Rozdział 015 „Gdzie jesteś Hermiono?”

„Niektóre oczy­wis­te wy­bory stają się dla nas zbyt ba­nal­ne

, więc poszu­kuje­my tych skraj­nie niemożli­wych do osiągnięcia z nadzieją,

że to właśnie one są ty­mi właściwymi.”

- anja341 „cytaty info”

Kronika Proroka Codziennego nr 016:

Ahoj kochani!
Znów zapraszam was na kolejną sesje z Draco i Hermioną w roli głównej.

Nie wiem kiedy zleciało już 15 rozdziałów.

Uwierzylibyście?
A staram się jak mogę aby akcja tak nie leciała, ale to jakoś tak samo w sobie idzie.

Mam jednak nadzieję, że wszystko mi się dobrze poukłada i będę mogła nieco stonować te historię.

Tymczasem zapraszam was do czytania.

P.s.: Na http://Stowarszyszenie-dhl.blogspot.com odbywa się właśnie akcja blog miesiąca. Mój równiez bierze w nim udział jeśli którejś z czytelniczek podoba się na tyle, by go zgłosić!!

~^~^~

                Minęło kilka długich dni od zniknięcia Hermiony i Draco szalał z prawdziwego niepokoju.

                Nie rozumiał, co się z nią stało,iż zapadła się pod ziemię. Żona kogoś takiego jak on nie mogła sobie po prostu zniknąć. W  jej poszukiwania zaangażował niemal całe Ministerstwo. Artur Weasley osobiście brał w nich udać, podobnie wszystkie jego dzieci. Nawet Luna zorganizowała ludzi z Proroka, a w swojej gazecie opublikowała odpowiednią notę. Niestety, po Hermionie nie było ani śladu. Nigdy jeszcze tak bardzo się nie martwił. Dopiero teraz wracając do pustego domu odczuwał jej nieobecność. Lucjusz wyjechał po tym, co zrobił i nie mówił kiedy wróci. Nawet jego matka odetchnęła z ulgą i o dziwo ona też się martwiła.

                 - Co się dziwisz? – odpowiedziała zapytana, któregoś dnia przy śniadaniu. – Zdążyłam ją trochę polubić. To, co zrobił mój mąż, a twój ojciec było podłe. Nie miał przecież pojęcia jak skończy się to dla ciebie. W tym momencie ryzykował własnym życiem. Zastanawiam się nad zawieszeniem kontaktów z Grengrassami.

                 - Ależ mamo! – Draco wydawał się być zaskoczony jej słowami. Jego matka nigdy nie była tak bardzo stanowcza jak teraz. – W końcu Morgana to twoja przyjaciółka. To nie  jej wina, że Astoria jest taką  żmiją.

                Narcyza musiała przytaknąć synowi, a w jej oczach odbiła się ulga. Widać było, że nie chciała zrywać kontaktu z jedyną przyjaciółką, ale już sam fakt, że chciała zrobić to dla niego wiele znaczył. Draco podziękował za wspólny posiłek, chociaż  nie wiele zjadł. Ostatnio nie miał w ogóle apetytu. Myślami był przy Hermionie. Czy nie była głodna? Czy  nie błądziła ulicami? Przecież nie miała żadnego schronienia ani pieniędzy przy sobie. Wychodząc z domu nie zabrała portfela. A jeśli coś jej się stało? Mogli ją dorwać Śmieciożercy. Nott nie ukrywał wcale, że ma na nią chęć. Na samą myśl o tym zrobiło mu się nie dobrze. Myślami powrócił do wieczora sprzed kilku dni. Nie miał pojęcia jak to się stało, że znalazł się z Astorią w jednym pokoju. Najpierw pił spokojnie drinka, kiedy się pojawiła. W ręku trzymała szampana i wyglądała pięknie w kuszącej czerwonej sukience. Draco uwielbiał kobiety i nigdy tego nie ukrywał, a Astorii urody nie mógł odmówić. Nie zauważył nawet, kiedy znalazł się z nią w swojej sypialni. Astoria dosłownie rzuciła się na niego, całując namiętnie. Zupełnie zapomniała o swoim towarzyszu, włoskim czarodzieju Carlo Montemim. Próbowała go rozebrać i pewnie oszołomiony pozwoliłby jej na to. W ogóle nie wiedział, co się z nim dzieje. Bardzo możliwe, że coś mu podano. Nie był pewien tylko, co to było. Potem pojawił się Lucjusz z Hermioną. Wciąż miał przed oczami wyraz jej twarzy. Nie powinien czuć się winny, a jednak tak było. Jej spojrzenie sprawiło, że gwałtownie otrzeźwiał. Było w nim tyle bólu, że aż  powaliło go na kolana. Wiedział, że nigdy tego nie zapomni. Do pracy wpadł w podłym humorze. W ogóle nie miał chęci na siedzenie w kancelarii, ale czekało go kilka ważnych spotkań. Nie był pewien jak zniesie ten dzień.  Z każdą chwilą bez niej, było mu coraz trudniej. Nie spodziewał się takiego przywiązania.

                 - Hej Draco możemy pogadać? – podniósł głowę z nad papierów, gdy do jego gabinetu wszedł John. Ubrany był w garnitur, a w ręku trzymał teczkę. Spieszył się właśnie na salę sądową, ale po drodze postanowił odwiedzić przyjaciela. Wiedział, że miał na głowie sporo zmartwień i nie było mu łatwo. Z początku starał się mu  nie narzucać mu swojej osoby, ale nie mógł dłużej znosić zachowania  blondyna. Gdy źle się działo musiał interweniować, szczególnie jeśli miało to wpływ na ich kancelarię. Pracę zawsze stawiał na pierwszym miejscu, bo nie miał nic po za tym.

