem w przyjemnej dzielnicy. Musiała przyznać, że spodobało jej się tutaj. Dom, chociaż niewielki różnił się od jej skromnego mieszkania, które dzieliła z Ronem.

                 - Pięknie tutaj – powiedziała z prawdziwym zachwytem w oczach, gdy tylko wysiedli z samochodu. Draco wziął jej skromną walizkę i prychnął pogardliwie pod nosem. Nie był w nastroju do rozmowy. Obiad z Astorią nieco popsuł dzisiejszy dzień, ale starał się nie dawać tego po sobie znać. Pozwolił jej wejść przodem do nowego domu. Długo decydował się gdzie ją umieścić. Jego nazwisko ciągle było na językach, a ona miała dość plotek. Ten dom należał do jego babki Georgiany Campell. Campellów od dawna nie łączono z Malfoyami i bardzo dobrze. Dzięki temu mógł wykorzystać ten dom we własnych celach. Był pewien, że jej się spodoba. Nie był może zbyt wielki, ale obszerny. Posiadał trzy sporawe sypialnie i salon. Na dole znajdowała się kuchnia, jadalnia i łazienka. Wszystko perfekcyjnie wykonane w starym stylu. W domu pracowała młoda służąca imieniem Caroline. Dziewczyna była bardzo dyskretna i uczciwa. Mogła dotrzymywać Hermionie towarzystwa gdyby go nie było w pobliżu.

                 - Cieszę się – powiedział, gdy postawił walizki w salonie. W kominku już palił się ogień a na stole stał przygotowany obiad. Wszystko było jeszcze ciepłe tak jak prosił. Poczuł jak w żołądku kiszki grają mu marsza, ale musiał zająć się jeszcze jedną ważną sprawą. Nie krył, że to było dla niego najważniejsze. Chciał się upewnić, że jego wspomnienia wciąż są takie same. – A teraz rozbieraj się.

                Hermiona zastygła bez ruchu słysząc te brutalne i pozbawione emocji słowa. Nie spodziewała się, że Draco tak szybko będzie domagał się swoich praw do niej. Zadrżała o tym. Był silnym i dobrze zbudowanym mężczyzną. Czy będzie brutalny? Słyszała, że niektórzy mężczyźni lubią przemoc. Może powinna mu powiedzieć, że z nikim nie spała? Pewnie wyśmiałby ją i upokorzył tylko. Wolała tego nie robić. – No na co czekasz Granger? Nie mam całego dnia, a chce się tylko upewnić, że nie popełniam żadnego błędu.

                 - Nie sądzisz, że za późno na takie rozważania? – zapytała z wyzwaniem w oczach. Cała drżała i przeklinała się za to. Wzbudzał w niej strach, ale i ciekawość.

                 - Zawsze możesz do niego wrócić – stwierdził z lekceważeniem wzruszając ramionami. – Ostatecznie mogę zmienić zdanie i uznać cię za winną. Wówczas bez wahania cię skażą. Więc jak będzie? – zdawała sobie sprawę, że zrobiłby to bez wahania. Nie pozostawił jej żadnego wyjścia. Cofnęła się nieco, by stanąć dalej od okna. Obawiała się, że ktoś mógłby ją zobaczyć. Drżącymi rękoma zaczęła ściągać swoje ubranie. Najpierw poszła w dół bluzka i sweterek, a potem zaczęła drżącymi rękoma zsuwać spodnie.

                 - Zaczekaj – poprosił, gdy chciała odpiąć stanik. Przez chwilę spoglądał na nią zafascynowany. Wydawała mu się jeszcze piękniejsza niż wtedy w Malfoy Manor. Jej ciało zmieniło się nieco pod wpływem wieku. Wydawało się okrąglejsze i bardziej dojrzałe. Poczuł jak jego członek budzi się do życia pod wpływem tego wspaniałego widoku. Nie pomylił się wcale. Granger nadal podniecała go jak dawniej. Ostrożnie podszedł do niej i obejrzał ją dokładnie całą. Nie dbał o to jak się czuła w tym momencie. Była dla niego eksponatem. Dzięki niej będzie mógł zaspokoić trawiące go podniecenie. Gdyby chciał mógłby ją wziąć tu i teraz łamiąc wszelkie umowy, ale nie był taki. – W porządku możemy zasiąść do stołu. Rusz się Granger na co czekasz?

