Rozdział 17 „Przerwane chwile"

„Nie ma zbyt wiele czasu, by być szczęśliwym. Dni przemijają szybko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpisujemy marzenia, a jakaś niewidzialna ręka
nam je przekreśla. Nie mamy wtedy żadnego wyboru. Jeżeli nie jesteśmy szczęśliwi dziś,
jak potrafimy być nimi jutro?

Wykorzystaj ten dzień dzisiejszy. Obiema rękoma obejmij go. Przyjmij ochoczo, co niesie ze sobą: światło, powietrze i życie,
jego uśmiech, płacz, i cały cud tego dnia.
Wyjdź mu naprzeciw.”

- Phil Bosmans

Dla tych co nie mają dostępu do Fejsa zapraszam na nowy zwiastun:

Kroniki Proroka Codziennego nr 018:

Witajcie kochani!!

Na początek przepraszam wszystkich, którzy tak długo czekali na rozdział.
Straciłam program Worda i nie miałam jak dodawać nowych rozdziałów.

Zauważyłam też, że jest bardzo dużo Obserwujących.

To miłe, ale jeszcze byłoby milej gdybyście czasami skomentowali to, co napisałam.

Przynajmniej wiem komu naprawdę zależy i czyta opowiadanie.

Słowa nic nie kosztują, a mi jako pisarzowi zrobi się lepiej na duszy.

Zapraszam do czytania i komentowania!

~^~^~

                Nie spodziewała się, że jej życie może tak pięknie wyglądać.

                Ostatnie dni mijały przepełnione śmiechem i radością. Tu, w domku na plaży, była niezwykle zrelaksowana i odprężona. Bardzo dużo spacerowała po plaży. Czasami rozmawiali na niej z Draconem do późnej   nocy.   Czasem po prostu siedzieli przytuleni do siebie nic nie mówiąc. W ogóle zaskoczyła ją sama postawa Dracona. Zmienił się. Gdzieś zniknął zimny i nieczuły drań. Nowy Draco wrócił ciepły i opiekuńczy. Gdy wracała jej melancholia robił wszystko, aby minęła. Wystarczył jeden gest, aby na jej twarzy znów zagościł uśmiech. Była pod wrażeniem jego uporu i stanowczości. Zachowywał się jakby naprawdę zależało mu na tym małżeństwie. Powoli zaczynała w to wierzyć. Pragnęła tego szczęścia. Z nim i u jego boku. Pewnej nocy obudziły ją dźwięki muzyki. Wiedziała, że tu był fortepian, ale nigdy nie słyszała, by  ktoś z Malfoyów na nim grał. Teraz z instrumentu wypływały piękne nuty przepełnione smutkiem i żalem. Była pod wrażeniem. Nie dbając o chłód nocy, w samej koszuli nocnej wyszła z pokoju. Poruszała się niemal bezszelestnie. Zobaczyła drobną sylwetkę męża, który siedział przy wiekowym instrumencie i wygrywał pięknmelodie. Był przy tym niezwykle skupiony i opanowany. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Nigdy jeszcze go takiego nie widziała. Zręcznie poruszał palcami po pianinie. Chciała pozostać niezauważona, ale jakby wyczuwając jej obecność, podniósł wzrok. Ich spojrzenia się spotkały i przerwały te cudowną chwilę. Draco jakby zawstydzony spojrzał na nią groźnie. Wystraszona chciała się wycofać, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Nie mogła wykonać żadnego ruchu. Wpatrywała się w niego jak urzeczona, próbując odgadnąć jego osobę.

                 - To było piękne – odważyła się odezwać. Nie patrzyła na niego. Wzrok miała spuszczony, a jej serce wybijało nierówny rytm. Bała się, że tym wtargnięciem w jego prywatność, zniszczyła coś, co budowali przez kilka dni. I nie myliła się. Draco wyminął ją bez słowa nawet nie zaszczycając spojrzeniem.

 Potem miała wrażenie, że jej unikał. Wstawał wcześnie rano i czekał aż pójdzie spać. Zupełnie jakby znowu coś pękło w jego duszy. Nie mogła tak dłużej. Musiała dowiedzieć się o co tu chodzi. Jej mąż był bardzo trudnym i dumnym człowiekiem. Niezwykle łatwo było go urazić. Starała się zachowywać przykładnie, ale przychodziło jej to z coraz większym trudem.  W końcu pod koniec tygodnia czuła się zmęczona takim zachowaniem. Musiała z nim porozmawiać jak najszybciej. Nie chciała psuć dopiero, co odbudowanych relacji. Draco siedział w gabinecie i rozmawiał przez telefon, gdy wtargnęła bez pukania. Po raz pierwszy postanowiła zapomnieć o etykiecie dobrego wychowania.

                 - Co ty wyprawiasz u diabła? – zaklął wyraźnie zły jej zachowaniem. Unikał jej przez ostatnie kilka dni dla własnego dobra. Gdy zobaczył jak słuchała go w koszuli nocnej dotarło do niego coś bardzo ważnego coś, na co nie mógł sobie pozwolić. Nie w tej chwili. Musiał wyrzucić ją ze swoich wspomnień raz na zawsze. Mimo tego, co czuł do niej uważał, że tak będzie najlepiej. Nic nie liczyło się bardziej po za jej dobrem, a przy nim nic takiego jej nie spotka.

                 - Dlaczego mi to robisz? – zapytała jednym tchem. Gdy na niego patrzyła w jej oczach czaiło się wyzwanie i żal. – Czemu najpierw jesteś cudowny i wspaniały, a potem znowu się odsuwasz? Myślisz, że jestem jakąś zabawką? Nie jestem żadną rzeczą Malfoy, tylko twoją żoną.

