Rozdział 007 "Przeszłość zawsze wraca

Bo nie żyję ani w przeszłości, ani w przyszłości.

 Dla mnie istnieje tylko dzisiaj i nie obchodzi mnie nic więcej.

Jeśli kiedyś uda ci się trwać w teraźniejszości,

staniesz się szczęśliwym człowiekiem.

- Paulo Coelho

Kroniki Proroka Codziennego 008:

Hej kochani!

Rety jak ten czas szybko leci.

Nie mogę uwierzyć, że oddaje w wasze łapki już siódmy rozdział. Myślałam o bonusie lub jakiejś miniaturce. Chciałabym przedstawić w niej historię miłości nie skupiającej się na Draco i Hermionie. Miałaby być to przeszłość Ginny i Bleisa lub matki Hermiony z tajemniczym mężczyzną. Co wy na to? Jestem ciekawa waszych podpowiedzi. Tymczasem pozdrawiam i zapraszam do rozdziału. I przepraszam, że tak długo czekaliście. Trochę żałuje, że was tak mało. Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda. Pozdrawiam mocno i życzę przyjemnej lektury.

*~*~*

                Blaise doskonale zdawał sobie sprawę w jak wielkie kłopoty się wpakował.

                Oczekiwali od niego czegoś naprawdę niebezpiecznego. I niemal niewykonalnego. Bo niby jak miałby to zrobić? Leastrange zawsze była szalona, ale tym razem przechodziła samą siebie. Nie rozumiał czemu dał się w to wpakować. Chciał przecież sprawdzić, czy z Ginny wszystko w porządku i znaleźć sposób jak ją uwolnić. Teraz musiał znaleźć sposób by ostrzec Dracona i Hermionę. Mały Jamie może być w niebezpieczeństwie. Dlaczego Bella chciała porwać jego? Coś mu nie grało i zamierzał przeprowadzić prywatne śledztwo. Jeżeli mu się poszczęści. Na razie był zbyt pilnowany przez Nott’a i Dafne. Nie miał okazji zobaczyć jak ma się Ginny ani zajrzeć do szkoły. Dobrze, że nadszedł czas egzaminów miesięcznych. W ten sposób uczniowie będą myśleć o czymś innym niż o rozrabianiu. To morderstwo w szkole również mu się nie podobało. Kolejna zagadka do rozwiązania. Zaczynał mieć ich dość.

                 - Masz ochotę się napić? – Dafne podeszła do niego kusząc biodrami. Musiał przyznać, że wyglądała całkiem ładnie. Ubrana w wyzywający strój. Skórzane spodnie i białą opiętą  bluzkę. W szkole kryła się z tym, a teraz wyglądała naprawdę ponętnie. Mogłaby mu się nawet spodobać. Właściwie Astoria zawsze wydawała mu się bardziej skromna niż Dafne. Śmierć siostry jeszcze bardziej ją wyzwoliła. Skinął głową czując, że właśnie tego potrzebuje. Dafne wzięła butelkę i dwie szklanki. Nie żałowała im. Potrzebowała tego. Alkohol zrobił swoje w jego żołądku. Poczuł przyjemne spustoszenie.

                 - Co dalej chciałabyś zrobić ze swoim życiem? – zapytał znienacka. Często sam sobie zadawał te pytanie, ale nigdy nie znalazł właściwej odpowiedzi. Teraz po raz pierwszy zadał je na głos. Dafne odgarnęła ciemne włosy i spojrzała na niego.

                 - Chcę zemsty – odpowiedziała cichym i zdecydowanym głosem. – Astoria zginęła przez błąd w sztuce. To była zapłata. Próbowałam powstrzymać zemstę, ale nie dałam rady. Zaatakowali kiedy byłam zajęta czymś innym. Ktoś mi jednak zapłaci. I wiem nawet kto.

                 - Draco? – Blaise szybko zrozumiał o kogo chodzi. Pokręcił głową. Dafne nie od dziś żyła chęcią zemsty. Trochę tego nie rozumiał. Przecież Draco nie zabił jej siostry. On tylko kazał aresztować jednego z ich członków. Był też przyczyną do rozpadu wielkiego gangu Voldemorta i upadku Śmieciożerców. To duży powód do zemsty dla nich, ale nie jej. Tego kompletnie nie rozumiał.

                 - Nie uważasz, że to szaleństwo? – spytał cicho. – Przecież zemsta na Draconie nic ci nie da. Powinieneś wszystko sobie przemyśleć i spróbować żyć po swojemu. Astoria nie żyje, podobnie jak jej synek. Przeszłość nie powinna mieć znaczenia.

                 - Doprawdy Blaise i ty mi o tym mówisz? – prychnęła nie ukrywając swojej pogardy. – A ty nie myślisz o zemście na Potterze? Szczególnie teraz? Przecież to on kryje się za twoim wygnaniem.

                 - O czym u diabła mówisz? – Blaise spojrzał z niedowierzaniem na nią. Przecież to nie mogła być prawda. Harry wykorzystał sytuacje nic po za tym. Przypadkiem znalazł się w złym miejscu i porze. W pewien sposób mu również pomógł, a przecież nie musiał. Czy na pewno wszystko miało miejsce przez zderzenie losu? Może popełnił błąd? Zaczynał coraz mniej rozumieć w tej całej sprawie.  Czy naprawdę przesadzał? Sam nie wiedział. Teraz kiedy Dafne zwróciła mu na to uwagę pomyślał iż coś nie gra.

                 - Nie wiedziałeś? – Dafne wybuchła śmiechem. Nie sądziła, że Blaise będzie aż taki naiwny. Ona już dawno odkryła mroczną stronę Pottera. – Zawsze przecież chciał Ginny dla siebie. Od dawna podejrzewał o łączącym was uczuciu. Nic nie mówił tylko czekał. Pragnął ją odzyskać za wszelką cenę, ale najpierw musiał wyeliminować ciebie. Draco znał ofiarę, a właściwie nie ofiarę. Matt Dawson całkiem świetnie się miewa. Mieszka niedaleko starej biblioteki w Londynie. Wiesz o którym miejscu mówię, prawda? Jak nie wierzysz to sprawdź i porozmawiaj z nim. Daje ci wolne dwie godziny. Tyle powinno wystarczyć nim reszta zacznie się szukać.

                Blaise pokiwał głową. Z początku się wahał i nie bardzo wiedział, czy wierzyć słowom Dafne. Ostatecznie młoda kobieta była przepełniona nienawiścią. Postanowił jednak wszystko sprawdzić i przekonać się jak wyglądała prawda. Wziął adres od dziewczyny. Dom o którym mówiła odnalazł bez trudu. Dzielnica nie należała do  bogatych. Wręcz przeciwnie. Wszystko wyglądało jakby panowała tu średnia klasa. Wciąż nie wierzył, że Potter mógł się tak zachować. