Rozdział 012 „ tajemnice”

Nauczyłem się kochać tajemniczość.

 Ona jedna chyba może życie nasze uczynić niezwykłym i cudownym.

Najpowszedniejsza rzecz zyskuje urok,

gdy się ją zachowuje w tajemnicy.

- Oscar Wilde

Kroniki proroka codziennego nr 013:

Nie wiem jak większość czytelników, ale ja największy problem mam z tytułami.

Czasami jest tak, że napiszę rozdział i potem dopiero objawia się właściwy tytuł pasujący do opowiadania.
Dlatego są one tak często zmieniane w spisie Treści.

A wy?
Macie jakiś patent na dobry tytuł?
Zauważyłam, że większość radzi sobie bez tytułów, ale dla mnie to trochę dziwne jest.

Tymczasem zapraszam do lektury!

Ogłoszenie:

Szukam dwóch osób:
Bety, która ma czas i chęci na betowanie mojego opowiadania.

Oraz szablonistki, która wykona dla mnie ładny szablon.

Piszcie pod komentarzami.
Za pomoc będę wdzieczna

~^~^~

                 -To list od prawnika!

                Powiedziała zaskoczona Ginny Weasley, gdy pewnego poniedziałkowego poranka otrzymała dużą kopertę. Wymienili z Deanem zaskoczone spojrzenia. Ginny niecierpliwie rozerwała kopertę. Nie miała pojęcia, czego może chcieć od niej sąd. Nie miała żadnych kłopotów z prawem. W końcu pracowała w Ministerstwie, a jej tato był głównym Ministrem. Zachowywała się przykładnie i odpowiedzialnie. – Na Merlina jak on mógł to zrobić.

                 - Ginny, co się dzieje? – Dean z niepokojem spojrzał na swoją narzeczoną. Była poruszona i zrozpaczona. Pokręciła głową i podała mu list. Było to wezwanie o ustanowienie ojcostwa, które złożył Harry Potter. Zagotowało się w nim. – Do diabła ciężkiego zatłukę go!

                 - Dean! – krzyknęła za nim Ginny, ale było już za późno. Jej narzeczony zdążył wyjść z domu. Po ulicy poruszał się szybko nie zważając na przechodniów i padający deszcz. Bez problemu trafił do mieszkania Rona. Nie dbał o zbyt wczesną wizytę. Chciał wyjaśnić te sprawę raz na zawsze. Otworzył mu nieco zaspany Ron.

                 - Gdzie jest Potter? – warknął u progu. Harry zdążył się właśnie wyłonić z pokoju, gdy Dean rzucił się na niego. Pierwszy cios był zaskoczeniem, ale pod drugim zdołał się uchronić. Obaj okładaliby się dalej pięściami gdyby nie powstrzymał ich Ron. – Ty wiesz, co ten dupek chciał zrobić? I jeszcze go bronisz?

                 - Chce tylko żebyś wyluzował i nie robił mi zamieszania w domu – uspokajał go Ron. – Nie mam pojęcia o co w ogóle chodzi. Może wyjaśnisz to? – Dean westchnął zrezygnowany i obrzuciwszy Harry’ego wściekłym spojrzeniem skinął głową. Powoli i spokojnie zaczął opowiadać o przysłanym piśmie. – Ginny jest niezwykle poruszona. Nie spodziewała się, że będziesz takim bydlakiem.

                 - A co myślałeś? – parsknął gniewnie Harry. Wolną ręką rozmasowywał sobie szczękę. Domyślał się, że będzie sporawy siniak i to akurat kiedy miał iść na rozmowę o pracę. Zamierzał zacząć wszystko od nowa. Nawet cień Voldemorta mu w tym nie przeszkodzi. – W końcu James jest moim synem. Mam prawo do jego wychowywania.

                 - Straciłeś te prawo zostawiając ją pięć lat temu! –Dean kompletnie nie panował nad sobą. Nie rozumiał w ogóle Pottera. To on opiekował się jego synem. Był dla niego jak ojciec. – Pomyślałeś w ogóle o Jamesie? Jak zareaguje na twoje pojawienie się? Dzieci powinny mieć stabilną sytuacje, a  ty co możesz mu zaoferować? Nie masz nawet pracy ani przyszłości. Przez pięć lat szlajałeś się, Merlin wie gdzie i niczym nie przejmowałeś. Teraz wracasz myśląc, że możesz wszystko zniszczyć. Nie pozwolę ci odebrać sobie rodziny!

                 - To nie jest twoja rodzina Dean! – odparował Harry broniąc swojego słowa. Nie miał zamiaru tak łatwo dać się poddać. W końcu wiedział, co jest najważniejsze. Ginny mogła układać sobie życie z Deanem jeśli tego chciała, ale bez Jamesa. To był jego syn. – To mój syn. W końcu najwyższa pora abyś to zrozumiał, a teraz wynoś się! – Dean nie protestował. Wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Dopiero wtedy Harry ochłonął. Miał dzisiaj spotkanie z adwokatem i musiał się ogarnąć jako tako. Ron nie powiedział ani słowa. Wciąż był zły na przyjaciela za to, co odstawiał, a on nie zamierzał mu się tłumaczyć. Było już południe, gdy wyszedł na zalaną deszczem ulicę. Nienawidził takiej pogody. Przyprawiała go zawsze o ponury nastrój i była dołująca. Kancelarię należącą do Johna Smitha odnalazł bez trudu. Największy budynek mieszczący się w centrum Londynu. Niezwykle luksusowy i precyzyjny. Słyszał, że Smith był najlepszy w swoim fachu i wcale nie tani. Na szczęście jego rodzice zostawili mu majątek. Jeśli chciał odzyskać syna to warto było z niego skorzystać. Przywitała go sympatyczna sekretarka i kazała mu poczekać. Nie krył swojego zaskoczenia, gdy zobaczył wchodzącego do poczekalni Dracona.

                 - Czekasz na mnie Potter? – zdziwił się Malfoy wchodząc do biura. Minęło kilka dni od niefortunnego spotkania z Astorią i Alice. Przez ten czas starał się nieco uprzyjemnić swoje stosunki z Hermioną. Nie było to łatwe, gdyż dziewczyna zamknęła się w jakimś kokonie. Nawet on nie miał do niego dostępu i nie czuł się z tego powodu najlepiej.

                 - Nie! – Harry pokręcił głową. – Przez wzgląd iż jesteś mężem Hermiony wolałem załatwić te sprawę z twoim partnerem. Wówczas obędzie się bez jakiś pretensji. – Draco skinął głową zaintrygowany całą sytuacją. Gdy pojawił się John i zaprosił Harry’ego do swego gabinetu obiecał dowiedzieć się o co chodzi.

                 - Myśli pan, że mam jakieś szansę? – zapytał Harry z nadzieją w oczach. Naprawdę chciał odzyskać swojego syna i liczył, że w ten sposób mu się uda. Próbował rozmawiać z Ginny, ale ona go unikała. Od kiedy zaręczyła się z Deanem zrobiła się jeszcze gorsza. John spojrzał na papiery przedstawione mu przez młodego Wybrańca i uśmiechnął się z zadowoleniem. Po raz pierwszy miał okazje stanąć oko w oko z znanym czarodziejem. Czuł mieszaninę respektu i szacunku, chociaż to on był starszy. Gdy tylko Harry do niego napisał od razu odpowiedział na list i zaproponował spotkanie. Sprawa wydawała mu się ciekawa i pomyślał, że warto było ją przyjąć. Rozumiał też dlaczego nie poprosił o pomoc jego partnera.

                 - Szansa zawsze jest – odparł mężczyzna znad papierów. – W końcu ustalenie ojcostwa nie powinno być trudne. Dzięki operacji wiemy już, że mały James Weasley jest twoim synem. Teraz tylko musimy ustalić prawa rodzicielskie. To nie powinno być trudne. Sędzia jest mężczyzną i stawia wysoko prawa ojców. Szczególnie, że nie są one sprawiedliwe. Jeśli dobrze pójdzie możemy nawet pójść i krok dalej. Sprawimy, że dziecko zostanie odebrane matce i przydzielone tobie.

                 - Nie! – Harry był zaskoczony aż takim podejściem adwokata. Nie spodziewał się tak brutalnego kroku. On sam nie chciał robić tego Ginny. – Ona jest dobrą matką i kocha swego syna nad życie. Ja chciałbym mieć jedynie trochę czasu z nim. To by mi wystarczyło w zupełności.

                John pokiwał głową z uznaniem słuchając słów młodego mężczyzny. On sam spróbowałby odzyskać pełną władzę na dzieckiem, a tymczasem chłopcu wystarczy tylko chwila. Doskonale go rozumiał pod tym względem i podziwiał.

                 - W porządku panie Potter – stwierdził w końcu. – Będzie wszystko jak sobie pan życzy. Spiszemy odpowiedni protokół i przystąpimy do rozprawy. Pierwsza odbędzie się za dwa tygodnie. – Harry skinął głową. Domyślał się, że Ginny w tym momencie nienawidziła go, ale nie miał innego wyjścia. Zamierzał odzyskać swojego syna. Bez względu na koszty.

~^~^~

                Kiedy nie było Dracona w pobliżu, Hermiona starała się unikać Lucjusza Malfoy’a, co w jego domu nie było łatwe.

                Wiedziała, że czuje do niej nienawiść z powodu tamtej koszmarnej sytuacji i obiecała sobie nigdy nie zostawać z nim sam na sam. Niestety unikanie teścia w domu było trudnym zadaniem. Szczególnie, gdy Draco wstawał dość wcześnie i późnym wieczorem wracał do domu. Właściwie to w ostatnim czasie nie wiele mieli chwil dla siebie. Powoli zaczynało ją to męczyć. Miała nadzieję, że ich stosunki lepiej poprawią się, ale nic na to nie wskazywało. Draco nie wykazywał żadnej chęci na bycie dobrym mężem. Miała wrażenie, że bolała go sytuacja z Astorią i jej przyjaciółką Alice. Sama na samą myśl o tym bardzo cierpiała. Nie podejrzewała, że to małżeństwo przyniesie jej tyle trosk. Westchnęła i powoli schodziła na dół. Dzisiaj Luna miała dla niej jakieś specjalne zlecenie. Podobno coś się wydarzyło i musiała wziąć w tym udział. Niestety okrutne zrządzenie losu sprawiło, że natknęła się na dole na Narcyzę Malfoy w towarzystwie jakiejś jej koleżanki. Miała wrażenie iż skądś ją zna, ale nie umiała powiedzieć skąd.

                 - Dzień dobry – przywitała się niezbyt chętnie nie chcąc przy tym wyjść na gbura. Obie kobiety zlustrowały ją wzrokiem. Miała na sobie elegancki kostium w kolorze stonowanego fioletu, który został zakupiony za aprobatą Dracona. Nie mogły znaleźć nic aby się przyczepić. Na całe szczęście.

                 - Więc to jest ta młoda żona twojego syna – zwróciła się do Narcyzy nieco wyniosłym głosem starsza kobieta. Na oko mogła mieć z pięćdziesiąt lat, ale z wyglądu przypominała Hermionie Umbrighde. Wzdrygnęła się na samą myśl o wspomnieniu tamtej wrednej czarownicy. – Wyglądała ładnie. Ma miłą aparycje i nienaganny gust. Nie rozumiem, czemu się czepiasz?