                 - Jasne, właź – rzucił niezbyt chętnie. Nie miał ochoty na towarzystwo, ale nie mógł tak odprawić Johna. Byli w końcu partnerami. Mężczyzna wszedł do środka  i usiadł naprzeciwko niego. – Coś się stało?

                 - Tak – przytaknął i wbił w niego swoje ponure spojrzenie. – Ty od kilku dni. Jesteś nie do wytrzymania. Masz dwie propozycje. Albo weź się w garść, albo idź na urlop.. Ostatnia klientka popłakała się z twojego powodu. Nie da się z tobą współpracować w tym stanie.

               

 - Chcesz mnie zwolnić z mojej kancelarii? – zdumiał się  Draco nieco opatrznie rozumiejąc słowa przyjaciela. Poczuł jak coś się w nim gotuje. Był w stanie, w którym łatwo można było wyprowadzić go z równowagi. Nie zawsze nad sobą panował. Teraz też nie zamierzał.

                 - Nie– John westchnął cicho i pokręcił głową. – Po prostu nie jesteś wstanie teraz pracować. Rozumiem, że szukasz żony i to jest teraz twoim piorytetem.  Powinieneś siedzieć w domu albo spróbować coś zrobić. Wyżywanie się na ludzi w pracy w niczym ci nie pomoże, a kancelaria straci kilku ważnych klientów. Chyba tego nie chcesz?

Tego Draco oczywiście nie chciał. Kilka dni temu naprawdę przeholował. Młoda dziewczyna chciała odzyskać prawo opieki nad synem, a on nawrzeszczał na nią i nazwał nieodpowiedzialną matką. To było naprawdę okropne z jego strony. John musiał się dwoić i troić aby nie robiła sensacji. W końcu się poddał. Zebrał swoje rzeczy i postanowił udać się do domu Rona. I tak nie zdziała nic w tym momencie. Odruchowo dotknął łańcuszka, który nosił. Nie świecił się na czerwono, więc nie groziło jej śmiertelne niebezpieczeństwo, ale był niebezpiecznie chłodny. Nie podobało mu się to. Czuł, że musi ją odnaleźć. Jak najszybciej, nim stanie się coś złego.

                 - Hermiono, gdzie jesteś? – wyszeptał gdzieś w przestrzeń. Coś zakłuło go w sercu na sam dźwięk jej imienia. Wyobrażał sobie jak leży gdzieś przerażona i zamknięta w piwnicy. Jak mógł się tak zachować wobec niej? Jako jej mąż powinien ją chronić. Czuł się winny temu, że uciekła. Dał się za łatwo podejść Astorii i ojcu. Mógł przecież wiedzieć, że nie odpuszczą mu łatwo.

                 - Wiem gdzie znajduje się twoja żona – odwrócił się słysząc za sobą czyjś znajomy głos. Przed nim stał mężczyzna odziany w ciemny płaszcz. Na głowie miał kaptur, więc nie widział jego twarzy. Poczuł dziwny dreszcz rozchodzący się po ciele. Znał tego człowieka. Nie mógł tylko sobie przypomnieć  kim był.

                 - Wiesz, gdzie jest moja żona? – zapytał, gdy dotarł do niego sens jego słów. – Powiedz mi, natychmiast! Mam prawo wiedzieć!

                Nieznajomy przyglądał mu się przez chwilę po czym wyciągnął kartkę i podał zaskoczonemu Draco.

                 - Bądź tam dzisiaj około dwunastej w nocy – powiedział tylko i teleportował się zanim zdołał coś powiedzieć. Draco spojrzał na kartkę, nic nie rozumiejąc. Wiedział tylko jedno. Dzisiaj będzie mógł znaleźć swoją żonę. Wtedy zrobi wszystko, aby zapomniała o koszmarach z ostatnich dni. Postara się być najlepszym mężem, na jakiego zasługiwała od początku.

~^~^~

                Obudził ją ból głowy.                

                Nie miała pojęcia gdzie się znajdowała. Próbowała poruszyć rękoma, ale pozostały związane i zesztywniałe z bólu. W pomieszczeniu strasznie śmierdziało, a po odgłosach kroków, była pewna, że gdzieś znajdują się szczury. Nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Przypomniała sobie tylko koszmarne przyjęcie u Malfoyów, a potem jej rozmowę z tajemniczym mężczyzną. Reszta pozostawała za mgłą i właściwie nie miała pojęcia, co się stało. Znów jęknęła czując potworny ból, który niemal rozsadzał jej czaszkę. Była pewna, iż jeszcze trochę, a na pewno zwymiotuje. Jej żołądek buntował się przeciw podobnym zapachom. Zaczynała się również bać. W duchu przeklinała własną głupotę. Przecież mogła wiedzieć, że jako żona Malfoy’a i  przyjaciółka Harry’ego Pottera nie może być bezpieczna. Głównie dlatego, Draco dał jej prywatnego szofera. A mimo to, wyszła jak głupia z przyjęcia i wpakowała się w kłopoty. Nie miała pojęcia ile czasu leżała w ponurym zamknięciu, gdy drzwi do jej celi otworzyły się. Zaklęła w duchu rozpoznając bladą sylwetkę Bellatriks Leastrange

                 

- Bellatriks – wykrztusiła usiłując się podnieść. Nie była w stanie. Za wszelką cenę też starała się panować nad własnym strachem. Kobieta nie mogła zauważyć, że się boi.

                 - Hermiona Granger – Celowo użyła jej panieńskiego nazwiska. Wciąż nie mieściło jej się w głowie,iż ta szlama mogłaby nosić tak dumne jak  nazwisko Malfoy. Jej zdaniem ten świat coraz bardziej schodził na psy. Zwinnym krokiem przeszła przez pokój i przysiadła na prowizorycznym łóżku. – Znowu się spotykamy. Tym razem nie masz wybawiciela, który by cię ochronił.

