Rozdział 009 „Wyjaśnienia”

Kochać to także umieć się roz­stać.

 Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem.

Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, za­bor­czości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie,

jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia,

cza­sem wbrew własnemu. 

- Vincent van Gogh

Kroniki Proroka Codziennego nr 010.

No i w końcu kolejny nowy rozdział przed nami.
Coraz lepiej mi się go pisze wiecie?
Do tej pory miałam sporo wątpliwości odnośnie całej historii i w ogóle dramione.

Myślałam, że jest tak wiele blogów o nich, że kolejny byłby przesadą, a tymczasem spotkała mnie niespodzianka.

Wciąż zaskakujecie mnie, a wasze komentarze czytam z wypiekami na twarzy.

Ilość dla mnie nie ważna, ale jakość i to, co do mnie piszecie.

Widząc, że podobnie jak ja przeżywacie losy bohaterów sprawia mi niesamowitą radość.

Dlatego owy rozdział dedykuje wam wszystkim, wspaniałym czytelnikom za ich niesamowicie inspirujące komentarze.

Dziękuje, że jesteście ze mną.

~^~^~

                Obudziły ją pierwsze promienie słońca wpadające do okna.

                W nocy nie wiele spała z powodu męża, który praktycznie jej na to nie pozwalał. Miał niespożyte siły i wciąż na nowo pokazywał jej siłę namiętności. Ona sama nie podejrzewałaby siebie o takie zagrania. To było zaskakujące dla niej i nowe. Dzięki Draco odkryła, że seks może sprawiać mnóstwo przyjemności. Nie kryła jednak swojego rozczarowania kiedy się obudziła, a go nie było. Mogła się tego spodziewać. W końcu po za przyjemnym seksem nic ich nie łączyło, a ona musiała zrobić wszystko, by się w nim nie zakochać. Nie mogła pozwolić sobie na oddanie mu serca. Zdawała sobie sprawę, że wówczas będzie bardzo cierpiała. Niechętnie zsunęła się z łóżka i wzięła kąpiel. Wciąż rozpamiętywała wydarzenie wczorajszego wieczoru i zachowanie Rona. To bolało. Jej policzki płonęły wstydem na samą myśl o doznanym upokorzeniu. Nie spodziewała się, że był wstanie zrobić coś takiego. I dlaczego zrobił? Skąd w ogóle wiedział, że bierze ślub? Harry i Ginny na pewno mu nie powiedzieli. Pod tym względem ufała im całkowicie. Dean również nie pisnął ani słowa. Musiał to zrobić ktoś inny, ale nie miała pojęcia kto.

                 - Panienko Malfoy – drgnęła słysząc głos młodej pokojówki. Uśmiechnęła się na widok dziewczyny i zaniepokoiła. Na jej ślicznej młodej twarzy widniał sporej wielkości siniak. Widząc jej zainteresowanie młoda dziewczyna zarumieniła się mocno i spuściła głowę.

                 - Nic ci się nie stało? – zapytała z troską. Pomyślała, że powinna porozmawiać o tym z Draconem. Ktoś wyraźnie dręczył te dziewczynę. Nie miała tylko pojęcia kto i dlaczego. Wiele, by dała aby się tego dowiedzieć.

                  - Nic panienko Malfoy – pokręciła głową wyraźnie speszona jej zainteresowaniem. – Wpadłam na drzwi i się uderzyłam. Jestem strasznie niezdarna. A panienka niech się pospieszy. Rodzina tradycyjnie czeka na panienkę przy śniadaniu. Co rano zbierają się na wspólny posiłek. – Hermiona westchnęła słysząc te słowa, ale wiedziała iż prędzej czy później się z nimi spotka. W końcu nie zamknie się na zawsze w czterech ścianach i odgrodzi od świata. To nie byłoby w jej stylu. Musiała zachować twarz bez względu na to co się stało. W końcu nie była niczemu winna. To Ron zachował się jak ostatni cham i prostak. Z dumnie uniesioną głową zeszła na dół na śniadanie. Rodzina Malfoyów już tam była. Draco z zainteresowaniem śledził gazetę, a Narcyza rozmawiała o czymś z Lucjuszem. Na jej widok przerwali rozmowę i spojrzeli dość ponurym wzrokiem. Hermiona bez słowa usiadła obok męża. Na jej talerzu zaczęło pojawiać się jedzenie. Burczenie w brzuchu pokazało jak niewiele wczoraj zjadła.

                 - To, co się wczoraj stało było prawdziwym skandalem – odezwała się wyniosłym tonem Narcyza Malfoy. – Jak na złość na waszym weselu znajdował się reporter Proroka Codziennego i nie trzeba było długo czekać na efekt – mówiąc to Narcyza zabrała Draconowi z ręki gazetę i podsunęła Hermionie. Na głównym zdjęciu widniała ona, nieco spłoszona a tuż obok Ron obrzucający ją wyzwiskami. Poczuła jak jej serce zaciska się w środku na ten widok.

                 - Nie miałam pojęcia, że tak się stanie – odezwała się drżącym z poruszenia głosem. – On nie miał pojęcia, że biorę dzisiaj ślub. W końcu wszyscy chcieli aby to było zaciszne dla nas wydarzenie – tłumaczyła się nieporadnie. Naprawdę nie miała o niczym pojęcia. Modliła się aby jej uwierzono. Miała dojść oskarżających spojrzeń, które posyłano w jej kierunku. Nie było to zbyt miłe.

                 - Hermiona ma rację – wtrącił się do rozmowy Draco. Uznał, że powinien skończyć tę absurdalną rozmowę. On sam postanowił wyjaśnić wszystko z Dafne. Miał swoje podejrzenia, ale uznał, że na razie nie powinien o nich mówić. Musiał się upewnić, co do nich. – Nikt z jej przyjaciół nie powiedział ani słowa i ja w to wierzę. Dyskusję uważam za zakończoną. Hermiono za pół godziny chciałbym porozmawiać z tobą w moim gabinecie – dodał i wstał od stołu. Wdzięczna za nagłą obronę uśmiechnęła się do niego. Nie musiał tego robić, ale stanął za nią. Otwarcie przeciwstawił rodzinie, co musiało być dla niego nie lada wyzwaniem. Pół godziny później zgodnie z jego instrukcją próbowała odnaleźć drzwi do jego gabinetu. Rezydencja Malfoy Manor była naprawdę ogromna i błądziła w niej próbując odnaleźć gabinet. Minęła właśnie pusty korytarz, gdy z otwartych drzwi dobiegł ją cichy  i wystraszony głos.