                 - To mugolka – próbowała bronić swojego zdania Narcyza. Nigdy nie przepadała za starszą matronką Elizabeth Seymur, ale ta kobieta wiodła prym wśród czarownic ze szlachetnego rodu. To jej ulegały wszystkie damy i stosowały się do jej zasad. Przez jakiś czas Narcyza sporo straciła w jej oczach i teraz to nadrabiała. Obawiała się, że małżeństwo jej syna może zmienić te stosunki, w dodatku to, co wyczyniał jej mąż nie było zbyt mile widziane. – Niestety mój syn wpakował się w ten związek nieświadomie. Można powiedzieć, że ona go uwiodła i nie miał wyjścia. Musiał się z nią ożenić.

                 - Och, Narcyzo myślisz iż nie wiem nic o klątwie Malfoyów? – zapytała z przekąsem starsza pani. – Twój syn w niczym nie różni się od ojca. Mam tylko nadzieję, że jest mniej brutalny. Myślę, że z powodzeniem możemy przedstawić ją w towarzystwie. Powinnaś być dumna ze swojej synowej. – Hermiona nieco oblała się rumieńcem słysząc ten niecodzienny komplement. Ta tajemnicza kobieta zrobiła na niej dobre wrażenie i musiała to przyznać. – Myślę, że w przyszłym tygodniu zorganizujemy bal na część młodej pani Malfoy. Chodźmy, Narcyzo. Porozmawiajmy o przyjęciu. – Narcyza nie protestowała kiedy pani Seymur ujęła ją pod rękę i zaprowadziła w stronę salonu. Hermiona odetchnęła nieco z ulgą i pospiesznie wyszła z domu. Na zewnątrz czekał na nią starszy mężczyzna i na jej widok otworzył drzwi.

                 - Panicz Malfoy prosił abym pani towarzyszył – oznajmił stanowczym głosem. – Nazywam się Albert Strauss i zostałem zatrudniony jako pani kierowca. – Hermiona zaklęła pod nosem słysząc to oświadczenie. Obiecała sobie porozmawiać o tym z mężem jak tylko uda się go zastać w domu. Wciąż smuciła się na to, że ją unikał. Nie przychodził nawet do jej łóżka. W ogóle nie podobał się jej fakt iż dzielili oddzielne pokoje. W ogóle inaczej to wszystko sobie wyobrażała. Teraz musiała połykać  gorzką pigułkę prawdy. – Jedziemy do Dziurawego Kotła – zdecydowała w końcu, poddając się. Sympatyczny pan Strauss bez słowa odpalił samochód. Jadąc myślała o swoim życiu. Będzie musiała coś w nim zmienić. Nie miała jeszcze pojęcia, co takiego, ale to zrobi. Samochód zatrzymał się wyrywając ją z zamyślenia. Podziękowała kierowcy i poprosiła aby był tu o czwartej. Jak tylko przekroczyła próg redakcji Proroka wyczuła ogromne poruszenie. Przywitała się z kilkoma pracownikami i sama pospiesznie skierowała w stronę gabinetu Luny. Jej przyjaciółka siedziała właśnie rozmawiając z kimś ostro przez telefon. Na jej widok rozłączyła się.

                 - Luna, co to za zamieszanie? – spytała z miejsca, zajmując krzesło naprzeciw pani redaktor. Luna spojrzała na nią z zaskoczeniem. Spodziewała się, że kto jak kto, ale ona powinna wiedzieć o wszystkim.

                 - Ty naprawdę nic nie wiesz? – zapytała ją, mrużąc nieco oczy. Hermiona przytaknęła nic nie rozumiejąc. Ktoś z pracowników przyniósł im gorącej kawy. Z wdzięcznością uśmiechnęła się do niego i upiła spory łyk.

                 - Chodzi o naszego wspólnego znajomego Harry’ego Pottera – zaczęła wyjaśniać Luna. – Już wielką sensacją jest fakt, że James Weasley jest jego synem, ale dodatkowym gwoździem to, że Harry startuje na Aurora w Ministerstwie Magii. Aż mi się wierzyć nie chce, że o niczym nie wiedziałaś. Kiedyś byliście nie rozłączni.

                Hermiona po raz kolejny stłumiła przekleństwo cisnące się na usta. Nie miała o niczym pojęcia. Plany Harry’ego kompletnie ją zaskoczyły oraz informacja o Jamesie. Sądziła, że nikt nie poda tego do wiadomości. Od razu pomyślała o przyjaciółce. Biedna Ginny musiała bardzo przeżywać te sytuacje. Postanowiła od razu się zreflektować i odwiedzić przyjaciółkę jak najszybciej. Nie mogła przecież dopuścić aby sama się z tym wszystkim zadręczała.

                 - Nie mogę uwierzyć, że zrobił coś takiego – wyjąkała z oszołomieniem. Miała w tym momencie chęć zamordować Zbawiciela jak nazywano go od pokonania Voldemorta. Zachowywał się jak łajdak. – Skręcę mu kark jak go tylko dorwę.

                 - Obawiam się, że będziesz musiała poczekać w kolejce – westchnęła cicho Luna. – Nevill’e wręcz kipi z wściekłości jak tylko się dowiedział. Jeżeli do tej pory Harry był jego idolem to gwałtownie stracił w jego oczach. Obawiam się, że nasz przyjaciel przyprawi sobie mnóstwo wrogów. – dodała, ale nie przyznała, że sama podzielała zdanie męża. Hermiona nie powiedziała nic tylko zapatrzyła się na trzymany w ręku kubek. Harry dziwnie się zachowywał i miała wrażenie, że nie chodzi tu tylko o Ginny i Deana, ale o coś więcej. Musiała się tego dowiedzieć. W końcu Luna miała rację. Byli przyjaciółmi i miała nadzieję, że to się nie zmieniło. Mimo iż ich kontakty trochę oziębły.