                 - Nie musisz mi o tym przypominać -  burknął specjalnie lodowatym tonem. Hermiona poczuła się, jakby ją uderzył. Z trudem powstrzymała napływające do oczu łzy. Nie chciała dać mu satysfakcji, że ją zranił. Znowu mu zaufała i znowu odwrócił się od niej. To było takie trudne. Nie rozumiała tego człowieka. Nie miała pojęcia, czemu ukrywał swoje uczucia i walczył ze sobą. Nie była mu obojętna. Od kilku dni miała okazje poznać jego prawdziwą twarz. To, co teraz robił było maską. Z jakiś powodów ukrywał się za nią, aby nikt nie odkrył jaki jest naprawdę. Musiała dowiedzieć się, dlaczego to robił.  Jej mąż miał dwie twarze i musiała odkryć, która jest ta prawdziwa. – Na szczęście już niedługo będziemy mogli oboje cieszyć się prawdziwą wolnością.

                 - O czym ty mówisz? – wykrztusiła z oszołomieniem. Upadłaby gdyby nie podtrzymała się krzesła stojącego obok. Zachwiała się słysząc jego słowa. Dopiero teraz zauważyła dokumenty, które wypełniał. Dokumenty rozwodowe. Oniemiała z wrażenia. Więc przez cały czas tylko udawał. Chciał, vt wróciła do siebie, a gdy tylko nadarzyła się okazja chciał się jej pozbyć. Nie spodziewała się takiego okrucieństwa, ale w końcu był Malfoyem. – Chcesz się ze mną rozwieźć?

                 - Oboje wiemy, że nie pasujemy do siebie – wzruszył ramionami nie patrząc na nią. Czuł się podle, ale nie widział innego wyjścia. Miał nadzieję, że kiedyś mu wybaczy. Teraz nie było to ważne. Z dala od niego będzie bezpieczna. Tylko to się liczyło. To dlatego chciał ją tu zabrać. Zbyt wiele przeszła  w ciągu ostatnich dni. Teraz wyczuwał, że była na to gotowa. Ostatnia noc i jego odkrycie o tym zdecydowały. – Sprawdziłem wszystko dokładnie i warunki klątwy, mówiły tylko o jednym. W przypadku rozwodu nie będzie żadnych konsekwencji. Gdybym wiedział wcześniej, nie byłoby kłopotu ze ślubem i w ogóle. Na całe szczęście już teraz mogę wybrnąć z tego obronną ręką.

                 - Łajdak! – wycedziła. Nie panowała nad sobą, gdy jej ręka z plaskiem wylądowała na jego policzku. To był odruch, którego się przestraszyła. Przez moment mierzyli się wzrokiem. Bała się, że mężczyzna odwzajemni jej to uderzenie, ale nie wykonał żadnego ruchu. Wyglądał jak ktoś zaskoczony jej wybuchem.

                 - Jeżeli tak o mnie myślisz – powiedział bardzo cicho. Odwrócił się od niej i zaczął zbierać wszystkie koperty. Uważnie obserwowała jego ruchy. Miała dziwne wrażenie, że wcale tego nie chce. Drżały mu ręce, gdy wręczał jej zaklejoną kopertę.

                 - Zapoznaj się z dokumentami – powiedział bardzo cicho. Nie patrzył jej w oczy. Zachowywał się jakby ktoś zmuszał go do tego kroku. To było bardzo dziwne i nielogiczne. Nie rozumiała tego. – Przykro mi Hermiono. Tak będzie lepiej.

                 - Dla kogo? – zapytała niemal szeptem. Najchętniej cisnęłaby mu te papiery w twarz, ale nie miała wyjścia. Nie odpowiedział na jej pytanie. Bezszelestnie wyszła z gabinetu. W jej oczach błyszczały łzy. Kiedy znalazła się w sypialni, cisnęła dokumenty w kąt i rozpłakała się. Nie mogła dopuścić,aby ją zostawił. Nie miała pojęcia, co działo się z jej mężem, ale czuła, że coś się za tym kryło. Musiała tylko dowiedzieć się co.  Była gotowa walczyć o to małżeństwo. W głębi duszy wiedziała, że jej się uda. I wierzyła, że warto.

~^~^~

                Ron Weasley nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu, kiedy zaproszono go na rozmowę kwalifikacyjną.

                Od jakiegoś czasu szukał lepszej pracy, nie chcąc korzystać na tym, że jego ojciec jest Ministrem. Wszystko pragnął osiągnąć sam. Niestety, rozmowa okazała się fiaskiem. Nie był zbyt dobrze przygotowany, a trema sprawiła, że zapomniał większość o czym miał mówić. To nieco podcięło mu skrzydła. Wracał do domu niezwykle markotny. Miał ochotę upić się i na moment zapomnieć o całym upokorzeniu. Jego ojciec był Ministrem Magii, a patrzono na niego jak na jakiegoś robaka. Przechodząc zauważył, że jego ulubiona knajpa, gdzie spędzał czas z przyjaciółmi, była zamknięta. Poczuł się z tym naprawdę zmieszany. „Gwiazda” znajdująca się w ruchliwej ulicy Londynu była ulubionym miejscem całej trójki. Nie mógł uwierzyć, że zamknięto lokal. Zaskoczyła go również tabliczka z napisem „Na sprzedaż”. Ron nie był sentymentalny, ale nie mógł oprzeć się pokusie. Zdawał sobie sprawę, że popełniał szaleństwo. Nie wahał się jednak. To był impuls. Potrzebował zmiany w życiu. To miejsce miało być dla niego właśnie taką zmianą.

 Na całe szczęście udało mu się. Nieco pieniędzy pożyczył od Harry’ego. Przyjaciel całkowicie poparł jego pomysł. Co więcej zgodził się zostać jego wspólnikiem. Najwyraźniej dla niego to miejsce również wiele znaczyło. Ron pomyślał, że mógłby zaangażować w to Hermionę, ale na razie nie było z nią kontaktu. Przechodziła rekonwalescencje gdzieś w domku nad morzem.  No i jeszcze ich kontakty nie wyglądały najlepiej.