                 - Przepraszam panie Malfoy – jąkała młoda pokojówka, którą poznała dzisiaj rano. – Obiecuje, że będę ostrożniejsza. Już nigdy więcej tak nie zrobię.

                 - Ty mała dziwko. –dźwięk uderzenia przyprawił Hermionę o dreszcze. Nie wahając się dłużej postanowiła zareagować od razu. Chwytając za swoją różdżkę wtargnęła niespodziewanie do pokoju. Widok, który zastała zszokował ją. Lucjusz Malfoy pochylał się ze wściekłą miną na wpół rozebraną dziewczyną. Z jej nosa leciała krew.

                 - Zostaw ją – zagrzmiała groźnie nie zważając na późniejsze konsekwencje. Była gotowa stanąć w obronie tej niewinnej dziewczyny. Lucjusz ze wściekłą miną spojrzał na młodą małżonkę swojego syna i zaśmiał się. Wystarczył jeden ruch ręką aby różdżka wypadła jej i potoczyła się po podłodze. Korzystając z jego chwilowej nieuwagi młoda pokojówka uciekła.

                 - Przez ciebie uciekła mi ta szmata – zasyczał gniewnie w jej stronę. Hermiona chciała cofnąć się, ale drzwi gwałtownie zamknęły się przed jej nosem. Zaczęła się naprawdę bać. Starszy Malfoy wyglądał na wściekłego i niepoczytalnego. Nie miała pojęcia, czego się po nim spodziewać. Ta cała sytuacja zaskoczyła ją kompletnie. – Coś czuję, że zajmiesz jej miejsce.

                 - Jestem twoją synową – powiedziała mając nadzieję, że jakoś go tym ruszy. W końcu nie mógł skrzywdzić żony swojego syna, bez względu jakie miał uprzedzenia. – Draco nie wybaczy ci jeśli coś mi zrobisz.

                 - Nie byłabyś pierwszą kobietą, którą byśmy się podzielili – mruknął wzruszając ramionami. Zrobiła wielkie oczy. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Nie była pewna czy to prawda, czy może kłamstwo, a jednak wzdrygnęła się z obrzydzenia. Nienawidziła takiego przedmiotowego traktowania kobiet. Nim zdołała cokolwiek powiedzieć przez jej ciało przeszła fala potężnego bólu. Zwinęła się w kłębek i potoczyła po podłodze, modląc aby to się skończyło. Miała okazje po raz kolejny przekonać się, że wtrącanie się w nie swoje sprawy nie służy jej dobrze.

~^~^~

                Dafne ze zgrozą powróciła do wydarzeń ostatniego wieczora.

                Nie odkryłaby pewnie tego, co zrobiła siostra, gdyby nie przypadek. Niechcący podsłuchała jej rozmowę z najlepszą przyjaciółką równie wredną i cyniczną Danielą Small i opowiedziała, co zrobiła. To nią wstrząsnęło. Nie wyobrażała sobie takiego okrucieństwa. Wykorzystanie czyjejś miłości do własnych celów było okrutne nawet jak na nią samą.

                 - Jak mogłaś zrobić coś takiego? – wykrzyczała w twarz siostrze, kiedy tylko ją spotkała. Po ponurym skandalu na ślubnym przyjęciu Malfoyów, Astoria zeszła na dół niezwykle zadowolona siebie. Dafne powoli miała tego dość. Żałowała, że nie ma w sobie dość sił aby przeciwstawić się siostrze. Niestety to ona zdawała się rządzić w tym domu. Nawet jej rodzice nie protestowali, gdy robiła, co chciała. To ona również nadawała rytm ich życiu osobistym. – To było wstrętne i obłudne. Draco nie zrobił ci nic złego.

                 - Ośmieszył mnie – powiedziała, wydymając swoje piękne usta. W ogóle Astoria była niezwykle piękną młodą kobietą i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. W dodatku zawsze elegancko ubrana, nadawała prym modzie wśród czarodziejów. Bardzo często występowała jako modelka na okładkach popularnych czasopism. – Zadając się z tą głupią szlamą. Wystarczy mi sam fakt, że wziął sobie do łóżka kochankę.

                 - Wiedziałaś przecież, że ktoś taki jak Draco Malfoy nie będzie ci wierny – przypomniała jej, starając się zachować stoicki spokój. Przy Astorii nie było to łatwe. To była osoba, która nawet świętego potrafiła doprowadzić do szału. Wiedząc, że dalsza rozmowa z siostrą do niczego nie doprowadzi postanowiła odpuścić. Pozostawiła ją samą w eleganckim salonie i wyszła na zewnątrz. Bywały takie chwile, że dusiła się we własnym domu. Miała dość tego przepychu i sztuczności. Jej rodzice też nie byli idealnym małżeństwem. Nie było tajemnicą dla sióstr, że jej ojciec James Greengrass od dziesięciu lat sypiał ze swoją kochanką, a nawet krążyły plotki, że ma z nią dziecko. Podobna sytuacja tyczyła pięknej i cynicznej Cecylie. To po niej Astoria odziedziczyła cały swój charakter. Cecylie od zawsze sypiała ze swoim najlepszym przyjacielem i nie zmieniło się to do tej pory. Mimo to pod pozorem sztuczności i fałszu tworzyli całkiem zgrane małżeństwo. Dla niej to było przerażające. Nie wyobrażała sobie takiego życia. Ona pragnęła wyjść za mąż z miłości. Dlatego tak bardzo cieszyła się, że urodziła się druga. W przeciwieństwie do Astorii miała jakiś wybór. I odkryła, że coraz bardziej ciągnęło ją w stronę Ronalda Weasley’a. Było w nim coś wyjątkowego, czego nie umiała określić. Dlatego tak bardzo przejęła się tym, co zaszło w czasie wesela. Kiedy ruszyła spacerkiem główną ulicą Londynu w stronę parku, myślami powróciła do ostatnich wydarzeń. Dzisiaj miała spotkanie z Draconem Malfoyem. Będzie musiała zdradzić swoją siostrę. Nie było to łatwe, ale Astoria sama sobie nawarzyła tego piwa. Nikt nie kazał jej robić czegoś tak okrutnego względem innych. Widok Rona, który oskarżał Hermionę o tak okrutne rzeczy wstrząsnął nią do głębi. Z trudem udało się jej wyprowadzić go z salonu zanim zrobił coś gorszego. Opierał się jej, a nawet uderzył ją w pewnym momencie w twarz. Nie poddała się jednak. Walczyła o niego, próbując przemówić mu do rozumu.