                 - Mój mąż mnie znajdzie – szepnęła niezbyt pewnie. Nie była przekona czy zajęty  Astoria Draco w ogóle zauważy jej nieobecność. Wciąż czuła ból na widok męża w jej ramionach. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie cierpieć z powodu mężczyzny. To jakiego. Takiego, który nie zasługiwał na jej uczucia.

                 - Nie byłabym taka pewna, kochanie – mruknęła Bella i pogładziła ją delikatnie. Hermiona wzdrygnęła się. Nie była pewna jaki zgotowano dla niej los. Ta kobieta już kilka razy chciała ją zabić, a teraz kiedy stała się żoną Malfoy’a ten powód jeszcze bardziej stał się jej priorytetem.  Raczej nie będzie wiedział, gdzie jesteś dopóki tego nie zechcemy.

                Zmartwiała na te słowa. A wiec faktycznie coś dla niej zaplanowali. Coś naprawdę drastycznego, gdyż zobaczyła błysk w oczach Bellatriks i nie spodobał się jej. Tym razem wpakowała się w naprawdę poważne kłopoty bez wyjścia. Bezradnie rozejrzała się po celi. Nie było nawet okna. Nic, co ułatwiłoby jej ucieczkę.

                 - Na twoim miejscu nie próbowałabym uciekać – ostrzegła Leastrange wyczuwając jej reakcje. – Gdybyś spróbowała uciec, wpadłabyś w ręce Notta, a  on nie będzie taki pobłażliwy. Zapewniam cię, ma trochę możliwości, a już od dawna pali się do twojego słodkiego ciałka. Na twoim miejscu pozostałabym tu, bezpieczna – dodała i wyszła. Hermiona zmartwiała dotykając łańcuszka na szyi. Czy jej przyjaciele wiedzieli, że znajdowała się w niebezpieczeństwie? Miała nadzieję, że tak.

W końcu byli ze sobą połączeni. Zaklęcie połączenia wynalazła sama. To był nie tylko amulet, który nosiła na szyi. Byli połączeni przez krew. Liczyła, że uda jej się wyjść cało z sytuacji. Nie mogła przecież poddać się bez walki. Na szczęście Bellatriks uwolniła jej zesztywniałe ręce. Uznała, że skoro znajdowała się w zamknięciu, nie ucieknie. No i jeszcze groźba w postaci Notta. Hermiona poznała go jeszcze w szkole i jakoś nie bała się tego sarkastycznego zboczeńca,  a wręcz przeciwnie. Wierzyła, że uda jej się wyjść cało z opresji. W końcu była Hermioną i niejedno przeżyła. Ostrożnie, pokonując ból ruszyła w stronę drzwi. Była zdecydowana na wszystko. Nawet pozbawiona różdżki nie miała zamiaru siedzieć i zachowywać się jak tchórz. Wyciągnąwszy szpilkę z głowy postanowiła wykorzystać starą sztuczkę, której się niegdyś nauczyła. Pomajstrowała chwilę przy drzwiach i zamek kliknął. Ucieszyła się. Ostrożnie je pchnęła i wyszła na zalane mrokiem pomieszczenie. Poruszała się niezwykle cicho obawiając , ż każdy ruch wywoła czyjąś czujność. Z oddali słyszała zduszone szepty rozmów. Nie miała pojęcia, gdzie się znajduje, ale wolała jak najszybciej znaleźć się jak najdalej. To koszmarne miejsce przyprawiało ją o dreszcze. Gdy zobaczyła błysk bladego światła, poczuła ulgę. Była już tak blisko. Jeszcze kilka kroków i znajdzie się na wolności.  Miała ochotę tańczyć z radości, ale zrobi to dopiero, gdy już będzie naprawdę wolna.

                 - Proszę, proszę, a jednak okazałaś się niezwykle głupia i nie posłuchałaś głosu rozsądku – parsknął pełen pogardy głos Notta, który pojawił się znikąd. Hermiona krzyknęła zaskoczona, wpatrując się w niego. Bella ostrzegała ją, a ona oczywiście musiała zachować się jak głupia. Teraz zapłaci za niesubordynację. Po wzroku Notta. Widziała, że nie planuje czegoś dobrego. Cofnęła się kilka kroków, ale wiedziała, że nie ucieknie. Nie pozwoli jej na to.

                 - Nie wolno ci mnie skrzywdzić – skłamała nie wiedząc do końca czy to prawda. Leastrange nie uprzedziła jej, co planowali. Nott roześmiał się. W jego śmiechu nie było cienia litości, a wręcz przeciwnie. Spoglądał na nią w taki sposób, iż czuła się naga i brudna. Bała się. Byłaby idiotką gdyby się nie bała. Niestety byli całkiem sami. Nie liczyła też na cudowne ocalenie ze strony Nemezis.

                 - Nikt nawet nie zauważy – zaśmiał się rubasznie Nott , przyciągnął ją do siebie. Poczuła jak jego ręce obmacują jej drobne ciało. Kolejny odruch wymiotny wstrząsnął jej ciałem.  Próbowała się bronić, ale był silniejszy. Kilka razy uderzył ją w twarz. Poczuła jak krew trysnęła jej nosem. Miała szczęście, że nie użył Cruciatusa. Nie była pewna jakby wytrzymała to zaklęcie. I tak już była u kresu sił. Jednym ruchem rozerwał jej elegancką sukienkę. Poczuła, jak chłód owionął jej piersi. Ścisnął ją mocno, aż zaskomlała z bólu. Druga powędrowała w dół jej spódnicy. Była jak sparaliżowana. W myślach odmawiała dziękczynną modlitwę. Marzyła żeby ktokolwiek się zjawił i pomógł jej. – Kiedy z tobą skończę, twój mąż będzie wiedział, iż zostałaś naznaczona. – Z jej gardła wydobyło się ciche kwilenie. Nie miała nawet sił krzyczeć. Spódnica powędrowała na dół, a tuż obok niej rozerwana bluzka. Stała przed Nottem prawie naga i drżąca. Była zdana na jego łaskę. Już dotykał jej majtek, chcąc włamać się do kobiecości, gdy coś go odrzuciło. W jednej chwili została uwolniona. Opadła na podłogę czując niesamowite uczucie ulgi. Słyszała jak Nott rzucał się dziko i miotał przekleństwa.