Wspólnie z Harr’ym ustalili, że nie będą szastać gotówką. Stare rzeczy też miały swój urok i teraz naprawdę to doceniał. Nie spodziewał się spotkać tu jej. Nie widział jej od ich ostatniego spotkania i często o niej myślał. Jednak z powodu jej siostry nie miał odwagi się do niej odezwać. Wciąż miał żal do Astorii o to, że wykorzystała go aby zemścić się na Hermionie i Draco. Nie mógł uwierzyć, że Dafne jest całkiem inna. Niby siostry, a tak diametralnie od siebie różne. To przypadkowe spotkanie miło go ucieszyło.  

                 - Ron! – To Dafne pierwsza go zauważyła. Ubrana w koronkową sukienkę i cieniutki sweterek, wyglądała niezwykle elegancko, a zarazem skromnie. Naprawdę mu się podobała i mógłby jej pragnąć. Gdyby nie kilka szczegółów, które mu przeszkadzały. – Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam. Odezwałabym się wcześniej, ale miałam masę problemów.

                 - Niech zgadnę, Astoria? – spytał cicho.Dafne westchnęła i popatrzyła na niego smutno. Poczuł dziwny przypływ współczucia dla niej. W końcu nie była niczemu winna, że ma taką siostrę. Nie ona odpowiada za jej błędy.

                 - Sporo namieszała w związku Dracona i Hermiony – wyznała cicho. – Ojciec z matką są na nią naprawdę wściekli i czują się upokorzeni skandalem jaki wywołała. Teraz wyjechali i mogę sobie odpocząć, ale w końcu wrócą.

                 - Co powiesz na relaks przy jakimś drinku? – zaproponował znienacka. Sam nie wiedział właściwie, co nim kierowało. Pomyślał, że sprawi jej przyjemność. Ku jego zaskoczeniu Dafne się zgodziła. Wspólnie wybrali przytulną knajpkę. Długo rozmawiali opowiadając zabawne epizody z ich życia. Przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie. To wtedy wywarła na nim ogromne wrażenie i nie straciło ono blasku. Z zapałem opowiadała o swoich pasjach. Przypominała mu w tym dawnego ojca zanim został Ministrem. W jej towarzystwie spędził cudowne popołudnie i wcale się nie nudził. Imponowała mu, gdyż miała w sobie coś niezwykłego. Prawdziwą świeżość i niewinność.

                 - To wspaniały pomysł, ta knajpa – zapaliła się, kiedy opowiedział jej o tym, co planuje. Jej oczy zabłysły z radości. – Oczywiście, że ci pomogę. Myślę, że całkiem nieźle znam się na wnętrzach. – Czy to będzie miejsce tylko dla czarodziei czy mugoli również?

                Ron zamyślił się. Właściwie to nie myślał o tym dopóki Dafne mu tego nie powiedziała. Obserwował ją uważnie, zaintrygowany jej pomysłem.  Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. W głębi duszy czuł, że pomysł całkiem dobry.

                 - A może i dla tych, i dla tych? – zaproponował nagle. – Czarodzieje i mugole będą mieli okazje się poznać. Zaprzyjaźnić, a nawet i zakochać, chociaż ta ostatnia myśl wydaje się być szalona. Wiem, że nie każdy poparłby ten pomysł, ale sama wyobraź sobie. To byłoby wspaniałe.

                 - Też mi się tak wydaje – zgodziła się z nim. Naprawdę podobało jej się to, co powiedział  Ron. Po raz pierwszy otwarcie odważyła się marzyć o jakimś mężczyźnie. Do tej pory Astoria odbierała cały jej zapał. Teraz nie zamierzała łatwo się poddać. Ron był dobrym człowiekiem, chociaż popełnił w życiu kilka błędów. Nie podobało jej się w jaki sposób potraktował Hermionę, ale widziała, że był dobrym mężczyzną.  Odżyła dawna przyjaźń, a Ron znowu się zrobił wesołym człowiekiem.  Podobał jej się taki. Nieco się zarumieniła pod wpływem spojrzenia chłopaka.

 Wspólnie wyszli z lokalu. Ron cały czas opowiadał jej o swojej wizji. Pomysł coraz bardziej jej się podobał. Co prawda, kochała pracę w szpitalu, ale chciała robić coś więcej. Coś, w czym naprawdę jest dobra. Astoria nie będzie mogła się o tym dowiedzieć. Na pewno znajdzie sposób, aby zdusić w niej tę radość. Nie mogła do tego dopuścić. Chociaż raz w życiu pragnęła wygrać z siostrą. I być naprawdę szczęśliwa. Zasługiwała na to jak każdy normalny człowiek.

Uśmiechała się słuchając go. Czasami czuła przyjemne dreszcze rozchodzące się po ciele. Było jej naprawdę przyjemnie. Nie wiedziała nawet, kiedy zleciał jej cały dzień. Telefon miała wyłączony w torebce i nie przejmowała się tym, że ktoś mógłby jej poszukiwać. To był dzień tylko dla niej. Podobało jej się również miejsce, które wybrał Ron. Czuła, że można zrobić z niego naprawdę coś wspaniałego. Oczyma wyobraźni widziała odbywające się wieczorki kulturalne jeśli tylko by się zgodził. To przyciągnęłoby klientów, a jej samej sprawiło wiele radości. Zawsze interesowała się sztuką, tylko w domu nie miała czasu realizować swoich planów.

                 - Nie uważasz, że porywam się z motyką na słońce? – zapytał z lekką obawą, gdy zamilkła na jakiś czas. Zależało mu na jej odpowiedzi, gdyż sam trochę się obawiał tego wszystkiego. Z początku była bardzo entuzjastyczna, ale w pewnym momencie zamilkła. Z jej twarzy nie mógł nic wyczytać.