                 - Ron wysłuchaj mnie – tłumaczyła mu wtedy, jak nigdy okazując cierpliwość. – Musisz o niej zapomnieć. Ona cię nie zdradziła. Nie miała wyjścia. – Młody Weasley, jakby wyrwał się z oszołomienia. Musiała minąć dłuższa chwila nim zorientowała się, że to Astoria rzuciła na niego jakieś zaklęcie. Inaczej pewnie, by się tak nie zachował. Znów zaczęła przeklinać w myślach siostrę.

                 - Dafne? – wykrztusił, gdy udało mu się odzyskać panowanie nad sobą. Przez chwilę wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. – Co się stało? Gdzie ja jestem? – Nim zdążyła mu odpowiedzieć, runął jak długi na ziemię. Przy pomocy kilku zaklęć teleportowała go do domu i siedziała przy nim, aż nie pojawił się Harry. Podziękował jej za opiekę nad byłym przyjacielem, a ona mogła udać się do siebie. Niestety nie wiele spała tej nocy. Przewracała się z boku na bok, a nad ranem była kompletnie nieprzytomna. Teraz również. Najchętniej w ogóle zapadłaby się pod ziemię, ale nie miała wyjścia. Skoro obiecała wszystko wyjaśnić to, to zrobi. Nie była Astorią, która uciekała za każdym razem kiedy działo się coś złego. Ona należała do osób, które zwykle ponosiły konsekwencje, nawet jeśli nie one zawiniły.

                  - Witam panienko Greengrass. – Sympatyczny lokaj Nathaniel Brandon od lat pracujący w rezydencji Malfoyów otworzył jej drzwi. Był to starszy mężczyzna w wieku sięgającym siedemdziesiątki, ale nadal bardzo sprawny i użyteczny. Prócz tego był osobistym lokajem Lucjusza Malfoya i znał wiele jego sekretów. Dafne wiedziała, że pod maską zimnego chłodu krył się bardzo dobry człowiek. Zdążyła się o tym przekonać nie raz, kiedy płakała w kącie przez Astorię. Zawsze przemycił jej coś dobrego, gdy nikt nie patrzył. – Panicz Malfoy oczekuje panią w gabinecie – skinęła mu głową. Była bardzo zdenerwowana i nie kryła tego. Przed gabinetem Malfoya wzięła kilka głębokich oddechów i weszła do środka. Młody Dracon siedział za biurkiem i przeglądał jakieś papiery. Wyglądał przy tym na bardzo skupionego. Nie zauważył nawet kiedy weszła, dopóki się nie odezwała.

                 - Byliśmy umówieni na dzisiaj – powiedziała bardzo cicho. Drgnął jakby zaskoczony dźwiękiem jej głosu, ale jego twarz szybko przybrała kształt opanowana. Skinął jej chłodno na powitanie i wskazał miejsce naprzeciw siebie. Podejrzewała, że nie będzie to wcale łatwa rozmowa i nie była. Samo zachowanie Dracona nie pomagało jej wcale. Kiedy opowiadała wszystko od początku nie przerywał jej. Słuchał z uwagą, wpatrując się w skupieniu. Czasami tylko rzucił jakieś swoje uwagi. Wydawał się nie być zaskoczony zachowaniem swojej byłej narzeczonej. W sumie nie dziwiła się temu wcale. Astoria już pokazała kilka razy do czego potrafi być zdolna. W Hogwarcie wciąż mówiono, że odpowiada ona za śmierć jednej młodej Ślizgonki. Tak bardzo zatruła jej życie, że biedna dziewczyna popełniła samobójstwo. Niestety nigdy jej tego nie udowodniono i pozostawała bezkarna. Ona sama też nie miała odpowiednich dowodów przeciwko siostrze, a rodzice bagatelizowali sprawę.

                 - Mogłem podejrzewać, że zrobi coś takiego – powiedział w końcu, przerywając niezręczną ciszę, jaka zapadła po jej spowiedzi. Siedziała przez chwilę ze spuszczoną głową, bojąc się nawet na niego spojrzeć. Nie zrobiła nic złego, a jednak czuła się winna. – Czy nie będziesz miała kłopotów, że zdradziłaś mi jej plany?

                 - Czy to w ogóle ważne? – Tym razem to ona zaintonowała chłodny ton. Draco powstrzymał się od uśmiechu. Kiedy Dafne wyszła z gabinetu przez chwilę oddał się rozmyślaniom. Musiał raz na zawsze wyjaśnić sprawy z Astorią. Nie mógł dopuścić aby podobne zachowania krzywdziły jego żonę. Hermiona weszła do rodziny Malfoyów i należał się jej taki sam szacunek jak i jemu. Zaskoczony własnymi myślami poderwał się z fotela i wyszedł z gabinetu. Musiał jak najszybciej gdzieś wyjść zanim zwariuje. Już miał wyjść, kiedy z góry dobiegł go cichy okrzyk bólu żony. Zaniepokojony zawrócił się i pobiegł na górę aby sprawdzić, co się stało.