                 - Porozmawiam z nim najszybciej jak się da – obiecała solennie. Obawiała się jednak, że zamieszanie już się stało. Aby tylko nie dotarło do uszu wrażliwego Jamesa. Chłopiec był przekonany iż jego prawdziwy tata nie żyje. Wcale się nie dziwiła Lunie, że akurat na to kłamstwo się zdecydowała. W ogóle swojego czasu Ginny miała sporo problemów na głowie i dopiero teraz jej życie się wyprostowało. I znów miało się zniszczyć.

                 - W porządku. – Luna skinęła jej głową. Miała nadzieję, że Hermiona zdoła jakoś powstrzymać Harry’ego od szalonych pomysłów. – Tymczasem mam dla ciebie specjalne zadanie. Chciałabym abyś przeprowadziła wywiad z Ministrem Magii, Arturem Weasleyem. Wybacz, że wykorzystuje twoje znajomości, ale potrzebujemy bieżących informacji, a nikogo innego nie mogę posłać. – Hermiona skinęła głową niezbyt chętnie. Nie była pewna jak wyglądają jej relacje z Arturem. Kiedyś to był całkiem inny człowiek. Pasjonat mugoli. Dzisiaj zmienił się nie do poznania. Miała nadzieję, że to nie będzie błąd jeśli się zgodzi. Ostatnio popełniała same fatalne pomyłki.

~^~^~

                Ginny wciąż mocno przeżywała te całą sytuację, którą roztrząsał Harry.

                Z jakiś przecieków wykryto, że James jest synem Harry’ego. Dean bardzo to przeżywał. Widziała po nim jak zamartwiał się całą sytuacją. Ona sama również. No i był jeszcze James. Dzieciak nie rozumiał tego szumu wokół niego. Wiedział tylko, że jego tata nie żył. Wtedy, gdy mu to powiedziała tak się czuła. Tymczasem wolałaby aby było tak naprawdę. Żałowała, że Harry Potter nie zginął wraz  z Voldemortem i nie myślała, że kiedykolwiek będzie to czuła. W dodatku ciągle dzwonili. Musiała wziąć urlop w pracy, gdyż nie mogła już wytrzymać. Na całe szczęście była przy niej niezastąpiona matka. To ona wspierała ją w trudnych chwilach. No i rodzeństwo. Charlie i Bill. Na nich wszystkich mogła liczyć w każdej chwili.  Teraz jednak była całkowicie rozbita i nie wiedziała, co powinna zrobić. Rozmawiała z Deanem i powinna pomyśleć o prawniku. W tym wypadku na myśl przychodził jej mąż przyjaciółki Draco, ale to nie wchodziło w grę. Harry zgłosił się już do jego kancelarii i reprezentował go partner Dracona, John Smith. Zastanawiała się jak wyplątać się ze sprawy i nie stracić przy tym syna ani narzeczonego. Postanowiła porozmawiać polubownie z Harr’ym. Liczyła, że ta rozmowa pomoże coś i załagodzi sytuacje. Może jeśli wyznaczy wspólnie godziny widywania się z Jamesem, Harry na to przystanie. Na szczęście Ron był w domu i otworzył jej drzwi. Ostatnio ich stosunki się ochłodziły, ale zauważyła iż chłopak się zmienił. Możliwe iż to rozstanie z Hermioną było dobrym krokiem. Żałowała tylko iż to wszystko tak się potoczyło.

                 - Pewnie przyszłaś do Harr’yego? – zauważył, a ona skinęła głową. Gestem zaprosił ją do środka. Nie odmówiła, gdy poczęstował ją kieliszkiem dobrego wina. Potrzebowała się czymś wzmocnić. Ostatnio jej nerwy były mocno nastrojone i tylko czekała na wybuch. Miała wrażenie iż prędzej czy później on nastąpi. – Słyszałem, co zamierza zrobić. Niestety w ogóle nie mam na niego wpływu. Żadne argumenty do niego nie dochodzą.

                 - Może mi się uda jakoś do niego dotrzeć – powiedziała z nadzieją. Nie liczyła na zbyt wiele, ale chociaż jeden mały cud. Nie pogniewałaby się o to. W jej życiu było ich tak bardzo mało. Ostatnio w ogóle miała wrażenie iż gra w jakiejś tragikomedii. Kiedy Harry pojawił się w pokoju obrzucił ją chłodnym spojrzeniem. Nie rozumiała jak w ciągu pięć lat ich relacje się tak zmieniły. Dawniej wszystko wyglądało inaczej i lepiej. Dzisiaj byli obcymi sobie ludźmi z ponurą przeszłością na barkach i musieli z nią walczyć. Musieli osiągnąć jakiś kompromis. Ona była nie ważna. W grę wchodziło dobro Jamesa.

                 - Co tu robisz? – spytał ją chłodno. Poczuła dreszcz rozchodzący się po ciele. Nigdy wcześniej jej tak nie potraktował. To nie było do niego w ogóle podobne. Stłumiła w sobie uczucie żalu. Musiała wziąć się w garść.

                 - Przyszłam z tobą porozmawiać o sprawie, którą mi wytoczyłeś – wydusiła z siebie w końcu. – Harry przemyślałeś to sobie? Tu nie chodzi o mnie, ale pomyślałeś o Jamesie? On wierzy, że jego ojciec nie żyje. Jak myślisz jak się zachowa?

                 - Mogłaś o tym pomyśleć zanim zdecydowałaś się na to kłamstwo – wybuchł groźnie. Był wściekły. Z jednej strony, bo poruszała w nim struny o których dawno zapomniał, a z drugiej, że zachowywała się całkiem nieodpowiedzialnie. Miał ochotę ją zamordować za to. To przez nią całkowicie zmieniał swoje życie. Świadomość, że ma syna obudziła w nim nieznane dotąd instynkty. Nie chciał tego. Te uczucia go przerażały, a mimo to postanowił walczyć. Wierzył, że pomoże mu się to wyrwać z otchłani w które się wplątał. Ginny tego nie rozumiała. – W końcu prędzej czy później bym wrócił. Naprawdę myślałaś, że odszedłem na zawsze?