                 - Skąd! – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. W pewnym momencie objęła go i przytuliła do siebie. Ron poczuł przyjemne łaskotanie, gdy to zrobiła. Na moment popatrzyli sobie w oczy. Nie bardzo zastanawiał się nad tym, co robi. To był zwykły poryw serca, a Dafne była śliczną dziewczyną, która działała na jego zmysły. Pocałował ją.  Z początku zaskoczona nie bardzo wiedziała jak się zachować, by po chwili odwzajemnić pocałunek z niezwykłą pasją. Ron nigdy nie czuł czegoś takiego. Do tej pory wydawało mu się, że był zakochany Hermionie, ale teraz nie był tego pewien.  To, co poczuł teraz było całkiem nowe. Poczuł również pożądanie, które przeszło po jego ciele.  

                Z gardła Dafne wyrwał się cichy jęk. W swoim życiu miała kilku chłopaków, ale z nikim nie czuła się tak jak teraz. Dla niej samej to było wielkie zaskoczenie. Całowała się kilka razy z mężczyznami, ale tego pocałunku nie mogła porównać z żadnym innym do tej pory.

                 - Chyba powinnam iść – wyjąkała i uciekła zanim zdążył ją zatrzymać. Dopiero przed domem poczuła,  że zachowała się jak kompletna idiotka. Nie zdziwiłaby się gdyby już się do niej nie odezwał. Nie miała pojęcia, czemu ale na samą myśl o tym czuła dziwną pustkę w sercu.

~^~^~

                Obudziła się z uczuciem porażki, którą czuła już od kilku dni.

                Od kiedy Draco przedstawił jej papiery rozwodowe,nie odwiedzał jej w łóżku. W ogóle przeniósł się do pokoju na piętrze i udawał, że jej nie ma. Próbowała się do niego zbliżyć, ale nie pozwalał jej na to. Był zimny, obojętny i oschły. Nie rozumiała tego. Przecież dał jej dowód swojego uczucia. Nie była mu obojętna, chociaż nie znała do końca jego uczuć. Chciała wiedzieć dlaczego ją odtrącał. Draco miał swoje tajemnice i ona chciała wiedzieć jakie. Na razie musiała skupić się na swojej przyszłości. To, że pokochała swojego gburowatego męża było dla niej oczywiste. Trudno było to sobie uświadomić, a co dopiero pogodzić się z faktami. Malfoy był całkowitym przeciwieństwem jej wyobrażeń jak powinien wyglądać książę z bajki. Wciąż też pamiętała w jakich warunkach doszło do ich połączenia i dlaczego. Chodziła na plażę i po domu ze smętną miną. Przy Draco starała się nie pokazywać jak bardzo ją ranił. Miała jeszcze trochę swojej dumy, ale nie była pewna jak długo tak wytrzyma. To było ponad jej siły. Wszystko ją przerastało.. Jej życie stało się jednym wielkim chaosem. Teraz wracała z kolejnego spaceru z plaży. To były ostatnie dni. Draco zamierzał wracać wcześniej, aby jak najszybciej doprowadzić do rozwodu. Pierwsza rozprawa miała się odbyć już w przyszłym miesiącu. Wyglądał na zdeterminowanego, by wszystko załatwić jak najszybciej. Chciał wyrzucić ją ze swojego życia.

 Nie kryła zaskoczenia widząc ciemny samochód zaparkowany przed domem. Draco nie mówił, że spodziewa się gości, ale od jakiegoś czasu o niczym jej nie mówił. Jeszcze większe zaskoczenie przeżyła na widok swojego męża wyprowadzanego z kajdankami w rękach.

                 - Co tu się dzieje? – wykrzyknęła do Dawida Mendozy, jednego ze znanych jej Aurorów. Młody mężczyzna obrzucił ją współczującym spojrzeniem. Draco stał ze spuszczoną głową,w ogóle na nią nie patrząc. – Dlaczego zabieracie mojego męża?Jak nas znaleźliście?

                 - Mamy swoje sposoby pani Malfoy. Mąż został oskarżony o morderstwo – wyjaśnił jej spokojnie. Hermiona zbladła na twarzy. Nigdy nie podejrzewałaby, że byłby zdolny do czegoś takiego.. To było czyste szaleństwo. – Zamordowano Corinę Ramsey. Dziewczyna była główną księgową w Ministerstwie Magii i ważną osobistością. Kilka dni temu została uprowadzona. Jej ciało znaleziono nad ranem w Tamizie.

                 - To szaleństwo – pokręciła głową. – Mój mąż od kilku dni przebywa ze  mną. Na pewno słyszałeś o tym, co się wydarzyło.

                 - I owszem – przytaknął jej Mendoza. – Podejrzewamy, że brał udział w pani porwaniu. Wszystko było od początku ukartowane.

                 - Nie wierzę w to! – Jej mocny ton głosu sprawił, że Draco podniósł wzrok i spojrzał na nią. Widziała w nim rezygnacje, ale ona zamierzała walczyć. O niego i ich małżeństwo. – Draco nigdy by czegoś takiego nie zrobił.

                 - Och, naprawdę? – Dawid nie był przekonany. – Jak dobrze, pani znasz swojego męża? Chodziłaś z nim do szkoły. Wiesz, że od zawsze stał po stronie Czarnego Pana. Naprawdę wierzysz, że się zmienił? – To było słuszne pytanie, ale Hermiona pokręciła głową. Wierzyła w jego zmianę. Widziała jak poświęcił się dla niej. On nie mógłby tego wszystkiego ukartować. Obiecała Draconowi załatwić sprawę, chociaż kazał się jej nie wtrącać. Nie mogła go tak zostawić. W końcu był jej mężem. Dracona zabrano na przesłuchanie. Nie pojechała z nimi. Pierwszym ruchem było odwiedzenie Luny. Przez kilka dni nie było ich w mieście. Jeżeli ktokolwiek mógł być na bieżąco to tylko ona. Na całe szczęście zastała przyjaciółkę w jej biurze. Przygotowywała właśnie nowy numer dziennika.