~^~^~

                Ostre, wypowiedziane zawistnym tonem głosu zaklęcie Lucjusza Malfoya cisnęło w nią niespodziewanie.

                Oszołomiona upadła na ziemię i zwinęła się z bólu. Z jej gardła wydobył się krzyk. Znów przypomniała jej się tamta ponura scena. Bellatriks Leastrange stojąca nad nią z różdżką w ręku. Ból, który ją rozrywał od środka tak samo jak teraz. Pożądliwy wzrok Dracona Malfoya, wpatrujący się w jej ciało. Nigdy jeszcze nie przeszła podobnego upokorzenia.

               

                 - Zostaw moją żonę. – Cichy stanowczy głos jej męża przerwał jej torturę. Nie była wstanie nawet na niego spojrzeć. Czuła się zraniona i upokorzona. – Jak śmiesz traktować ją w ten sposób?

                 - To zwykła szlama – bronił się Lucjusz. – Po za tym wtrąca się w nie swoje sprawy. – To mówiąc wyszedł z pomieszczenia trzaskając drzwiami. Draco przez chwilę przyglądał się jej nim zdecydował się podejść. Próbowała wstać, ale osłabiona przez zadany ból nie była wstanie. Ostrożnie wziął ją na ręce i mimo protestów zaniósł do sypialni. Był przy tym niezwykle delikatny. Doskonale wiedział jak silne jest zaklęcie jego ojca. On sam miał okazje się o tym przekonać kiedy próbował mu się przeciwstawić. Tym razem niechcący oberwała Hermiona. Na całe szczęście nie doznała żadnych uszkodzeń. Była tylko obolała i oszołomiona.

                 - Zostaw mnie samą – powiedziała cicho, spuszczając głowę. Nie chciała aby widział ją w takim stanie. To jego ojciec ją do tego doprowadził. Sprawił, że miała ochotę wyć z rozpaczy. Nie mogła jednak pokazać własnych słabości. Zbyt wiele w życiu przeszła aby i nie chciała być słabą.

                 - Nie. – Draco postanowił zachować się bardzo stanowczo. Ostrożnie przysiadł obok niej na łóżku. Wciąż dygotała ze strachu. Nie wykonał jednak żadnego gestu. Wolał aby to ona cokolwiek zrobiła. Nie chciał jej się narzucać. – Powiesz mi, co się stało? Jestem twoim mężem Hermiono. Moim obowiązkiem jest ciebie bronić. – W końcu mu opowiedziała. Już od dawna podejrzewał ojca o podobne praktyki, ale był wstrząśnięty. Miał ochotę wrócić się i przyłożyć mu z całej siły. Kobiety w tym domu powinny być bezpieczne.

                 - W dodatku – wyszeptała na koniec. – Powiedział, że nie raz dzieliliście się kobietami i jest pewny, że jeśli się tobie znudzę to na pewno mnie mu oddasz. – Draco zaklął z bezsilnej wściekłości. Wiedział, że ojciec jest okrutnikiem, ale żeby mówić jego młodej żonie coś takiego? Był po prostu wściekły. Teraz już rozumiał lęk żony. Ona najwyraźniej uwierzyła w jego słowa, gdyż nie miała powodów aby w nie wątpić. Widział to wyraźnie w jej oczach.

                 - Hermiono Jane Malfoy. – Miękko wypowiedział jej imię i nowe nazwisko. Wzdrygnęła się słysząc je. Wciąż nie mogła się do tego przyzwyczaić. Obawiała się, że nigdy to nie nastąpi. Nie była pewna czy w ogóle nadaje się na żonę dla arystokraty. – Nigdy w życiu nie dzieliłem się z żadną z moich kobiet z ojcem – wzdrygnął się na samą myśl o czymś podobnym. – Tuż po bitwie o Hogwart wyjechałem do Francji i rzadko kiedy kontaktowałem się z ojcem. Tam również odbyłem praktykę prawniczą i otworzyłem kancelarię. Powinnaś mieć więcej wiary we mnie – skinęła głową z ulgą słuchając jego słów. Naprawdę przez moment uwierzyła w podobne okropieństwo. Na całe szczęście okazało się ono zwykłym kłamstwem. Na całe szczęście. Nie wiedziała wtedy jak powinna zachować się wobec nowego męża, którego tak naprawdę nie znała.

                 - Dziękuje, że mi o tym powiedziałeś – odparła nieco uspokajając się. Powoli szok minął i znów była sobą. Wiedziała, że teraz będzie musiała unikać samotnych spotkań z teściem. Lucjusz był niebezpiecznym człowiekiem i nie wiadomo było, czego można się po nim spodziewać. Teraz postanowiła pomóc wykorzystywanej pokojówce. Dziewczyna nie mogła zostać w tym domu dłużej. – Powinniśmy ją stąd zabrać. Twój ojciec w każdej chwili może ją skrzywdzić.

                 - Tak. – Draco jakby w zamyśleniu skinął głową. Nie spodziewał się, że widok jej sponiewieranego ciała tak bardzo nim wstrząśnie. Czuł się coraz bardziej odpowiedzialny za swoją żonę i to go przerażało. Nie powinien pozwolić sobie na takie przywiązanie. To były słabości, których Malfoyowie nie posiadali. – Czy jesteś wstanie zrobić to teraz? Lepiej wyprzedźmy mego ojca zanim zrobi coś gorszego. – Hermiona była gotowa. Ostrożnie zsunęła się z łóżka. Na moment zakręciło jej się w głowie, ale szybko wzięła się w garść. Na całe szczęście zaklęcie nie wyrządziło jej zbyt wielkich szkód. Dzięki temu mogła jakoś dojść do siebie. Wspólnie ruszyli na parter, gdzie swoje pokoje zajmowali służący. Znalezienie dziewczyny było całkiem łatwe, gdyż każdy wiedział, kim była. Niestety jak się okazało spóźnili się o zaledwie parę minut. Młoda dziewczyna leżała nieprzytomna na łóżku z podciętymi żyłami. Dookoła zbierała się krew.