                 - Nie wiem czy powinnam cię ratować skoro okazałaś się tak głupia, że postanowiłaś spróbować uciec – usłyszała zjadliwy głos Bellatriks. W słabym świetle widziała wyraźnie jej mroczną postać. Kobieta trzymała w ręku różdżkę i blokowała nią postać Notta. – Masz jednak szczęście, że jestem kobietą i nie toleruje podobnych sytuacji. Bezlitosny gwałt, w którym nie ma krzty zabawy, a chodzi tylko o głupie zadowolenie, nie sprawia nikomu przyjemności. Nott powinien się liczyć z zasadami, które ustaliliśmy względem ciebie. Nie masz być zwykłą ofiarą. Wręcz przeciwnie. Przygotowaliśmy ci coś specjalnego, iż będziesz się modliła, że nie trafiłaś w ręce Notta – Nim Hermiona zdążyła się zorientować, na jej nagie ciało spłynęła niezbyt przyjemna w dotyku szata. Była jednak wdzięczna za tę odrobinę prywatności. Teraz pozostawało jej wierzyć, że ktoś ją jednak uratuje.  W końcu byli jeszcze Harry i Ron. Przyjaciele nie spoczną póki jej nie znajdą. Pokrzepiona tą nadzieją i wykończona emocjami nie zauważyła, kiedy zwinęła się w kłębek i zasnęła.

~^~^~

                 -Wciąż nie jestem przekonany czy to dobry pomysł.

                Mruknął sceptycznie nastawiony do planu brata George, kiedy ten poinstruował go jak najlepiej odzyskać Angelinę. Głównie dlatego stał pod jej drzwiami ubrany w elegancki garnitur. W jednej ręce , trzymał czerwone róże, a w drugim ulubione perfumy dziewczyny. Przez cały czas uśmiechał się zadowolony, ale był poirytowany. Nie lubił się tak zachowywać. Najbardziej lubił w sobie proste i trafne sytuacje. To, co działo się teraz, przerażało go, a wszystkiemu winna była Kate. To ona namieszała w jego życiu. Musiał coś z nią zrobić, zanim mu je całkowicie zniszczy.

                 - Nie bój się i zaufaj starszemu bratu – mruknął Fred z uśmiechem. Zawsze afiszował się tym, że urodził się parę minut wcześniej. Przez to właśnie on był przywódcą ich żartów. Naprawdę brakowało mu tamtych dni. George wciąż obwiniał się, że nie zareagował w porę, kiedy brat umierał. Wystarczyło jedno trafne zaklęcie. Życie ludzkie było tak kruche i delikatne.

                 - Masz racje – zgodził się z nim niezbyt chętnie. – Tak chyba będzie najlepiej. Obiecuje zatem dostosować się do twoich dobrych rad. – Energicznym ruchem nacisnął dzwonek. Z oddali dobiegł go głos Angeliny. Poczuł przyjemne bicie serca. Musiał przyznać, że stęsknił się za nią. Naprawdę mu na niej zależało. W końcu chciał znaleźć kobietę z którą mógłby ułożyć sobie życie. I była nią właśnie Angelina. Kate nigdy mu tego nie da, a po tym, co zrobiła, nie umiałby jej zaufać. Okłamała go i współpracowała z dawnymi Śmieciożercami. Była pod jego kuratelą i wykonywała swoje obowiązki. Tylko to się teraz liczyło.

                 - George? – Fred zniknął w momencie, gdy się pojawiła. Nie kryła zaskoczenia, a zarazem poczuła jak zabiło jej szybciej serce. Wciąż pamiętała ból, który czuła po odejściu od niego. Przed oczami miała ten dramatyczny widok sprzed kilku dni. Nie chciała go widzieć. Bała się uczuć, które nią miotały. Teraz pojawił się sam z kwiatami i prezentem w ręku. Aż nie mogła w to uwierzyć. Nigdy  by nie myślała, że kiedykolwiek dojdzie do tego dnia. – Co tu robisz? – schowała gdzieś głęboko radość wywołaną jego widokiem. Nie chciała aby miał zbyt prosto.

                 - Przyszedłem cię przeprosić – wybąkał wręczając jej podarki. Czuł się niezręcznie. Nigdy jeszcze nie znalazł się w podobnej sytuacji. Przeklinał w duchu brata, który go wrobił w taki manewr. Niestety, nie miał wyjścia. Jeśli chciał odzyskać ukochaną kobietę to musiał zachować się jak mężczyzna. – Wiem, czego byłaś świadkiem i nie będę się tego wykręcać. Pocałowałem,  Kate i nie mam pojęcia dlaczego. Wiem również, że cię kocham. To ciebie wybrałem i nikogo innego. Sama Kate nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Była dziewczyną mojego brata i nikim więcej. – Głęboko spojrzał w jej oczy. Zobaczył w nich nadzieję i radość. To dodało mu otuchy. – Kocham cię Angelino. Chce żebyś to zrozumiała.

                 - Czy obiecasz mi, że zniknie z naszego życia? – zapytała. Wierzyła w słowa Georga, ale chciała mieć pewność. Chciała wiedzieć, że Kate nigdy nie stanie przeciwko nim. Wolała najgorszą prawdę niż słodkie kłamstwo. Za bardzo cierpiała przez ostatnie dni.