                 - Hermiona? Co ty tu robisz? – Nie kryła zaskoczenia na jej widok. Od razu się serdecznie wyściskały. Hermiona opowiedziała przyjaciółce, co zaszło. Luna nie kryła zdziwienia. Prorok nie został poinformowany ani o morderstwie, ani o podejrzeniach. – Ostatnio jestem kompletnie odcięta od informacji. Nie wpuszczają moich dziennikarzy do Ministerstwa. Corina Ramsey była bardzo ważną osobistością. Jeśli została zamordowana, a twój mąż oskarżony, to oznacza bardzo ważne kłopoty. Może nie wyjść się z tego tak łatwo.

                 - Draco nikogo nie zabił. – Była zdecydowana go bronić i wierzyła w jego niewinność. – To prawda Luno, że w przeszłości stał po stronie Czarnego Pana i nie był do końca niewinny, ale nie jest mordercą. Nigdy w to nie uwierzę.

                Luna popatrzyła na nią uważnie. Była pod wrażeniem swojej przyjaciółki. Było widać wyraźnie, że była oddana mężowi. To było dla niej dość zaskakujące. Nigdy nie myślała, że doczeka się podobnej chwili.

                 - Możesz liczyć na pomoc i poparcie Proroka – Obiecała jej solennie. Na kartce papieru napisała jakiś adres i podała go. – Ten człowiek ci pomoże. Na pewno miałaś okazje go już poznać. To dobry przyjaciel. Może to trochę za duże słowo, ale okaże się pomocny. Trzeba uruchomić wszystkie siły  w tej walce.

                Brunetka zgodziła się z nią jak najbardziej. Wiedząc, że w gazecie nie znajdzie żadnej pomocy musiała iść gdzieś indziej. Istniała tylko jedna osoba, która w obecnej chwili mogła jej udzielić jakichkolwiek informacji. Nie liczyła na dużo, ale zależało jej na wszystkich wiadomościach, które znajdą. . W końcu to jej męża aresztowano i musiała wiedzieć dlaczego. Sama nie miała szans na dostanie się do Ministra. Podejrzewała, że Artur Weasley zrobi wszystko, aby utrudnić jej życie, chociaż nie miała pojęcia dlaczego. Tu musiał pomóc jej ktoś inny. Kobieta, którą dawniej ceniła w sobie i szanowała. Kiedyś były w naprawdę dobrych stosunkach, ale od kiedy ją aresztowano, wszystko  się zmieniło. Wysłała jej sowę z prośbą o spotkanie. Nie spodziewała się nawet, że przyjdzie, ale ku jej zaskoczeniu Molly Weasley nie odmówiła. Zauważyła jak bardzo matka Rona się zmieniła. Śmierć ukochanego syna odebrała jej kilka lat życia. Wyglądała dużo starzej. Dawna Molly świeciła przykładem. Ta tutaj była kobietą po przejściach, bez szans na poprawężycia. Bardzo jej współczuła. Najwyraźniej nowa posada jej męża nie sprawiła, że zapomniała o troskach.

                 - Nie spodziewałam się, że pani jednak przyjdzie – powiedziała cicho, gdy zajęły miejsca w przytulnej knajpce, do której ją zaprosiła. Sympatyczna kelnerka złożyła przyjęła  zamówienie i zostawiła je same. Molly uśmiechnęła się smutno.

                 - To, że mój syn zachował się jak niedojrzały facet i zostawił cię w takiej sytuacji, nie znaczy, że ja to zrobię – odparła cierpko. – Niestety, wtedy nie mogłam nic zrobić, by ci pomóc i bardzo tego żałuje. Mam nadzieję, że wybaczysz mi to kiedyś, dziecko.

                 - Ależ pani Weasley – zaperzyła się Hermiona. Odruchowo dotknęła szorstkich dłoni kobiety i ścisnęła je mocno. – To, co się stało, to się nie odstanie. Powinnaś o tym zapomnieć.. Teraz liczy się przyszłość. Wie pani z czym przychodzę, prawda?

                 - Tak, Hermiono – przytaknęła Molly. – I posłuchaj, co zrobimy. – Na twarzy pani Weasley pojawił się wyraz szczerej ulgi. Zgłosiła się po pomoc do dobrego człowieka. Teraz pozostało jej wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Kto wie, czy nawet nie lepiej. Wiara była dla niej prawdziwą potęgą.

~^~^~

                George kończył ostatnią segregacje dokumentów sklepu.

                Ucieszył się, że praca postępuje naprawdę szybko i wkrótce będzie mógł dokonać otwarcia. Nie mógł się doczekać jak zobaczy minę Freda. Świadomość, że brat był przy nim obecny dodawała mu otuchy. Martwił się jednak o jego los. Życie potępieńca nie było łatwe. Na razie jakoś sobie z tym radził, ale później mogło być gorzej. To najbardziej go martwiło i wyczuwał, że jest jakiś nieswój. Miał tylko nadzieję, że uda mu się rozwiązać ten problem jak najszybciej. Nie chciał, by brat miał kłopoty przez to, iż zdecydował się zostać na ziemi. Słyszał bowiem, że nie wiele ludzi kusiło się na taki los.

                 - Przyniosłam ostatnie pudła.– Z zamyślenia wyrwał go głos Kate. Spojrzał na nią niezbyt chętnie. Od kiedy udało mu się odzyskać Angelinę, nie myślał o niej wcale. Naprawiał  swój związek i to było dla niego najważniejsze. Starał się unikać Kate, ale nie był dla niej zbyt surowy jak wcześniej. W końcu musiała tylko odpracować swoje błędy. Na całe szczęście od ojca dowiedział się, że nie wiele jej zostało. Wkrótce ich drogi rozejdą się na dobre i nie mógł się tego doczekać. Naprawdę jej obecność bardzo go drażniła.

                 - Na dzisiaj jesteś wolna! – Nawet nie zwrócił na nią uwagi.