                 - O mój Boże – wyszeptała przerażona nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Do jej oczu napłynęły łzy. Draco nie tracił zbyt wiele czasu do namysłu. Od razu zadzwonił na policję. Przyjechali po paru minutach od wezwania. Ówczesny minister prawa Jordan Loney nie cieszył się dobrą sławą. Draco pamiętał go jeszcze ze szkolnych czasów, kiedy to byli w jednej grupie. Niestety Loney był jednym z pierwszych Ślizgonów, którzy otwarcie przeciwstawili się Czarnemu Panu. Po za tym był jednym z oskarżycieli przeciw jego rodzinie. Nie wiele brakowało, a wsadziłby jego ojca do więzienia. dzisiaj żałował, że do tego nie doszło. Sam Loney był wysokim i szpakowatym mężczyzną. Przez okulary na nosie i niekształtną twarz nie należał do przystojnych mężczyzn. Mówiono nawet, że był gejem, ale nigdy tego nie potwierdził oficjalnie. Wiadomo natomiast, że był bezwzględny. Jego wezwanie nie było dobrym krokiem.

                 - Mogłem się tego spodziewać Malfoy – odezwał się donośnym głosem, mierząc przy tym pogardliwym spojrzeniem Dracona. Hermiona właśnie składała zeznanie młodej policjantce. – Co złego to nie wy prawda? – Jego głos ociekał sarkazmem, który sprawił, że Hermiona odwróciła się w ich stronę z zaniepokojeniem. Draco pokręcił głową aby nie interweniowała.

                 - Młoda dziewczyna popełniła samobójstwo ponieważ mój ojciec nie umiał utrzymać rąk przy sobie i chciał ją zgwałcić – powiedział chłodno Draco Malfoy akcentując każde słowo. Nie miał zamiaru odstąpić od swoich zeznań. Kiedy wyprowadzano Lucjusza w kajdanach długo za nim patrzył, aż zniknął w powozie. Mógł odetchnąć z ulgą, ale czuł się strasznie skompromitowany. Obawiał się, że zachowanie ojca wpłynie na jego karierę prawnika. Nie był z tego powodu zbyt zadowolony. Będzie musiał wymyślić coś szybko aby jakoś to naprawić. Był cenionym adwokatem i w przeciwieństwie do ojca zależało mu na dobrym imieniu. – Zaczekajcie – powiedział w pewnym momencie do stróżów prawa. – Nie będę wnosił oskarżenia. Kilka dni w areszcie dobrze mu zrobi.

                 - Jak zwykle występujesz ponad prawem Malfoy – zwrócił się do niego Sam Loney z zawiścią w oczach. – Kiedyś potknie ci się noga, a ja będę tym, który zgarnie cię do Azkabanu na długie lata. Wdepnęłaś w niezłe gówno panno Granger – zwrócił się do Hermiony, która stanęła obok męża. Wyglądała na zaskoczoną jego reakcją i nie rozumiała tego. Rzucił jej chłodne spojrzenie, gdy chciała coś powiedzieć i pokręcił głową.

                 - Może kiedyś będziesz miał okazję, ale tymczasem ty wykonuj swoją robotę, a ja będę wykonywał swoją – dodał swoim chłodnym i arystokratycznym tonem Draco. Nim Hermiona zdążyła powiedzieć coś jeszcze pociągnął ją w stronę domu. Czuł, że czeka go długi i ciężki dzień.

~^~^~

                Dzień w którym wypisano Jamesa do domu był najszczęśliwszym w jej życiu.

                Ona i Dean postanowili go uczcić we troje. Dlatego nie powiedziała Harr’yemu ani słowa. Nie chciała aby to zepsuł w jakiś sposób. To miał być czas tylko dla nich. Ostatnio nie wiele go dla siebie mieli. Nawet wzięła wolne aby móc go z nimi spędzić. Mały James promieniał. Co prawda był jeszcze trochę słaby i wciąż istniała niewielka obawa, że szpik się nie przyjmie, ale lekarze
   byli dobrej myśli. Już po kilku dniach od operacji tryskał energią i nie mógł uleżeć w łóżku. Z wielkim trudem go tam utrzymała. Teraz wybierali się do zoo, a potem na duże lody i do kina. Dzień zwykłej rodziny, którą tworzyli.

               

                 - Pięknie wyglądasz Ginny – powiedział do niej Dean, gdy zobaczył ją w ślicznej kremowej sukience, która podkreślała jej jasną urodę. Zakupiła ją podczas wypadu z Hermioną, kiedy wybierały się po jej suknie ślubną. Wciąż myślała o przyjaciółce. Została żoną zimnego arystokratycznego dupka i jakoś nie wyobrażała sobie szczęścia w tym małżeństwie. Na widok Deana uśmiechnęła się promiennie, obracając się aby mógł ją dokładnie obejrzeć. W jego oczach widziała dumę i pożądanie. Była mu wdzięczna za to wszystko, co dla niej robił. Bez niego nie poradziłaby sobie tak łatwo ze wszystkim. On przywrócił jej wiarę w drugiego człowieka i miłość. Nie wiedziała jak poradziłaby sobie bez niego.

                 - Dziękuję – mruknęła nieco speszona jego spojrzeniem i spuściła głowę. Ostatnio był dla niej niezwykle czuły i troskliwy. Nagłe zmartwienie pojawieniem się Harry’ego gdzieś zniknęło i pomogło im wrócić do normalnego życia. Zdawała jednak sobie sprawę, że on nie odpuści tak łatwo. Będzie chciał widywać się z synem i miał do tego prawo. To tylko komplikowało sprawę. Nie wiedziała jak się do tego zabrać. Z westchnieniem podeszła do stolika i zagarnęła dopasowaną do sukienki torebkę i rozejrzała się po salonie. Lubiła ich skromne, ale przytulne mieszkanko. W kominku zawsze wesoło buchał ogień i panowała atmosfera przytulnego domowego ogniska. Nie ukrywała jednak, że brakowało jej chwil spędzonych w Norze. Musiała przyznać, że miała naprawdę udane dzieciństwo, które ją ukształtowało. Wyprowadziła się tuż po urodzeniu dziecka, gdyż jej matka nie mogła pogodzić się z decyzją córki. Molly Weasley nalegała aby Ginny nawiązała kontakt z ojcem dziecka. Ona pozostawała nieugięta w tej sprawie. Teraz trochę tego żałowała. Gdyby inaczej postąpiła to może dzisiaj wszystko wyglądałoby inaczej. Niestety nie umiała zaufać mężczyźnie, który ją opuścił i zostawił kiedy tak bardzo go potrzebowała. Harry nie zasłużył na litość z jej strony nawet jeśli uratował życie jej syna. – Jesteśmy gotowi? – zapytała w momencie, gdy wparował jej synek. Miał na sobie niebieską koszulkę i krótkie jeansy. Poczuła bolesny skurcz na myśl, że tak bardzo przypomina jej ojca.

                 - Mamo! Mamo! – zawołał radośnie na jej widok, prawie się przewracając. Obserwując jego radość wciąż nie mogła uwierzyć, że tak nie wiele brakowało, a nie byłoby go wśród nich. Nie wyobrażała sobie życia bez niego. Zgarnęła chłopca w ramiona i przytuliła do siebie. Poczuła jak zdradzieckie łzy napływają jej do oczu.

                 - Już dobrze Ginny – powiedział miękko mężczyzna, widząc reakcje ukochanej kobiety. Domyślił się, co chodziło jej po głowie i postanowił zrobić wszystko aby nie cierpiała. -  Dzisiaj zapominamy o troskach i smutkach. To ma być cudowny dzień i taki będzie jeśli się bardzo postaramy, prawda? – skinęła mu głową, uśmiechając się przez łzy. Dzień zapowiadał się wspaniale. Gdy wyszli na zewnątrz odetchnęła pełną piersią. Na początek udali się do zoo. To było popularne miejsce w Londynie i podobało się. Była w nim kilka razy jako mała dziewczynka z rodzicami. Teraz sama zabierała swojego syna. Po raz pierwszy od dawna czuła się naprawdę na luzie i była szczęśliwa. Dean był jak zwykle wspaniałym towarzyszem. Oglądali zwierzęta i opowiadał im o wszystkim. Mówił tak z wielkim zapałem, że ona sama poddała się chwili. Wszystko w ogóle było dla niej niesamowite. A potem zabrał ich na fantastyczny obiad do modnej restauracji. Miały być zwykłe hamburgery, a skończyło się na wytrawnym daniu. James był pod wrażeniem i mówił przez cały czas ściskając wielkiego misia. Z czułością patrzyła na synka i Deana. Stanowili bardzo zgrany duet i wciąż nie była gotowa aby powiedzieć mu prawdę. James wiedział, że Dean nie był jego ojcem, ale często o tym wspominał, że by tego chciał. Chociaż oficjalnie byli zaręczeni to Dean nigdy tak naprawdę jej się nie oświadczył. Nie wyznaczyli nawet daty ślubu. Świadomie uznała fakt, że są razem i nie podejmowała tematu o wspólnej przyszłości. Nawet nie myślała o tym aż do teraz. Sama nie wiedziała skąd wzięły się jej podobne myśli. To chyba pod wpływem chwili. W ogóle cały dzień był dla niej jak marzenie i pragnęła aby się nie skończył. Pod wieczór zmęczeni, ale szczęśliwi wracali do domu. James spał w ramionach Deana, a ona ściskała w rękach jego misia. Była zaskoczona kiedy zobaczyła w domu czekającą na nich Angelinę, dziewczynę Georga. Spojrzała pytająco, ale on pokręcił głową. Na moment zniknął w sypialni z jej synkiem. Wrócił po chwili z bukietem czerwonych kwiatów. Dziewczyna zarumieniła się widząc ten gest.

                 - Chciałbym zaprosić panią na kolację – oznajmił wytwornie. Angelina obiecała zająć się Jamesem, więc nie miała wyjścia. W ogóle chciała z nim iść na te kolacje i zgodziła się bez wahania. Tak dawno nie wychodzili tylko we dwoje. Wiedząc, że będzie to uroczysta chwila postanowiła się przebrać. Tym razem włożyła na siebie czarną, kusą sukienkę, a do tego biały płaszczyk. Twarz ozdobiła skromnym makijażem i spryskała się ulubionymi perfumami Deana. Czuła się szczęśliwa jak nastolatka na pierwszej randce. Kiedy weszła z powrotem do salonu Dean i Angelina przerwali na jej widok. Po minie mężczyzny musiała zrobić na nim wrażenie. Wpatrywał się z nią z takim zachwytem, że aż spłonęła rumieńcem. Wieczór był równie przyjemny jak cały dzień. Nie kryła swojego zdenerwowania. Nawet kiedy Dean zabrał ją do przytulnej restauracji. Była pod wrażeniem wszystkiego, co przygotował. On również sprawiał wrażenie bardzo zdenerwowanego. W milczeniu zjedli kolacje i dopili wina. Romantyczna muzyka poprawiała jej jeszcze bardziej cały nastrój. W ogóle podobało jej się samo miejsce. Było kameralnie i kwiatowo. Czuła ich intensywny zapach tak bardzo, że aż kręciło się jej w głowie. Mugole potrafili stworzyć niesamowite miejsca. Żałowała, że ceny posiłków były bardzo drogie, gdyż z pewnością wpadałaby tu częściej. Zjedli w milczeniu, a skończyli popijając wytrawne wino. Była pod wrażeniem tego wszystkiego i aż kręciło się jej w głowie. Nie wiedziała kiedy muzyka ucichła, a światła przygasły. Dean niespodziewanie klęknął przed nią, a w ręku trzymał małe pudełeczko. Poczuła jak jej serce zabiło szybciej. Już wiedziała. Mogła podejrzewać, że prędzej czy później tak się stanie. Nie wiedziała czy jest gotowa. Przez jedną małą chwilę miała wielką chęć uciec. To nie było miejsce dla niej. Dean nie był właściwym mężczyzną. Przecież nawet go nie kochała. Nie zrobiła nic z tych rzeczy. W milczeniu wpatrywała się jak wyciągnął przepiękny pierścionek z szafirem.