                 - A co miałam myśleć, Harry? – Kiedy mówiła jej głos był niezwykle poruszony. Wciąż przeżywała tamten koszmarny dzień. Była taka szczęśliwa. Świadomość iż wychodzi za mąż za mężczyznę, którego kocha ze wzajemnością dodawała jej skrzydeł. To były takie szczęśliwe dni. Pokonali Voldemorta. Świat czarodziejów powoli wracał do normy. Mówiono o wyborach Artura Weasleya na Ministra Magii. Harry odbierał zasłużone laury za wielkie zwycięstwo. Wierzyła iż może być już tylko lepiej. Ślub miał się odbyć w Londynie. Jej matka sama uszyła suknie ślubną, którą w przyszłości miała przekazać córce. Była niezwykle piękna. Gdy widziała się w lustrze nie mogła oderwać wzroku. Dzień przed ślubem spędziła na wieczorze panieńskim z Luną i Hermioną. We trzy bawiły się jak nigdy jeszcze. Niezapomniany wieczór pełen prawdziwych czarów. Harry spędzał go ze swoimi przyjaciółmi. Podobno bliźniacy urządzili wielką mega imprezę. Nic nie wskazywało na tragedię. Jeszcze rozmawiali ze sobą tego dnia. Mówił, że ją kocha i nie może się doczekać kiedy zostaną sobie poślubieni. Ona również nie mogła. Wtedy nie wiedziała jeszcze, że spodziewa się dziecka. Do kościoła jechała z głową pełną wielkich marzeń. Grano marsza weselnego, gdy przekraczała jego próg. Widziała twarze swoich przyjaciół i rodziny. Wszyscy byli towarzysząc jej w tych szczęśliwych chwilach. Nie widziała nigdzie Rona. Już to powinno ją zaniepokoić. Chwilę później dostarczono jej wiadomość. Harry nie przyjdzie. Załamała się. Nikt nie zgadnie ile wówczas łez wylała. Zamknęła się w pokoju i nie chciała się z nikim widzieć. Nie wiele wówczas jadła. Jedynie Dean powoli docierał do niej. Otoczył ją swoją opieką i miłością. Był przy niej nawet jeśli zostawiła go w szkole dla Harr’yego. Kiedy w Hogwarcie rządzili Śmieciożercy to on bronił ją przed kłopotami. Zamrugała kilka razy oczami nie chcąc dopuścić do siebie łez. Nie chciała aby Harry to widział. – To ty zniszczyłeś wszystko między nami. Gdybyś powiedział, co się dzieje zrozumiałabym to. Tymczasem nie dałeś sobie pomóc. Po prostu zachowałeś się jak zwykły tchórz. Zostawiłeś mnie nie dbając o konsekwencje.

                 - Nie jestem tchórzem! – warknął zły, że go tak nazwała. Jednak zasiała w nim ziarno niepewności. czy gdyby zachował się inaczej ich wspólne życie byłoby możliwe? Obserwując jej profil stwierdził, że się zmieniła. Wyładniała z wiekiem, chociaż nie zniknęły jej piegi z twarzy. Jednak wtedy miał silną potrzebę ucieczki. Ona, by tego nie zrozumiała. Na siłę próbowała, by go zatrzymać. – Nie rozumiesz dlaczego uciekłem. To nie na ciebie spadł ciężar śmierci Voldemorta. Zginęło wtedy wiele czarodziejów. Większość z nich z mojej winy, ale to nie ja pociągałem za sznurki. Wciąż przychodzili do mnie w snach. Nawiedzali mnie. Myślałem, że małżeństwo z tobą pomoże mi wrócić do normalności. Przeliczyłem się.

                 - Dlaczego nic nie powiedziałeś? – zapytała cicho. Była poruszona jego słowami. Nie miała pojęcia, że Harry tak wszystko przeżywał. Mnóstwo poranionych czarodziei wychodziło z ranami na duszy. Ona sama nie raz przeżywała moment wielkiej bitwy. To wtedy po raz ostatni widziała żywego Freda.

                 - A czy to, by coś zmieniło? Demony nadal byłyby we mnie. Musiałem odejść Ginny, a teraz chce walczyć o mojego syna. Jedyna normalna rzecz jaka mi w życiu została.

                 - Więc nie zrezygnujesz? – Było to bardziej stwierdzenie niż zapytanie. Harry skinął głową. Mogła podejrzewać, że się nie podda. Taki był właśnie Harry jakiego znała. Przez moment zdawało jej się, że widzi go za dawnych szkolnych czasów. Radosnego i nieustępliwego. Brakowało jej takiego Harry’ego, ale wiedziała iż tamte czasy już nie nadejdą.

                 - W porządku – podeszła w stronę drzwi i nacisnęła klamkę. – Jeżeli tego chcesz to spotkamy się w sądzie, ale obiecuje iż będę walczyć. James to mój syn i będę o niego walczyła. – Harry skinął jej głową i wyszła. Z dumnie uniesioną głową. Nie miała zamiaru się poddać. Teraz wiedziała, że to wojna i to był zaledwie początek. Teraz Harry musiał czekać na jej atak. I wiedziała, że on nastąpi.

~^~^~

                Stojąc w przestronnym korytarzu Ministerstwa Magii, Hermiona przypomniała sobie swój pierwszy dzień pracy.