Kate nie kryła swojego poirytowania, ale rozumiała go. W końcu tak niewiele brakowało i straciłby Angelinę. Widać było, że mu na niej zależało. Mimo to, czuła się odrzucona. Przez swoją zdradę na zawsze straciła szansę u George’a i bolało ją to. Była strasznie naiwna, że wdała się w układ z Notte . Teraz przyjdzie jej za to zapłacić podwójnie. – I zejdź mi z drogi. Chcę  popracować.

                 - George, możemy porozmawiać? – poprosiła cicho z nadzieją w oczach. Naprawdę liczyła na to, że jakoś się dogadają. Nie mogła znieść dłużej tej atmosfery. Dusiła się w niej. To było ponad jej siłę. – Proszę to nie może tak dłużej trwać.

                 - Co? – warknął na nią gniewnie. Jego postanowienie żeby traktować ją lepiej zniknęło.  Nie rozumiał, czemu wyzwalała w nim taką agresję. Chwilami miał ochotę udusić ją gołymi rękami. Tak jak właśnie teraz. – Ty jesteś moim podopieczną a ja twoim kuratorem. Nasze stosunki są idealne. Kiedy znikniesz, będę mógł w końcu zająć się moim własnym życiem, a jeżeli znów wpakujesz się w jakieś kłopoty, nie oczekuj, że ci pomogę.

                 - Jesteś podły – wyszeptała cicho. W jej oczach pojawiły się łzy. – Nienawidzę cię w  tym momencie najbardziej na świecie – dodała i wybiegła trzaskając drzwiami. Na moment zapomniała o kurateli i późnej godzinie. Chciała być jak najdalej stąd. Musiała ukoić ból rozczarowania, który poczuła. Nie spodziewała się, że George się tak zachowa. Najbardziej cierpiała na tym, że nie umiała o nim zapomnieć. Był dla niej bardzo ważny, ale całkowicie po za zasięgiem. Nie zauważyła, kiedy opuściła bezpieczną ulicę. Poczuła nieprzyjemny dreszcz rozchodzący się po ciele. Coś nakazywało jej wracać. Powinna się odwrócić i iść z powrotem do sklepu. Już miała to zrobić, gdy wyczuła czyjąś obecność. Jej serce gwałtownie zabiło w piersi.

                 - Riley! – krzyknęła nieco przestraszona. Jej serce przyspieszyło rytm. Riley był przyjacielem Teodora. To z jego powodu znalazła się po ciemnej stronie. Gdy była sama i opuszczona on i Nott przyszli do niej z pomocą.

 Mężczyzna był wysoki i dość przystojny. Ciemne oczy wpatrywały się w nią w skupieniu. W jego twarzy nie mogła nic wyczytać. W lewej ręce trzymał różdżkę obracając ją między palcami. Jego niewzruszona postać nie była dobrym znakiem. – Co tu robisz? Myślałam, że również zostałeś złapany – spytała spanikowana. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. Ona sama nie posiadała różdżki.

                 - Udało mi się w porę uciec – stwierdził zimno. Kolejny nieprzyjemny dreszcz przeszedł jej po ciele. –Zaszyłem się w bezpiecznym miejscu i czekałem aż się pojawisz. Nie chciałem robić zamieszania atakując syna Ministra. To byłaby głupota z mojej strony, nie sądzisz? Czekałem aż raczysz się pojawić. Opłacało się. W końcu wyszłaś z ukrycia prosto w moje ramiona.

                 - Riley, proszę – wyszeptała bezradnie. Wiedziała, że nic jej nie uratuje. Na twarzy mężczyzny pojawił się grymas. Uniósł różdżkę w jej stronę. Nawet nie wypowiedział zaklęcia. Poczuła jak fala bólu przeszywa jej ciało. Osunęła się na ziemię, drżąc jak w febrze. Była pewna, że ją zamęczy. Jak przez mgłę wydawało jej się, że widzi przestraszoną sylwetkę Freda. Zawsze umiała rozpoznać bliźniaków mimo ich podobieństwa. Wyciągnęła rękę z błaganiem o pomoc. To było ponad jej siły. Nie przetrwa takiego bólu. Przymknęła oczy. Modliła się, aby już nastąpił koniec. Reszta nie miała żadnego znaczenia…

                 - George, kretynie musisz jej pomóc!

George Weasley oderwał się gwałtownie od papierów na widok brata, który pojawił się przed nim. Fred wyglądał na mocno wystraszonego. To zmusiło go od oderwania się od bieżących obowiązków.

                 - Komu? – zapytał głupio. Nie bardzo do niego docierały słowa brata. Dopiero, gdy ten wspomniał o Kate poderwał się na równe nogi. Przeklinając się w duchu, wybiegł tam, gdzie prowadził go Fred. Na szczęście brat bliźniak nie zostawił jej samej. Czuwał nad nią, ale nie mógł jej pomóc. To zadanie należało do niego. George z daleka usłyszał krzyk torturowanej dziewczyny. Nie zastanawiał się zbyt długo. Działał instynktownie. Wycelował różdżkę w mężczyznę i cisnął zaklęciem. To wystarczyło, aby odwrócić jego uwagę. Na twarzy Rileya pojawił się szyderczy uśmiech. Zasalutował i odpowiedział mu tym samym. Obaj zwarli się w pojedynku na śmierć i życie. Bezwładne ciało Kate leżało kilka kroków od nich. George przegrywał, ale nie mógł się poddać. Inaczej zginą oboje.

                 - Avada Kedavra – syknął w ostatniej chwili nim śmiercionośne zaklęcie rywala uderzyło w niego. Zaskoczony Riley spojrzał na niego po czym osunął się na ziemię. George z trudem oddychał. Właśnie zabił człowieka. Nie po raz pierwszy, ale to zrobił. Za każdym razem bolało tak samo.  Jak otępiały zbliżył się do dziewczyny. Oddychała słabo, ale żyła. Na całe szczęście zdążył. Gdy ją podniósł poruszyła się i otworzyła oczy. W jej spojrzeniu czaił się ból.