                 - Wiesz, że nie mogę. – Ze smutkiem pokręcił głową. – Naprawdę bym chciał, aby zniknęła z naszego życia, ale obiecałem się nią zająć. Dopilnuje jednak, by nigdy ta sytuacja się nie powtórzyła. Możesz mi zaufać w tej sprawie. Naprawdę przysięgam na wszystko. – Angelina wahała się dłuższą chwilę. Widać było,iż do końca nie była pewna czy może mu zaufać. Naprawdę chciał, aby to zrobiła. Nie, że był przekonany, iż na to zasłużył. Wiedział, że w rzeczywistości było zupełnie inaczej. Musiał znaleźć sposób, aby odsunąć od siebie Kate. Nie chciałby żeby  dziewczyna trafiła do więzienia, ale obawiał się, że to będzie jedyne wyjście.

                 - Jeżeli mówisz, że mogę ci ufać to tak zrobię – powiedziała w końcu miękko. Nie chciała go dłużej dręczyć. Kochała go, a on ją. Nic innego więcej nie powinno się liczyć. Taka miłość jak ich zasługiwała na kolejną szansę. Bez słowa przyciągnęła go do siebie i pocałowała. On odwzajemnił ten pocałunek z niemal zaborczą namiętnością. Spędzili razem cudowne popołudnie. Dawno tak nie rozmawiali i nie zwierzali się z różnych przeżyć. George miał na końcu języka aby powiedzieć o Fredzie, ale obiecał bratu dotrzymać słowa. Do domu wrócił w dobrym humorze. Niechętnie udawał się do sklepu. Z pewnością Kate wykonała nałożone obowiązki. Podejrzewał, że być może trochę przesadził, ale nie przejmował się tym. W końcu musiała zrozumieć, gdzie znajduje się jej miejsce. W końcu przyjdzie pora, że zrozumie. Wchodząc do sklepu zastał dziewczynę drzemiącą w fotelu. Jego gabinet błyszczał czystością. Naprawdę się postarała. Chwilami był z niej naprawdę dumny, ale zdarzały się też chwile, gdy  denerwowała go coraz swoją dokładnością i sposobem bycia. Nie rozumiał jak mogła zachowywać się w ten sposób i pozostawać taką niewinną. Jakby wyczuwając jego obecność przebudziła się i otworzyła oczy. Popatrzyła na niego niezbyt pewnie.

                 - George – wykrztusiła podrywając się. Na jej policzkach pojawił się rumieniec wstydu. Miała zamiar tylko się trochę zdrzemnąć. Nie chciała, aby ją przyłapał na lenieniu się, ale była tak zmęczona, iż nie zauważyła kiedy zasnęła. Nałożył na nią tyle obowiązków, że z trudem dała radę. Miała wrażenie, że w ten sposób wyładowuje na niej swoje zerwanie z Angeliną. Widziała jak bardzo cierpiał i nie mogła mu pomóc.

                 - Widzę, że sprawnie uporałaś się z pracą – powiedział z niechętnym uznaniem. Poczuła nagły przypływ dumy na te słowa. – Jednak nie podoba mi się, że zastałem cię leżącą jakbyś miała do tego prawo. Nie zapominaj w jakim celu tu jesteś. Masz odpracować swoje błędy pod moim okiem.

                 - Nie jestem twoim niewolnikiem  – wytknęła mu. Miała naprawdę dość takiego traktowania i pragnęła, aby ją zrozumiał. W przypływie złości George chwycił ją boleśnie za rękę. Syknęła, ale nie zwrócił na to uwagi.

                 -Najwyższa pora abyś zrozumiała, gdzie twoje miejsce – parsknął groźnie patrząc na nią. Nie zwrócił uwagi na to, że jej oczy zwilgotniały. – Jesteś kimś gorszym niż zwykła służąca. Jesteś przestępczynią, a one nie mają żadnych praw. Gdyby nie ja, wylądowałabyś w więzieniu.

                 - Wolałabym znaleźć się tam niż z tobą pod jednym dachem! – wybuchła i pchnąwszy go mocno uciekła na górę do swoich pokoi. George zaklął wściekły na siebie. Wmawiał sobie, że go sprowokowała. Zasłużyła na takie zachowanie. Zignorował groźną minę zmaterializowanego brata. Nie chciał słuchać pouczeń ani wyrzutów sumienia. I tak zbyt wiele to wszystko go kosztowało.

                 - Nawet nie waż się cokolwiek mówić! – ostrzegł brata groźnie. Fred jedynie zasznurował usta, ale oskarżycielskie oczy nie przestawały na niego patrzeć. Odwrócił się z rozmysłem ignorując jego postać. Odetchnął z ulgą na dźwięk otwieranych drzwi i wyminąwszy brata zszedł na dół. Ku jego zaskoczeniu był to najstarszy z braci Percy. Percy nadal zajmował ważne stanowisko w Ministerstwie i czuł się w swoim żywiole. Mimo że  pogodził się z rodziną George nie umiał mu wybaczyć, że zostawił ich kiedy najbardziej go potrzebowali.

                 - Przyszedłem sprawdzić jak sprawuje się więzień – rzucił na powitanie. Percy zawsze był najbardziej przykładny i praktyczny z całej rodziny. To była jedna z wielu drażniących go u brata cech.

                 - Jest u siebie na górze. W razie  gdy będziesz coś chciał, wołaj – rzucił niedbale i zostawił brata. Percy miał minę jakby chciał o coś zapytać, ale ostatecznie zrezygnował z tego. Pomyślał, że z Kate lepiej będzie mu się rozmawiało. Z tym postanowieniem skierował swoje kroki we wskazanym kierunku. Miał zamiar dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi.

~^~^~

                 -A więc jednak nie pojawił się sam.