Nie było jej wtedy łatwo. Była jedną z niewielu czarodziei z Hogwartu, która zdecydowała się na pracę w chaotycznym Ministerstwie. Artur Weasley dopiero rozpoczynał pracę i była przed nim długa droga, natomiast sama Hermiona odbyła krótki staż i czekało ją mnóstwo wyzwań. Nie spodziewała się iż tak ciężkich. Najgorsze było łapanie dawnych Śmieciożerców. W ich kręgach znajdowali się ludzie, których nie podejrzewałaby nigdy o kontakty z Czarnym Panem. Wśród nich było też sporo Gryfonów. Aż sama nie sądziła iż swój swojego może zdradzić. Przez ostatnie pięć lat sporo się nauczyła na temat naiwności i zaufania. Potem dostała szkołę życia, gdy wszyscy się od niej odwrócili. Jedynie Draco Malfoy stanął po jej stronie. Wciąż nie docierało do niej iż była jego żoną. To taka dziwna abstrakcja. Gdyby istniała taka możliwość rozwiedliby się dawno, ale wciąż istniała obawa klątwy. Dla pewności postanowili, chociaż rok podtrzymywać to małżeństwo. Potem ich drogi rozejdą się i każde pójdzie w swoją stronę.

                 - Pani Malfoy. – Z zamyślenia wyrwał ją czyjś męski głos. Podniosła głowę i zobaczyła wysokiego i postawnego mężczyznę w szacie czarodzieja. Nigdy wcześniej go tu nie widziała. – Pan Weasley czeka na rozmowę – skinęła głową i przełknęła ślinę ze zdenerwowania. Nie była pewna jak zareaguje na jej widok. Pani Weasley była na nią urażona od kiedy rozstali się z Ronem. Uważała, że to wszystko było jej winą i nie mogła wybaczyć ślubu z największym wrogiem jej ukochanego syna. To była długa i ciężka rozmowa, a ona czuła się winna. Zawsze lubiła państwa Weasley. Byli jej drugą rodziną.

                 - Dziękuje – wykrztusiła nieco wystraszonym głosem. Nie była pewna czego właściwie może się spodziewać. Zastukała i po usłyszeniu cichego „proszę” weszła do środka. Nigdy nie była w gabinecie Ministra Magii. Był to niezwykle elegancki pokój z palącym się kominkiem w środku. Pierwsze, co rzuciło się jej w oczy to duże zdjęcie całej rodziny Weasleyów. Aż zakuło ją w żołądku na ten widok. Szczególnie, gdy zobaczyła roześmianego Freda tuż obok swojego bliźniaka. Uwielbiała ich dwóch, chociaż psikusy braci często doprowadzały ją do szału. Pan Weasley siedział za mahoniowym biurkiem i popijał kawę. Gdy ją zobaczył podniósł się z fotela i przywitał z ukłonem.

                 - Miło cię znów widzieć, Hermiono – powiedział niezwykle miękko na jej widok. Zawsze lubił opanowaną i spokojną pannę Granger. Idealnie pasowała do jego syna i byłby dumny gdyby została jego synową. Wierzył, że w końcu tak się stanie. Niestety lata mijały i nic nie wskazywało na to, że kiedykolwiek coś się zmieni. Gdy Hermiona wpakowała się w poważne kłopoty wszyscy się od niej odsunęli. On również nie zachował się najlepiej jako Minister. W końcu przez niego syn z nią zerwał. Miał z tego powodu wyrzuty sumienia. Nie mógł też sprawić, by dziewczyna wróciła na dawne stanowisko. Nacisk z rządu był na to zbyt silny. Gdyby zrobił inny ruch jego stanowisko mogłoby na tym ucierpieć.

                 - Nie jestem zbyt tego pewna – odparła niezwykle chłodno. Hermiona postanowiła zachować taką właśnie postawę. Nie zamierzała powoływać się na dawne przyjaźnie. To miał być wywiad o który prosiła Luna. Zwykła praca nic więcej. I tak postanowiła to traktować. Zawsze była profesjonalistką. – Czy możemy przejść do konkretów panie Ministrze?

                 - Hermiono, proszę. – Artur Weasley nie zamierzał się poddawać. Czuł wyrzuty sumienia i chciał aby były mu wybaczone dawne błędy. Nie lubił zostawiać za sobą niedokończonych spraw. Bardzo się zmienił jako minister. Nawet jego żona to zauważyła. – Wiem, że sytuacja nie wyszła najlepiej w twoich oczach. Najpierw daliśmy ci szansę stania się Aurorem mimo tego iż nie ukończyłaś siódmego roku w szkole.

                 - Zdałam odpowiednie egzaminy – przypomniała mu dumnie. Dobrze pamiętała jak zakuwała do nich po nocach. Ron naśmiewał się pod nosem, że to nic nie da i tak nie dostanie żadnej szansy. Ona nie dbała o to. Konsekwentnie uczyła się aby zaliczyć odpowiedni egzamin. Nie myślała żeby iść do Hogwartu na ten ostatni rok, chociaż padła taka propozycja. Zbyt wiele wspomnień z tamtych chwil. Szczególnie z czasów bitwy. Wszędzie widziałaby twarze martwych przyjaciół. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. – Okazałam się jedną z najlepszych dlatego przydzielił mnie pan do odpowiedniej grupy. I się sprawdzałam. Świetnie od samego początku. Kiedy przyszło, co do czego wyrzekł się pan mnie i pański syn. Nagle lata przyjaźni i wzajemnego szacunku przestały istnieć. Myśli pan, że po prostu o tym zapomnę? – Pan Weasley zdawał się być zaskoczony nagłym wybuchem kobiety. Do tej pory była spokojna i opanowana. Nigdy nie podniosła na nikogo głosu. Teraz otwarcie mówiła o tym, co myśli i czuje. To było do niej bardzo niepodobne. Był pod wrażeniem tej zmiany. To pomoże jej przetrwać w tym trudnym małżeństwie.

                 - W porządku – skinął głową ostatecznie poddając się. Nie miał wyjścia. Musiał dać trochę czasu nim zapomni, co się stanie. Na razie nie mógł liczyć na żaden cud. – Nie będziemy zatem do tego wracać. Może kiedyś zrozumiesz  dlaczego postąpiłem tak, a nie inaczej. O czym chciałabyś porozmawiać? Teraz kiedy Luna przejęła Proroka Codziennego o wiele lepiej się z nim współpracuje.