                 - Mam zjeść obiad z tobą całkiem naga? – spytała oszołomiona. Słyszała, że Malfoyowie są dziwni, ale nie spodziewała się takich fetyszy po nim. Nie ukrywała, że wzbudzał w niej strach i wstręt. Żałowała, że nie ma władzy nad własnym losem.

                 - Nie żartuj – prychnął zniecierpliwiony Malfoy przysiadając do stołu. Nie spodziewał się po Granger, że będzie taką świętoszką. Zaczynała go denerwować, ale jednocześnie miał przy tym niezłą zabawę. Wziął butelkę wina i otworzył ją. Dziewczyna niechętnie usiadła, trzymając odpowiedni dystans od niego. Rozbawił go ten ruch. Pomyślał, że szykuje się całkiem zabawny wieczór.

***

                Był zadowolony z powodu całej sytuacji.

                Nie spodziewał się, że wszystko pójdzie tak dobrze, ale niespodzianki zdarzały się w życiu i często mile go zaskakiwały. Tym razem było podobnie. Malfoy wpłacił kaucje za Granger i umieścił go w domu po babce. Utrzymywanie tego wszystkiego z dala od wścibskiej prasy było doprawdy wyzwaniem, ale był pewien, że i z tym sobie poradzi. W końcu  miał kogoś od podobnych zadań.

                 - Świetnie się spisałeś Cameron – rzucił w stronę młodego chłopaka Camerona Sanders. Ten pracował dla niego od bardzo dawna. Poznali się w czasie jednej z podróży mężczyzny. Cam był wówczas naiwnym nastolatkiem i wpakował się w trudną sytuacje. On pojawił się w odpowiednim miejscu i czasie aby mu uratować życie. Szybko odkrył, że chłopak miał magiczne zdolności. To było dziwne, że do tej pory nikt ze świata czarodziejów nie zainteresował się losem chłopca. On pomógł mu opanować trudne sztuki używania czarów i zakupił pierwszą różdżkę. Chłopak był zdolny i szybko się uczył. Niemal żałował, że musi doprowadzić do smutnego finału.

                 - Dziękuje proszę pana – odpowiedział młody podsuwając mężczyźnie talerz parującego rosołu. Wspólnie wynajmowali małe mieszkanie na piętrze. Pomyślał, że będzie mu trochę smutno, gdy nie będzie go w pobliżu. Niestety w grę wchodziło poświęcenie celów wyższych i nie miał wyjścia. Musiał zrobić, co zamierzał jeśli chciał osiągnąć swój cel. Zemsta była najważniejsza. – Nikt niczego nie podejrzewał. Nowe dowody Malfoy powinien odkryć już wkrótce. Skąd znajdziemy naszą ofiarę? Nie możemy przecież pokazać, że to pan był zabójcą, a esemes, którego wysłał pan pannie Granger wykasował się samoistnie.

                 - Nie martw się zadbałem o wszystko. – Mężczyzna uśmiechnął się i gestem zaprosił go do stołu. Chłopak sam wszystko przygotował. Był nie tylko sprytny, ale i miał ukryty talent kulinarny. Gdyby nie on żywiliby się w tanich barach, a na to brakowało gotówki. Ostatecznie jego skromny dobytek miał limity. Obawiał się, że bez Camerona u boku będzie musiał zmienić swój styl. – Mam nadzieję, że nie żałujesz swojej przyjaźni z Toronto? Wiesz, że musiał zginąć prawda?