                 - Ginewro Weasley – powiedział uroczystym tonem głosu, kiedy klęknął przed nią. Delikatnie ujął jej dłoń. – Czy wyjdziesz za mnie? – Był zdenerwowany. Mimo, że byli razem pojawienie się Pottera sporo zmieniło w ich relacjach. Istniała szansa, że powie nie. W końcu Potter był ojcem jej dziecka. Miał do niej większe prawa niż on. Złośliwy głos podpowiadał mu, że nie powinien w ogóle tego zaczynać. On jednak zabrnął za daleko. Nie chciał się poddawać.

                 - Tak – wypowiedziała cicho jego słowa. Gdy nakładał jej pierścionek czuł jak narasta w nim duma. Ta wspaniała osoba zgodziła się zostać jego żoną. Nie zwrócił uwagi, gdy ponownie zapalono światła, a orkiestra zagrała. Porwał ją w ramiona i pocałował z całej siły. To był najpiękniejszy dzień w jego życiu. Po raz pierwszy gdzieś zniknęły jego obawy. Dostał szansę i miał zamiar ją wykorzystać. Nie pozwoli aby ktokolwiek mu ją odebrał. Zbyt wiele od tego zależało.

~^~^~

                Nigdy nie cieszyła się z końca dnia jak teraz.

                Gdy brała długą gorącą kąpiel czuła się niezwykle odprężona i tylko cudem nie zasnęła w wannie. Pogrążona we własnych myślach nie zauważyła kiedy wszedł do łazienki jej mąż. Od czasu ponurych wydarzeń z rana nie rozmawiali ze sobą wcale. Była zła na niego, że nie złożył odpowiednich zeznań. Jego ojciec doprowadził niewinną dziewczynę do samobójstwa, a ją torturował. Nie wiele brakowało, a nie skończyłoby się to dla niej najlepiej. Nie rozumiała zachowania swojego męża. W końcu Lucjusz popełnił zbrodnię. To on zmusił do samobójstwa te młodą dziewczynę.  Z westchnieniem zaczęła wycierać swoje ciało kiedy w drzwiach pojawił się niespodziewanie Draco. Wyglądał na zmęczonego i zmartwionego.

                 - Co tu robisz? – wykrztusiła w pierwszym odruchu chwytając za ręcznik. Draco zaśmiał się tym gestem. Wiedział, że jeszcze się nie przyzwyczaiła. W pewnym sensie jej wrodzona skromność poruszała go. Był przyzwyczajony do innego rodzaju kobiet. Mimo swojej namiętności Hermiona Granger miała w sobie wiele sprzeczności.

                 - W końcu mogę odwiedzić swoją żonę w kąpieli? – zapytał wnikliwie taksując jej ciało. Był zdziwiony, że ta drobna brunetka tak na niego działała. Nie była przecież najpiękniejszą kobietą na świecie. Musiał się bardzo starać aby ukrywać swoje uczucia.

                 - Niby tak – wyjąkała speszona i odwróciła się. Jakoś nie chciała aby na nią patrzył. Słyszała, że Draco miał w swoim życiu wiele pięknych kobiet. Ona zdawała sobie sprawę iż nie była żadną z nich. Nie chciała aby ktoś ją porównywał i oceniał. – Czy możesz wyjść abym się ubrała?

                 - Hermiono czy ty czasem nie odmawiasz mi mężowskiej przyjemności? – W jego z pozoru cichym tonie głosu dało się słyszeć ostrzegawcze nuty. Gniewnie błyski w jego stalowych oczach również nie wróżyły nic dobrego. Dziewczyna odruchowo cofnęła się kilka kroków. Nie mogła ukryć, że nowy mąż budził w niej strach. Doskonale wiedziała iż może być brutalny jak jego ojciec.

                 - Nie. Nie odmawiam – przyznała speszona. W tym momencie najchętniej zapadłaby się pod ziemię. – Po prostu potrzebuje odrobiny prywatności dla siebie. Czy poczekasz na mnie w salonie? To nie zajmie zbyt długo czasu.

                 - W porządku – westchnął zrezygnowany i wyszedł. Odetchnęła z ulgą. Przez chwilę miała wrażenie, że będzie chciał protestować. Pospiesznie wysuszyła się ręcznikiem i nałożyła przygotowane wcześniej ubrania. Wszystko było nowe. Draco zadbał o jej garderobę. Były to markowe ciuchy modnych projektantów w stonowanych kolorach. Znów musiała przyznać, że nie pomylił się, co do jej gustu. Gdy pół godziny później zeszła do salonu Draco siedział w fotelu przy kominku i popijał herbatę. Na stoliku czekała filiżanka dla niej i ciasteczka. Poczuła, że jest głodna i sięgnęła po jedno. Z rozkoszą zatopiła w nim zęby. Do kolacji było jeszcze trochę czasu, a ona lubiła objadać się w przerwie między posiłkami. Nawet w Hogwarcie miała z tym problem. Przez chwilę znów czuła na sobie wzrok męża. Nie znosiła jak to robił.

                 - Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała otwarcie, przerywając niezręczną ciszę jaka zapanowała między nimi.  Tym razem jego wzrok wyrażał pytanie. – Czemu nie złożyłeś zeznań przeciw Lucjuszowi? Mogłabym powiedzieć, co wiem. W końcu znęcał się nad tą dziewczyną. Na de mną również. Wolę nie myśleć, co by się stało gdybyś się nie pojawił – zadrżała na samo wspomnienie tortur.

                 - Gdybyś się nie wtrącała to nie doszłoby do tego wcale. – Jego chłodny ton głosu zaskoczył ją. – Jak będziesz pilnować własnych spraw do niczego nie dojdzie.