                Na twarzy nieznajomego mężczyzny pojawił się lekki uśmiech. Znów to dziwne znajome uczucie. Miał wrażenie, że widział gdzieś te ciemne oczy. Żałował, że mężczyzna nosił kaptur. Wtedy jakoś rozpoznałby jego twarz. Tymczasem spowity cieniem mężczyzna był większą zagadką niż on sam. Zastanawiał się jaki jest cel jego pojawienia się i czemu właściwie im pomaga. W końcu mógł być całkowicie obcym człowiekiem. Dlatego postanowił zachować ostrożność. Nie do końca mu ufał.

                 - Prosił mnie o pomoc – odparł łagodnie. Musiał zachowywać się swobodnie. Wyczuł, że tego mężczyznę nie łatwo oszukać. Każda gra z jego strony byłaby odkryta. Gdyby cokolwiek próbował nie wyszłoby mu to na dobre. I Hermionie. W tym momencie ona była najważniejsza. Gdyby popełnił błąd drogo  by za to zapłaciła. – Można powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi. Mówią o mnie Nemezis.

                 - Wręcz nierozłączni. – W głosie mężczyzny słychać było sarkazm. On wie.  Pomyślał, ale nie miał pojęcia skąd taka myśl przyszła mu do głowy. Szybko ją wyrzucił. Nie mógł poddawać się wariactwu. – Jego żonę złapał Krąg Śmierci. Przypadkiem się o tym dowiedziałem. Podobno mają dzisiaj przeprowadzić na niej jakiś rytuał. Jej krew ma być częścią zaklęcia przywracającego Czarnego Pana.

                 - A więc jednak? – zadrżał na samą myśl o tym, co Nott i jemu podobni mogli zrobić z jej ciałem. Musiał powstrzymać to szaleństwo nim będzie za późno. Nie darowałby sobie gdyby zawiódł. Tak dość już się wycierpiała. – Masz jakiś plan? Nie możemy tak po prostu wparować nieprzygotowani. Z tego co wiem jest ich około dwunastu, a wciąż zbierają więcej. Nie wszystkim podoba się koniec Czarnego Pana.

                 - Mam plan – odparł ostrożnie nieznajomy mężczyzna. – Jednak obawiam się, że nie do końca ci się spodoba. Chce wykorzystać panią Malfoy. Nie bój się, prędzej czy później ją uratujemy, ale najpierw pozwolimy, aby trochę pocierpiała. Cel uświęca wszelkie środki.

                 - Po moim trupie! – Może trochę za bardzo się uniósł, ale nie dbał o to. Miał ochotę zamordować tego mężczyznę. Z trudem się pohamował, ale i tak zdradził swoje uczucia. Pokazał, że mu na niej zależy. Do diabła. Odwrócił się od niego i ruszył przodem.

                 - Jak zatem zamierzasz to zrobić? – krzyknął za nim zatrzymując go w połowie kroku. – Założyłeś maskę bohatera, ale w rzeczywistości nim nie jesteś. Od początku wiedziałem, że to ty. – Na twarzy Nemezis pojawiło się zaskoczenie. Z ust padło niecenzurowane przekleństwo. Musiał się jakoś zdradzić. Nie miał pojęcia jak. Odruchowo sięgnął po różdżkę.

                 - Co zamierzasz zrobić z tą informacją? – zapytał. Czuł jak serce drży mu niebezpiecznie. Taka informacja mogłaby zachwiać jego pozycje i sprowadzić niebezpieczeństwo na jego bliskich. Nie mógł do tego dopuścić.

                 - Zależy, co zamierzasz zrobić z wiedzą na mój temat. – Mężczyzna zsunął z siebie kaptur i Nemezis zamarł z zaskoczenia. Spodziewałby się wszystkiego, ale nie tego, co ma przed oczami.  Nie mógł  w to uwierzyć. Zachwiał się i nie wiele brakowało, a straciłby równowagę. Znał mężczyznę, który stał przed nim. Ostatniego człowieka, którego podejrzewałby kiedykolwiek o powrót.

                 - To niemożliwe – wykrztusił z oszołomieniem. -  Przecież ty nie żyjesz. Nie widziałem twojego ciała, ale każdy potwierdził twoją śmierć. Głównym świadkiem był Potter i Weasley.

                  - Widzieli to, co chcieli zobaczyć. – Mężczyzna wzruszył ramionami, uśmiechając się lekko. – Podobnie jak było w przypadku Bellatriks. Sam wymyśliłem eliksir, ale ona go ukradła. Na całe szczęście nie wykorzystała całego zasobu. Zostało mi trochę. Wciąż jestem w szoku na wieść o ślubie z Granger.

                 - Sam wiesz jak to jest – wzruszył ramionami. Nie chciał odpowiadać na to pytanie. – Wciąż nie podoba mi się ten cały plan. Wiesz, co zrobi Nott jeśli ją dostanie. Nigdy już nie będzie taka sama. – Musiał się zgodzić. Ten młody chłopak miał żyłkę do okrucieństwa. Uwielbiał zadawać ból. Żadna kobieta nie umknęła przed nim bezpieczna.

                 - Nie mamy wyjścia. – Smutno pokręcił głową. – Zbyt wielkie ryzyko. Twoje bezpieczeństwo też jest ważne, a gdyby coś nie poszło, chociaż jeden z nas wyjdzie stąd żywy. Lepiej żeby wyszła pokiereszowana niż martwa. – To były słuszne słowa, ale wciąż mu się nie podobały. Chciał coś powiedzieć, gdy do jego uszu dobiegł krzyk. To Hermiona tak krzyczała. Nie mógł tego słuchać. Coś złego się działo. Nim zdołano go zatrzymać ruszył przodem. Niezauważalnie minął pusty korytarz. Byli w magazynie, gdzie Krąg Śmierci znalazł swoją kryjówkę. Rozpoznał to miejsce bez trudu. Krzyk coraz bardziej się nasilał. Musiał działać. Jak najszybciej. Już miał wkroczyć, gdy czyjeś żelazne ramię powstrzymało go w miejscu.