                 - Tak. Wiem. – Cameron zacisnął dłonie w pięści. Nie chciał pokazać, że bolała go ta cała historia mająca związek z jego przyjacielem. Jakby nie było cenił w sobie towarzystwo tego szalonego mugola, chociaż nie zawsze się z nim zgadzał. Niestety wierność kazała mu służyć człowiekowi, który go uratował. Gdyby nie on miałby zdecydowanie gorszy los i nie odkrył swoich zdolności. – I doskonale to rozumiem. Wiedziałem od początku do czego pan zmierza.

                 - Wspaniale. – Mężczyzna uśmiechnął się i nalał sporą porcje alkoholu do kieliszka. Chciał poczęstować Camerona, ale ten odmówił. Był nieco zdziwiony tą awersja chłopaka do alkoholu. On wyznawał zasadę im więcej tym lepiej. Bywały takie czasy, że nie umiał sobie radzić bez alkoholu. – Tu masz dokładny adres Granger . – Podsunął mu kartkę w której wcześniej wszystko zanotował. – Dom nie jest zbyt zabezpieczony i łatwo się do niego włamać. Musisz jednak zachować ostrożność.

Zależy nam aby Granger porządnie się wystraszyła. Możesz nawet ją torturować, ale nie za długo. Malfoy w każdej chwili może pojawić się w domu.

                 - Jasna sprawa szefie. – Młody chłopak uśmiechnął się szeroko. Uwielbiał sprawiać cierpienie innym, a użycie przy tym magii było niesamowicie fascynujące. Najbardziej podniecał go Criuciatus. To zaklęcie i jego efekty były niesamowite. Użył go kilka razy na mugolakach pod czujnym okiem szefa. Za pierwszym razem zabił swoją ofiarę, ale potem się poprawił. Teraz miał okazje pokazać swoją siłę. I nie mógł się tego doczekać.

***

                Hermiona niepewnie spoglądała na Dracona, który siedział naprzeciw niej i jak nigdy nic popijał wino.

                Zachowywał się przy tym tak nieznośnie normalnie jakby nie zwracał uwagi na fakt, że była prawie naga. Ta sytuacja zaczynała ją coraz bardziej drażnić. Mimo tego, że była głodna nie mogła przełknąć pieczonego kurczaka, który tak ładnie prezentował się na talerzu. Nigdy jeszcze nie znalazła się w takiej sytuacji.

                 - Sprawia ci przyjemność upokarzanie mnie? – odważyła się w końcu odezwać aby tylko przerwać te nieznośną ciszę. Draco uśmiechnął się półgębkiem i spojrzał na nią.

                 - Nie chce cię wcale upokarzać – powiedział miękko nieco zaskoczony jej słowami. Nie spodziewał się, że tak zareaguje na to wszystko. Chciał sobie tylko sprawić przyjemność aby móc podziwiać jej piękne ciało. Nie mógł się doczekać chwili, gdy w pełni będzie należeć do niego. Zadrżał cały na samą myśl. Z trudem się opanował nie chcąc pokazać jak wielką władzę ma nad nim. Kobiety bywały perfidne i zdolne do wszystkiego. Przypomniał sobie piękną Camillę Russo. Poznał ją przebywając  w Brazylii na specjalnym szkoleniu dla prawników. Russo wykorzystała go i uwiodła. Nie wiele brakowało, a straciłby przez nią licencje. Te nauczkę zapamiętała na zawsze. – Po prostu chce cię do siebie przyzwyczaić. Gdy zostaniemy kochankami przekroczymy wszystkie granice.

                 - A nie mogłabym jakoś oddać ci pieniędzy? – spróbowała z innej beczki. Naprawdę się bała. Cieszyła się, że Draco zdecydował się domagać swoich praw, gdy ją uniewinni. To było niezwykle uczciwe z jego strony, ale równocześnie się bała. Przeklinała samą siebie za te decyzje, ale nie zniosłaby dłużej pobytu w więzieniu. Prędzej czy później tamten strażnik dostałby ją w swoje ręce.