                 - Chce porozmawiać o napaściach na czarodziejów – powiedziała otwarcie sięgając po swoje notatki. Nim przyszła do Ministra przygotowała się odpowiednio. Chciała wiedzieć jakie pytania zadawać. – Wiemy, że grupa Śmieciożerców terroryzuje ludzi. Mówi się nawet o przywróceniu Czarnego Pana do życia. Czy to w ogóle możliwe?

                 - Pani Malfoy chyba naczytała się pani za dużo powieści romantycznych – odparował gniewnie, chociaż zdawał sobie sprawę iż to wyraźna uraza w stronę kobiety. Nie umiał jednak się hamować za każdym razem, gdy słyszał takie bzdury. – Wszyscy wiemy, że Voldemort nie żyje zabity przez pani przyjaciela Harry’ego Pottera. To było wielkie święto dla wszystkich. Nie ma szans aby powrócił.

                 - A tajemniczy Krąg Śmierci? – zadała kolejny cios. Miała być stanowcza i konsekwentna. Nie mogła pozwolić sobie na żadną pomyłkę. Mogłaby wtedy za bardzo na tym ucierpieć. – Oni chcą jego powrotu. Sama miałam okazje spotkać się z ich członkinią Bellatriks Leastrange.

                 - Nie możliwe. – Artur Weasley wyglądał na wstrząśniętego. – Moja żona zabiła Leastrange w czasie bitwy o Hogwart. Sam widziałem jej ciało.

                 - Które potem zniknęło w tajemniczych okolicznościach – przypomniała mu. To była trafna uwaga. Kiedy grzebali swoich zmarłych i szukali ciał, ciało Bellatrisk nie znaleziono. Wtedy podejrzewano, że zabrał je któryś z jej wiernych oddanych, bo ciężko w tym wypadku mówić o przyjaźni. Nie dopuszczał do siebie myśli, że ta szalona kobieta mogłaby żyć i zagrażać jego rodzinie.

                 - Może pominiemy ten temat? – poprosił cicho. Hermiona niechętnie się zgodziła. Postanowiła zostawić to na później. Teraz czekała ich trudniejsza rozmowa. I zamierzała doprowadzić ją do końca.

~^~^~

                Draco czuł się naprawdę zmęczony i poirytowany.

                Bardzo żałował, że w te deszczową pogodę nie mógł zostać w domu i zwyczajnie cieszyć się ciepłym ciałem młodej żony. Minęło kilka dni od kiedy kochali się po raz ostatni. Starał się swoje uczucia trzymać na wodzy, ale nie było to łatwe. Kobieta zmieniała się na jego oczach. Nie była może najpiękniejszą kobietą na świecie, ale miała w sobie pewien żywioł, który sprawiał, że pragnął jej coraz bardziej. I to nie zmieniało się mimo upływu czasu, który minął.

                 - Dzięki za wstawiennictwo Malfoy – rzucił Teodor Nott, który po aresztowaniu wyszedł z więzienia. Na wolności poczuł się o wiele lepiej, a chęć pałającej zemsty na Kate Ward była niezwykle silna. Miał ochotę zamordować dziewczynę gołymi rękami. Już nie mógł doczekać się kiedy wpadnie w jego ręce. – Dzisiaj będzie zebranie kręgu. Mam nadzieję iż będziesz gotowy?

                 - Jak najbardziej. – Draco skinął głową. Pierwszy raz miał odkryć swoją obecność przed Kręgiem. Do tej pory tylko nieliczni wiedzieli o jego udziale w całej sprawie. Na samą myśl zadrżał. Wiedział, że nie wszyscy mu ufali. Szczególnie przez to małżeństwo z Granger. Dzisiaj musiał im udowodnić, że się nie zmienił. Sama myśl o próbie przyprawiała go o mdłości. Nie był pewien, czego będą od niego oczekiwać. – Od razu idziemy do nich?

                Nott przez chwilę spoglądał się na niego z uwagą. Nie do końca ufał Malfoyowi. Teraz stał po stronie prawa i był innym człowiekiem. Dobrze wiedział, co przygotowali na to wyniosłe spotkanie. Wspólnie wsiedli do mugolskiego wynalazku, który zakupił Draco i odjechali w stronę mrocznych doków Londynu. To tam w starych magazynach zaplanowali spotkanie. Jedyne miejsce, które nie znajdowało się pod patronatem Ministerstwa i było dla nich bezpieczne.

                 - Muszę ci zawiązać oczy przyjacielu – oznajmił Nott w połowie drogi. – Póki, co nie możesz poznać miejsca naszej kryjówki. – Draco skinął głową. Zatrzymał samochód i pozwolił Nottowi działać. Na całe szczęście mężczyzna dawno temu zrobił prawo jazdy. Na miejsce dojechali po jakiś dwudziestu minutach. Draco wyraźnie czuł zapach morskiego powietrza, ale nie skomentował tego. Domyślił się, gdzie byli. Wolał to jednak zachować dla siebie. Nie chciał aby w jakiś sposób go podejrzewali. Nott poprowadził go w stronę wolnego magazynu. Byli już wszyscy. Ubrani w czarne szaty z maskami na twarzach. Dookoła paliły się świece. Na wcześniej przygotowanym ołtarzu leżała młoda dziewczyna. Z jej knebla wydobywały się ciche błagania o pomoc. Z oczu tryskały łzy.

                 - Witaj Draconie Malfoyu – przemówił nieznany mu do tej pory głos. Rozwiązano mu oczy. Mógł przyzwyczaić się do ciemności. Na widok dziewczyny z trudem pohamował swój odruch pomocy. Nie mógł jej tak zostawić. – Przybyłeś tu aby udowodnić swą wierność dawnym sprzymierzeńcom.