                 - Będziesz stał i przyglądał się ze spokojem – rozkazał stanowczym głosem mężczyzna. – W tym momencie i tak nie możesz jej pomóc. – Nie chciał tego. Chciał działać i zrobić cokolwiek, aby jej pomóc. Musiał bezradnie obserwować jej cierpienie. Widział jak Bellatriks Leastrange niezbyt delikatnie przyciągnęła ją do przygotowanego wcześniej ołtarza. Miała na sobie ubraną lianą suknię, która była niemal przezroczysta. Była cała blada i drżąca. Rzucono ją na ołtarz, a sieć sznurów zaplątała jej dłonie i nogi. Niemal wyczuwał jej przerażenie. Wciąż krzyczała licząc, że ktoś jej pomoże. Nerwowo zacisnął dłonie w pięści.

                 - Nie mogę – wyszeptał i zręcznym ruchem ogłuszył mężczyznę. Zdawał sobie sprawę, że będzie potem tego żałował, ale nie dbał o to. Hermiona była najważniejsza. Nie za bardzo zastanawiając się nad tym, co robi zeskoczył na dół lądując między nich. Wszyscy wydawali się być zaskoczeni. On był sam, a ich około szóstki. Nie miał za wiele szans. – Uwolnijcie ją – rozkazał stanowczym głosem, co sprawiło wybuch śmiechu. Nie wyglądali na wystraszonych, a wręcz przeciwnie. Roześmieli mu się w twarz. Mógł się tego spodziewać. Na pewno jeden marny człowieczek nie zrobił na nich wrażenia. Miał zamiar im pokazać, że nie był wcale taki marny. Miał w zanadrzu parę ukrytych zaklęć gotowych do wykorzystania.

                 - Witam panie Nemezis – roześmianym głosem odezwała się Bella. W jej oczach zobaczył znajome szaleństwo. Wzdrygnął się pod tym spojrzeniem. – Tak się składa, że nas jest dość spora grupka i dojdą następni. Ty zaś jesteś jeden i całkiem sam. Jak zamierzasz nas pokonać?

                 - Nigdy nie wolno przeceniać przeciwnika – odpowiedział powiedzeniem, które bardzo często używał Czarny Pan. Z jego różdżki poleciała iskra. Zasłona dymna niespodziewanie zawładnęła pomieszczeniem. Zebrani zaczęli się krztusić i kaszleć. Postanowił wykorzystać te okazje aby uwolnić Hermionę. Już był przy niej, gdy czyjeś ostrze dotknęło jego szyi. Zaklął pod nosem czując, że wpakował się w poważne kłopoty.

                 - Na twoim miejscu bym się nie ruszał – usłyszał przy uchu złowieszczy głos należący do Notta i zastygł bez ruchu. Dotarło do niego, że znalazł się w poważnych kłopotach.

~^~^~

                Ron westchnął z ciężkim sercem i odłożył gazetę na stół.

                Kolejny dzień poszukiwania pracy. Naprawdę chciał coś zmienić w swoim życiu, ale niewiele mu przyszło do głowy. Westchnął cicho i nalał sobie kawy. Nie spodziewał się, że tak będzie wyglądało jego życie po zakończeniu szkoły. Odruchowo bawił się łańcuszkiem trzymanym na szyi. Wtedy pięć lat temu miał głowę pełną marzeń i wielkie plany. Wśród nich był ślub z Hermioną. Wtedy naprawdę był pewny tego związku. Połączyło ich uczucie zrodzone na polu bitwy. Gdy wydawało mu się, że ją straci pod wpływem chwili pocałował ją i wyznał swoje uczucia. Dopiero z czasem dotarło do niego, że popełnił niewyobrażalny błąd, a w efekcie tylko ją zranił. Będzie sobie wypominać to do końca życia. Nagle poczuł jak trzymany na szyi łańcuszek robi się bardzo zimny. Wręcz zamarzał. Gwałtownie ściągnął go z szyi, czując jak ściskało go w żołądku.

                 - Ron! – Harry niespodziewanie wpadł do salonu. On również to poczuł. Teraz trzymał w ręku łańcuszek. Obydwaj wymienili między sobą poruszone spojrzenia. – Hermiona jest w niebezpieczeństwie – wykrztusił. Ron skinął głową. Musieli działać jak najszybciej. Harry próbował przez różdżkę skontaktować się z Draconem, ale w ogóle nie odpowiadał. Byli tylko we dwóch i musieli jakoś działać.

                 - Myślisz, że ją znajdziemy? – zapytał z nadzieją Ron, gdy Harry rozłożył przed nimi mapę. Namierzając osobę z pomocą łańcuszka usiłował trafić na jakikolwiek ślad. Miał tylko nadzieję, że nie było za późno. Kiedy zrobi się lodowaty będą wówczas wiedzieli. Na razie wciąż była szansa, że ich przyjaciółka żyje.

                 - Wskazuje na stare magazyny przy porcie – stwierdził rozpoznając to miejsce. Znów wymiana spojrzeń. Nie mieli żadnych wątpliwości. Musieli działać jak najszybciej. Uzbrojeni w różdżki pod osłoną nocy wyszli z domu. Ron czuł wyraźny zapach adrenaliny. Brakowało mu tego. W końcu mógł poczuć się potrzebny.

                 - Weasley! – drgnął słysząc kobiecy głos wołający jego imię. Odwrócił się i w strugach deszczu zobaczył stojącą Dafne. Wyglądała jak kupka nieszczęścia. W ręku trzymała niewielką walizkę.

                 - Dafne – wykrztusił oszołomiony. – Co ty tu robisz? – dopadł ją w trzech susach i wziął w ramiona. Zadrżała w jego uścisku, ale nie odsunęła się.