                 - Daj spokój Granger. – Draco roześmiał się i pokręcił głową. Nigdy nie spodziewałby się żeby wyniosła i sztywna Hermiona bała się czegoś. A jednak wyraźnie to widział. Zachowywała się jak dziewica na pierwszej randce. Gdyby jej nie znał pomyślałby, że tak właśnie jest. – Nie różnie się niczym od Weasleya. No może mój członek jest trochę większy i sprawi ci dużo więcej przyjemności. – Hermiona zarumieniła się słysząc te słowa. Nikt nie rozmawiał z nią tak otwarcie o tych sprawach. To, co robił Draco wyprowadzało ją z równowagi. – Zresztą mogę ci już teraz pokazać coś niecoś. – Nim zdążyła zaprotestować przyciągnął ją do siebie i pocałował. Ten pocałunek przeważył wszystko. Jeżeli do tej pory miała w głowie się bronić przed nim to przestała. Jego wargi obezwładniły ją całkowicie biorąc w posiadanie. Wyjęczała cichutko poddając się jemu. Jego zręczne palce sięgnęły do zapięcia stanika uwalniając jej nabrzmiałe piersi. Jej ciało płonęło. Kilka razy z Ronem pieścili się w ten sposób, ale nigdy nie czuła czegoś podobnego. Zupełnie jakby odkrył się przed nią nowy świat.

                 - Draco – wykrztusiła oszołomiona nowymi doznaniami, które jej pokazywał. Stalowe oczy mężczyzny lśniły dziwnym blaskiem. W zachwycie spoglądał na jej piękne ciało. Naprawdę mógłby ją wziąć teraz. Tak niewiele ją dzieliło od niego. Czuł ból w lędźwiach i żałował, że nie może nic zrobić. Gdyby cokolwiek spróbował wiedział, że zachowałby się jak łajdak. Nie rozumiał czym się tak przejmował. Ostatkiem sił odsunął się od niej.

                 - Powinnaś się ubrać – rzucił szorstko. Spojrzała na niego zaskoczona i zawstydzona zarazem. Chyba sprawił jej ból, ale nie dbał o to. Podniósł się z kanapy i ociężałym krokiem ruszył w stronę drzwi. – Jutro się pojawie i jeszcze raz porozmawiamy o wszystkim.  Jeszcze raz wszystko mi powiesz. Pojawię się punktualnie o dziesiątej. Narzuć na siebie coś mniej wyzywającego jeśli nie chcesz abym wziął cię jak dziwkę na dywanie – dodał i wyszedł trzaskając drzwiami. Hermiona przez chwilę patrzyła na niego osłupiała. Łzy popłynęły jej po policzkach. Jeszcze nigdy nikt jej tak nie upokorzył. Obiecała sobie, że Draco Malfoy zapłaci za te zniewagę, choćby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobi.

***

Na zakończenie:

Kolejny rozdział z którego jestem zadowolona.

Właśnie tak go sobie wyobrażałam, a czytając go od góry do dołu widzę, że żadne zmiany w nim się nie przydadzą.

Najbardziej ciekawi mnie relacja Draco i Hermiony.
Do tego jeszcze dochodzi dramatyczna sytuacja Ginn i Thomasa.

Pomysł z chorobą przyszedł mi niespodziewanie.

Chciałam w ten sposób pokazać, że magia nie jest wcale silniejsza niż śmierć.

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał.

Zapraszam na ciąg dalszy wkrótce.

P.s:

Wiecie, że to najdłuższy rozdział jaki do tej pory napisałam?

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału:  003 „Czemu to zrobiłaś Hermiono”

Cytat: Paulo Coelho

Ilość stron: 11

Ilość słów: 5 626