                 - Widziałam go – wyszeptała zdławionym głosem. Z jej oczu popłynęły łzy ulgi. – Widziałam Freda – odruchowo pogładziła go po twarzy. Wzdrygnął się na jej dotyk, więc cofnęła rękę lekko zawiedziona.

                 - Wracamy do domu – stwierdził bardzo cicho, ale łagodniejszym tonem. Ostrożnie niósł ją na rękach. Nie chciał sprawić więcej bólu. I tak dość sporo przeszła. Myślami był zupełnie  gdzie indziej. Miał wrażenie, że w tej chwili coś się między nimi zmieniło. Nie miał tylko pojęcia, co takiego. Miał dziwne wrażenie, że los jeszcze go zaskoczy.

~^~^~

                Nienawidził zamkniętych pomieszczeń i bardzo źle się w nich czuł.

                Tak było i tym razem. Przypomniał sobie, że kiedy po pokonaniu Voldemorta jako jeden z pierwszych Śmieciożerców trafił do więzienia. Był pewien, że zwariuje. Co prawda, od kiedy nie było dementorów, Azkaban bardzo się zmienił, Jednak wciąż nie było to przyjemne miejsce.. Wypuszczono go po tygodniu, ale wciąż było to uczucie zniewolenia. I teraz znów to czuł. Zamknięto go kilka godzin temu. Bez żadnych wyjaśnień. Nikt go nie raczył odwiedzić, aby powiedzieć, co się dzieje. Miał wrażenie, że zwariuje w tym miejscu. Pragnął się wydostać, ale chyba nie da rady. Odebrano mu różdżkę i chwilowe prawo do adwokata. Kazano mu czekać. Nie był pewien jak dużo czasu już minęło. Czy Hermiona powiadomiła jego rodzinę? Kazał jej się nie wtrącać, ale wiedział, że nie posłucha. Mimo iż wręczył jej papiery rozwodowe, będzie chciała mu pomóc. Taka właśnie była. I przez to czuł się jak jeszcze większy drań. Jeżeli go skażą nic się nie stanie. Zasłużył sobie na to. Drzwi do celi drgnęły i krata otworzyła się. Rozpoznał pana Weasleya, który wkroczył do celi z ponurą miną, ale nie znał tego drugiego człowieka. Był mniej więcej w wieku pana Ministra i spoglądał na niego jak na śmiecia. Aż się wzdrygnął pod tym spojrzeniem.

                 - To Nathaniel Greyson, który jest, a właściwie był, pracodawcą panny Ramsey, o której zamordowanie zostałeś posądzony.

                 - Nikogo nie zabiłem! – wykrzyknął wzburzony takim podejrzeniem, Draco. Nie spodziewał się, że pan Weasley tak łatwo uwierzy w jego winę. Musiałby mieć dowód. Nagle zaniepokoił się. Byli tacy pewni, że to on. – Czy macie na to jakiś dowód?

                 - Jeszcze się pytasz Draconie? – Pan Weasley pokręcił głową. Zostałeś nagrany na taśmie przed wejściem do domu pani Ramsey. Twoja twarz była bardzo wyraźna. Zupełnie nie starałeś się ukrywać swoich intencji. Po za tym znaleźliśmy twoje listy. Szantażowałeś ją. Nic dziwnego. W końcu w ten sposób znalazłeś sobie żonę. Może zaprzeczysz? – Draco spuścił głowę. Niestety, Artur Weasley miał rację w tym, co mówił. Zaszantażował Hermionę, aby została jego kochanką. Nie spodziewał się żadnych konsekwencji. Tymczasem wszystko było przeciwko niemu.

                 - Tak samo, jak wtedy, gdy oskarżaliście moją żonę? – zapytał chłodno. – Wtedy też byliście głęboko przekonani, że to ona zabiła. Nawet nie zadaliście sobie trudu, by spróbować ją uniewinnić. Szczególnie ty, panie ministrze. To była narzeczona twojego syna. – Pan Weasley chrząknął zawstydzony. Niechętnie musiał przyznać mu rację.

                 - Dlatego tym razem wszystko załatwimy inaczej – stwierdził ostrożnie. – Dajemy ci wielką szansę Draconie na odkupienie twoich win. Jeżeli jesteś niewinny, to znajdzie się dowód na twoją niewinność. Jeżeli jesteś winny to zostaniesz w więzieniu. Możliwe nawet, że Rada skaże cię na śmierć. – Draco zadrżał na te słowa. Podobnie było w przypadku Hermiony. Tylko z jednym wyjątkiem. Ona nie miała żadnych szans. Z góry skazali ją na potępienie. Nie czuł się najlepiej z tego powodu, ale chciał żyć. Miał misję do wykonania. – Niestety, ty zostaniesz w więzieniu. Nie możemy ryzykować kolejnych morderstw, a ja nie mogę stracić twarzy. Przykro mi, ale sytuacja nie może wyglądać inaczej.

                 - A co z Kręgiem Śmierci? – Draco poczuł lekki niepokój. Jeżeli on będzie w więzieniu, nie da rady chronić Hermiony. Teraz była skazana na większe niebezpieczeństwo. Nie mógł tu zostać. Nott lub Bellatriks w każdej chwili mogli się do niej dobrać. Był gotów ją chronić za wszelką cenę. Jego własne, nędzne życie, nie było nic warte. – Jesteśmy tak blisko, aby zniszczyć ich plany. Teraz mogą wszystkiego się domyślić.

                 - Dlatego zostawiamy pana w więzieniu, panie Malfoy – wtrącił się do rozmowy drugi z mężczyzn. Draco wyczuł, że mężczyzna najchętnie,  by go zamordował. Tajemnicza pani Ramsey, której nigdy nie znał, musiała być dla  niego bardzo ważna. – W ten sposób Krąg Śmierci niczego nie będzie podejrzewał. Będzie próbował pana uwolnić. To będzie część naszego planu. Resztą zajmie się pan Potter z panem Severusem Snapem.