                 - Chcą mnie wydać za mąż – powiedziała ze łzami w oczach. – Nawet Astoria popiera ten pomysł. Za Jamesa Randalla. Nie wyjdę za niego Ron. – Rudzielec gniewnie zacisnął dłonie w pięści. Prędzej dałby się pokrajać niż wydać Dafne za kogoś takiego. Randall był wpływowym, ale bardzo okrutnym człowiekiem. Jako jeden z pierwszych stał po stronie Czarnego Pana, by potem zwrócić się przeciwko niemu.

                 - Ron nie mamy czasu! – ponaglił go niecierpliwie Harry. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Z kieszeni wyciągnął plik kluczy i wręczył dziewczynie.

                 - Zostań  się u mnie w domu – powiedział pospiesznie. – Wrócę jak tylko będę mógł. – Wbrew zdrowemu rozsądkowi przyciągnął ją do siebie i pocałował. Wmawiał sobie, że to na szczęście, ale prawda była inna. Dafne zwyczajnie mu się podobała. Gdy upewnił się, że dziewczyna zmierzała do domu ruszył w stronę Harry’ego, który nie ukrywał, że słyszał ich rozmowę.

                 - James Randall? – spytał sceptycznie chwytając przyjaciela za rękę. Teleportowali się w jednej chwili w stronę doków. Musieli upewnić się, że nie były obstawione. – Pakujesz się w niezłe kłopoty.

                 - Dafne jest tego warta – stwierdził z niezwykłą szczerością. Harry doskonale go rozumiał. On to samo czuł względem Ginny. Dlatego tak się starał, ale wszystko chyba robił na opak. Szybko otrząsnął się z tych myśli. Teraz musieli działać. Osobiste życie trzeba zostawić na bok. Ich przyjaciółka była w niebezpieczeństwie. Spokojną ciszę rozdarł przeraźliwy krzyk. Rozpoznali głos należący do Hermiony. Echem roznosił się po pomieszczeniach i tylko ktoś wyjątkowo głuchy i niewrażliwy nie zareagowałby. Ostrożnie przeszli pustym korytarzem i znaleźli się w głównym holu. Ukryci za kartonami obserwowali rozgrywającą się między nimi scenę. Hermiona była przywiązana do prowizorycznego ołtarza. Z licznych ran na jej ciele ciekła krew. Wyglądała strasznie. Z ust obydwóch wymknęło się siarczyste przekleństwo. Rozpoznali klęczącego na ziemi Nemezis. To Nott zmusił go do poddania torturując Hermionę. Nie miał wyjścia. Musiał oddać swoją różdżkę i klęknąć przed nimi.

                 - Nie wygląda to zbyt dobrze – stwierdził Ron oceniając sytuacje. We dwóch nie mieli żadnych szans. Mogli tylko wystawić na niebezpieczeństwo tych dwoje.

                 - Co ty nie powiesz – parsknął Harry i zmierzył przyjaciela ponurym wzrokiem. Nie chciał wyżywać się na przyjacielu. Po prostu cała sytuacja doprowadzała go do furii. Nienawidził być całkowicie bezradny.

                 - Na waszym miejscu zachowałbym wszelką ostrożność – drgnęli, gdy z pozoru nieznajomy głos rozległ się tuż za nimi. Obaj odwrócili się ostrożnie nie wiedząc czego się spodziewać. Przecież zachowali się naprawdę ostrożnie. Nikt nie mógł ich zauważyć. A jednak ktoś ich znalazł i zaczaił się przed nimi. – Nie chce żebyście zachowali się jak ten głupek. Mam nadzieję, że przez te pięć lat nabraliście dość rozumu. Potter? Weasley?

               

Harry przez moment był naprawdę zdumiony. Miał wrażenie, że jego wspomnienia wariują. Przypomniał sobie fragment w którym znalazł w Zakazanym Lesie martwego nauczyciela. Nie wiedział, czemu właśnie to wspomnienie powróciło. Dostrzegł uśmiech satysfakcji na twarzy nieznajomego mężczyzny.

                 - To niemożliwe – wykrztusił z oszołomieniem. A jednak.  Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Przeszłość po raz kolejny stanęła mu przed oczami. Doskonale znał mężczyznę stojącego przed nim. Powracał często w jego największych koszmarach. Raz jako największy wróg, a raz przyjaciel. Nie miał pojęcia czy czasem nie zwariował. W końcu Voldemort nadal siedział w jego głowie.

                 - Nie bądź taki zaskoczony. – Mężczyzna uśmiechnął się widząc zaskoczenie na twarzach obu. – Nie czas na przedstawienie. Musimy ratować panią Malfoy zanim Nott zdecyduje się z nią zabawić. Obawiam się, że taki pomysł nie przypadł do gustu naszemu bohaterowi i wam również nie przypadnie. – Harry i Ron skinęli głowami. Teraz byli we trzech. Przeszłość ponownie wróciła i wkrótce przyjdzie im się z nią zmierzyć. Teraz mieli zadanie do wykonania. W tym wypadku czas nie był ich przyjacielem.

~^~^~

Na zakończenie:

O dziwo jestem dość zadowolona z tego rozdziału, chociaż wyszedł mi chaotycznie.

Mimo wszystko jak go tak przeczytałam z góry do dołu to uważam, że jest naprawdę nieźle.

I znowu wpakowałam Hermione w kłopoty.

Jakoś nie mogłam się oprzeć temu fragmentowi, ale nie zamierzam powtarzać ciągle tego samego schematu.

No i nie zaskoczę was kolejnym ożywieniem.

Jakoś tak niektórych bohaterów naprawdę mi szkoda i miło się o nich czyta.

Tymczasem pozdrawiam i zapraszam na nowy rozdział wkrótce.

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału; 015 „Gdzie jesteś Hermiono”

Cytat: cytaty info.

Ilość stron: 11

Ilość słów: 5 660