                 - Draco do diabła! – Hermiona gwałtownie poderwała się. Gdyby wzrok mógł zabijać jej mąż już leżałby rozciągnięty na tym puchowym dywanie. – Nie mogłam pozwolić aby znęcał się nad tą dziewczyną. Ona tu pracowała. Dziewczęta powinny czuć się bezpiecznie w miejscu pracy. Jak myślisz ile z nich wykorzystał? Jak wiele cierpiało w tej sposób? – Draco nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Zwłaszcza, że przypomniał sobie jak wiele dziewczyn znikało w tajemniczy sposób. Raz kiedy miał dziesięć lat słyszał rozpaczliwe krzyki z gabinetu ojca. Zapominając o nakazie wślizgnął się aby zobaczyć, kto tak krzyczy. Wtedy też stał się świadkiem prawdziwego upokorzenia. Młoda pokojówka Nancy klęczała przed ojcem, który stał przed nią z wyciągniętym członkiem i zmuszał ją aby go połykała. Dziewczyna płakała i błagała go o litość. Gdy Lucjusz zobaczył swojego syna gestem zaprosił go do środka. Draco zrobił to z ociąganiem. Wtedy właśnie Lucjusz nakazał dziewczynie rozebrać jego syna i wziąć członka do buzi. Zrobiła to z lekkim ociąganiem. Draco długo nie zapomniał o tym, co zaszło. Nie mógł uwierzyć, że w ten sposób przeżył swoją inicjacje seksualną. Potem było jeszcze gorzej. Miał piętnaście lat i powrócił Voldemort. Jeszcze się ukrywał, więc w Malfoy Manor było w miarę bezpiecznie. W jego domu zaczęła pracować młoda pokojówka Kate. Zakochał się w niej po raz pierwszy w życiu. Był gotów porzucić wszystko dla tej dziewczyny. Kilka tygodni później przyłapał ją ze swoim ojcem. Lucjusz brutalnie sprowadził go na ziemię tłumacząc, że zapłacił Kate aby go uwiodła. To na zawsze zmieniło jego stosunek do miłości.

                 - Twojego ojca powinno się za to powiesić – wykrztusiła z oszołomieniem Hermiona. Dopóki tego nie powiedział nie zdawał sobie sprawy, że mówił na głos. Speszył się i zaczerwienił. Nigdy nikomu o tym nie mówił. Nieświadomie zdradził jej najbardziej skrywane tajemnice. Nie był wstanie na nią spojrzeć. Obawiał się zobaczyć pogardę w jej oczach. Zasłużyłby na to. Przez lata pokazał, że był zepsutym maminsynkiem. Nadal po części pokazywał tę luzacką pozę. Nie musiała wiedzieć o niczym innym.

                 - Zapomnij o tym, co powiedziałem – machnął ręką zażenowany i wstał z fotela. Powoli dochodził zmrok i miał jeszcze zadanie do wykonania. – Muszę wyjść na chwilę a ty zajmij się czymś pożytecznym. – Odszedł zanim zdołała coś powiedzieć. Uznał, że tak było najlepiej. Nie potrzebne były mu słowa, a litości nienawidził. Najbardziej żałował, że się przed nią otworzył. Zrobił to nieświadomie pod wpływem chwili i wspomnień. To mógł być błąd, który będzie go dużo kosztował. Kobiety zawsze umiały wykorzystywać jego słabości. Z domu wyszedł pod osłoną nocy. Nikt nie zauważył jak wychodził. Nikt nie znał prawdy o jego drugim wcieleniu. Robił to odkąd przyjechał do Anglii. Czuł, że musi. Był to winien tym wszystkim ludziom, których skrzywdził. Minął bogatą dzielnicę arystokratów i skierował się w stronę Est Endu. Tam, gdzie normalny człowiek nie zapuszczałby się o zmierzchu. On jednak nie czuł strachu. Już od dawna ryzykował swoim życiem. To dawało mu siłę własnej wartości. Pospiesznym krokiem przemierzał brudną ulicę. O tej porze panowała tu pozorna cisza. W oddali dostrzegł palące się światła i uśmiechnął się z zadowoleniem.

                 - Jesteś wreszcie – usłyszał kiedy tylko przekroczył próg zniszczonego domu. W powietrzu unosił się smród ulicy, który palił go od środka. Kilka głów rzuciło powitanie w jego stronę. Skinął im głową i wszedł do obskurnego pomieszczenia. Naliczył z sześć osób. Wszyscy mieli na sobie maski. Nazywali się Kręgiem Śmierci. Od dawna marzył aby ich złapać. – Teraz kiedy wrócił Harry Potter możemy przeprowadzić swój plan ostateczny.

                 - Jaki plan? – Draco poczuł, że nie podobają mu się jego słowa. Żałował, że mężczyzna miał na sobie maskę. Znał ten głos od początku pierwszego spotkania, ale nie mógł sobie przypomnieć. Niestety anonimowość była podstawą w Kręgu Śmierci.

                 - Przywrócimy do życia Czarnego Pana – dodał złowieszczo, a reszta zebranych zarechotała złośliwie. Tego młody Malfoy nie spodziewał się wcale. Będzie musiał znaleźć sposób aby temu przeszkodzić. Wdepnął w większe gówno niż myślał, a to był zaledwie początek.

~^~^~

Na zakończenie:

Muszę przyznać szczerze, że ujmuje mnie ten rozdział.

Dużo w nim brutalnych scen, ale właśnie o to chodziło.
Znów pokazuje Lucjusza Malfoya z tej złej roli, ale nie wyobrażam go sobie jako dobrego Wuja Szwejka.

On po prostu jest przesiąknięty złem do tego stopnia, że mógłby wyrządzić synowi tak wielką krzywdę.

Mam nadzieję, że rozdział przypadł wam do gustu i czekacie niecierpliwie na ciąg dalszy.

Pozostaje pozdrowić i zaprosić na kolejny rozdział już wkrótce.

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: 009 „Wyjaśnienia”

Cytat: Vincent Van Gough

Ilość stron: 11

Ilość słów:  5 945