                 - To prawda – potwierdził jego słowa. Uklęknął na jedno kolano okazując szacunek. W tym momencie brzydził się sobą, ale nie miał innego wyjścia. Obiecał doprowadzić te sprawę do końca. Krąg Śmierci zagrażał innym, a tylko jemu byli wstanie zaufać. Był ciekaw kim jest głos przewodni. Był zmutowany i nienaturalny. Na myśl przywodził mu coś nieludzkiego. – Macie dla mnie jakieś zadanie?

                 - Tak – przytaknął nieznajomy. – Abyś pokazał swoją przynależność chce żebyś torturował te dziewczynę. Nie jest nikim ważnym. Przypadkowa ofiara samotnie wałęsajaca się po okolicy dziewuszka. Draco niedbale spojrzał na dziewczynę i poczuł skurcz w żołądku. To nie była przypadkowa dziewczyna. Zobaczył to wyraźnie rozpoznając w niej młodszą siostrę Fleur, Gabriellę. Domyślił się, że celowo to zorganizowali. Był mężem Granger, a ta wciąż przyjaźniła się z Weasleyami. Chcieli w ten sposób sprawdzić jego lojalność. Zaklął pod nosem niepewny jak powinien zareagować.

                 - W porządku – zgodził się. Wyciągnął różdżkę. Nigdy jeszcze się tak nie bał jak teraz. Przypomniał sobie sceny z Malfoy Manor, gdy Czarny Pan zmuszał go do torturowania innych. Przerażająca  rozgrywka do tej pory śniąca mu się po nocach. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie zmuszony znów stanąć w ponownej sytuacji. Ktoś od kneblował dziewczynę. Jej błagalne prośby rozchodziły się echem po magazynie. Rozpoznała go. Był niewzruszony. Później jakoś wyjaśni te sprawę. Teraz musiał się wykazać. – Crucio! – Prawie bezgłośnie wypowiedziane zaklęcie zadziałało natychmiast. W powietrzu rozległ się przeraźliwy krzyk młodej francuski. W tym momencie Draco z chęcią zatkałby sobie uszy. Nie był pewien kogo bardziej bolała ta sytuacja. Nie wiedział jak długo może to znieść. Nie kazali mu przerywać. Na ciele dziewczyny zaczęły się pojawiać nowe rany.

                 - Dość! – rozkazał stanowczy głos należący do Bellatriks Leastrange. Draco przerwał zaklęcie i spojrzał w stronę ciotki. Jako jedyna nie miała na sobie specjalnej maski. Jej niegdyś piękną twarz zdobyła terasz szrama odchodząca od kącika oka do ust. Nie był to przyjemny widok. Spuścił wzrok aby za bardzo się nie gapić na nią. – Udowodniłeś mi swoją lojalność – stwierdziła nie przestając mierzyć go wzrokiem. – Twego małżeństwa ze szlamą Granger nadal nie uznaje, ale z radością witam cię w swoich szeregach.

                 - Więc to wszystko? – Draco nie krył zaskoczenia. Spodziewał się, że jeszcze będą chcieli go testować. Wykorzystywać w bardziej brutalny sposób. Tymczasem wystarczyło rzucić jedno mroczne zaklęcie i już było po wszystkim. Aż zakręciło mu się w głowie. Z trudem utrzymał się na nogach. Nie był pewien jak dotrze do domu i spojrzy w oczy żony po tym wszystkim. Ona, by nie zrozumiała tego co robił.

                 - Tak, Draco – odpowiedziała miękko Leastrange. Wzdrygnął się kiedy go dotknęła. – Jestem z ciebie dumny Draconie. Jesteś prawdziwym synem swojego ojca. – Na jej słowa rozległy się oklaski aprobaty i zadowolenia. On jedynie spojrzał na bezwładnie leżącą Gabrielle. Jej przerażone oczy wyrażały smutek i strach. Żałował, że nie może nic powiedzieć w tej chwili ani pomóc jej jakoś. Musiał poczekać na odpowiedni moment, kiedy nikt nie będzie podejrzewał. – Na razie zamknijcie dziewczynę. Potem się zastanowimy, co z nią zrobić. – Dwóch Śmieciożerców ruszyło aby wykonać rozkaz. Nie szarpała się. Potulnie pogodziła się z losem i poddała ich oporom. Draco nie mógł oderwać od niej wzroku. Czuł się winny i musiał jak najszybciej zrzucić ten brud z ciała. Wieczorem, gdy dotarł do domu długo wahał się nim postanowił odwiedzić sypialnie żony. Na całe szczęście nie spała. Siedziała na łóżku i w skupieniu czytała jakąś książkę. Wyglądała tak świeżo i niewinnie. Poczuł przypływ pożądania na jej widok.

                 - Hermiono, pomóż mi – szepnął na jej widok. Zaskoczona podniosła wzrok na zbolałą twarz męża. Bez słowa podeszła do niego i przytuliła do siebie. Nie potrzebowali słów. W tym momencie liczyła się bliskość, którą oboje czuli.

~^~^~

Na zakończenie:

Nie wiem, czemu ale ze wszystkich rozdziałów ten podoba mi się najbardziej ze wszystkich.

Może spowodowany tymi wydarzeniami a szczególnie końcówka.

Długo wahałam się przed samym pomysłem z Kręgiem Śmierci.

Mam nadzieję iż kochana Edge autorka Dramione „Bez definicji” nie pomyśli sobie, że pomysł zdjęty z niej.

Po prostu nie miałam jak pokierować sytuacją a jak już wymyśliłam Krąg to tylko Draco idealnie nadawał się na to stanowisko.

Nikt inny, by nie pasował.

Pozdrawiam serdecznie i zapraszam na kolejny rozdział.

Informacyjnie:

Tytuł oryginału: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: 012 „Tajemnice”

Cytat: Oscar Wilde.

Ilość stron: 11

Ilość słów: 5 700