                 - Czyli nie zwariowałem? – spytał dla pewności, gdy usłyszał nazwisko dawnego nauczyciela. Kiedy zobaczył go w czasie akcji, był pewien, że coś mu się przewidziało. Mimo to rozmawiał z nim wtedy. To on chciał poświęcić Hermionę. Miał ochotę go zamordować po raz drugi za to. – On naprawdę żyje? Jak? Skąd o tym wiecie?

                 - Wszystkiego się pan dowie w odpowiednim czasie. Na razie proszę cierpliwie czekać. Rozprawa odbędzie się w przyszłym tygodniu. Do tego czasu pozostanie pan w więzieniu. – Draco wzdrygnął się na samą myśl. Przebywało tu wielu, których zamknął. Obawiał się, że to miejsce nie będzie dla niego najlepszym wyjściem. Mimo to musiał się poddać. Odebrano mu wszystkie osobiste rzeczy, do specjalnego pudełka. Pozwolono zachować paczkę papierosów za co był wdzięczny losowi. Ostatnio coraz częściej zdarzało mu się palić. Więzienny strój w szarym kolorze, strasznie drapał. Zastanawiał się jak Hermiona mogła to znosić. Azkaban naprawdę się zmienił, od kiedy był tu po raz ostatni. Mimo wszystko to nadal było brudne i ponure miejsce. Nienawidził zamknięcia. Nie był pewien jak da radę znieść te czekające go do rozprawy dni. Próbował wszystko sobie poukładać, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Miał straszną pustkę. Nie znał tej całej Coriny Ramsey. Miał doskonałą pamięć do ludzi, a szczególnie do kobiet. Znał imiona większości swoich kochanek. Nie miał zielonego pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. Ktoś wyraźnie go wrabiał. Chciał wiedzieć dlaczego to się stało. To prawda, że miał wielu wrogów. Teraz jego żona płaciła za jego błędy przeszłości. To dlatego wręczył jej tamte papiery rozwodowe. Wierzył, że z dala od niego będzie bezpieczna. Nie wiedział tylko, co będzie teraz. Nott i jego ludzie byli zdolni do wszystkiego. Teraz, gdy nie było jego obok niej, aby ją chronić znajdowała się w większym niebezpieczeństwie. Musiał znaleźć jakiś sposób, aby się stąd wydostać. Czuł, że zwariuje w tym miejscu. Na szczęście zamknęli go w oddzielnej celi. Wiedział doskonale, że nie miał zbyt wielu przyjaciół w tym miejscu. Większość ludzi sam zamknął w więzieniu w czasie rozpraw. Na niektórych wydał wyrok, zdradzając ich. Podniósł się z pryczy i nerwowo zaczął krążyć po celi. Musiał znaleźć jakiś sposób na wyjście z piekła, w którym się znalazł. Nie mogli go tu przecież uwięzić. Miał mnóstwo pieniędzy. Wpłaci odpowiednią kaucje i wyjdzie z celi.

                 - Masz gościa Malfoy! – oznajmił chłodno jeden ze strażników, otwierając drzwi do celi. Draco niechętnie podniósł głowę. Rozpoznał mężczyznę towarzyszącego podczas rozmowy z Arturem Weasleyem i skrzywił się.

                 - Przy Arturze nie mogłem swobodnie z tobą porozmawiać – odparł Greyson ściągając z siebie płaszcz. – Teraz udało mi się zyskać kilka minut dzięki uprzejmości strażników.

               

Draconowi nie spodobał się głos mężczyzny ani jego postawa. W ręku Greysona pojawiła się różdżka. Już się domyślił na czym będzie polegała ta „rozmowa”. Gniewnie zacisnął dłonie w pięści, ale nie zareagował. Pierwsze zaklęcie uderzyło w niego tak mocno, że wylądował na ścianie. Jęknął z bólu próbując się podnieść. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Greyson torturował go z wyraźną pasją i nienawiścią w oczach. Nie spodziewał się tego. Był pewien, że mężczyzna zamęczy go na śmierć. W pewnym sensie uważał, że zasłużył na to. W końcu tak wiele osób przez niego wycierpiało.

                 - To była młoda i niewinna dziewczyna, łajdaku – wycedził, gdy w końcu przerwał swoje zaklęcie. Chwycił go za włosy i zmusił, aby spojrzał mu w twarz. – Nawet jeśli cię uniewinnią, ja dopilnuję, abyś cierpiał tak jak ja. Odbiorę ci wszystko, co ma jakiekolwiek znaczenie w twoim nędznym życiu – dodał i odszedł nim Draco zdołał cokolwiek powiedzieć. Zrozumiał, że zyskał kolejnego wroga, który nie spocznie zanim go zniszczy. W omdlałej głowie dotarło do niego, że musi zrobić wszystko, aby się stąd wydostać. Jedyną osobą, która miała jakiekolwiek znaczenie dla niego była Hermiona. Greyson skrzywdzi ją bez wahania jeżeli tylko nadarzy się okazja. Draco nigdy w całym swoim nie czuł się tak bezradnie jak teraz. Nie miał pojęcia, że to był dopiero początek. Los szykował mu więcej okrutnych niespodzianek.

~^~^~

Na zakończenie:

Czytając ten rozdział zastanawiam się, czy umieszczenie Dracona w Azkabanie było dobrym pomysłem, a jednak w głębi duszy czuje, że to właściwa decyzja.

Głównie ze względu na Hermionę, która będzie musiała nauczyć sobie radzić sama.

Nie chce jednak za bardzo kłopotać jej życia.

Uruchomiłam pewne wątki, które muszę zakończyć, a wśród nich jeden najważniejszy do których należy tajemnica Johna Smitha.

Jest on pewnym elementem układanki i wkrótce dowiecie się jak ważnym.

Tymczasem pozdrawiam serdecznie i zapraszam wkrótce na kolejny rozdział!

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: 017 „przerwane chwile szczęścia”

Cytat: Phil Bosmans

Ilość stron: 11

Ilość słów: 5 938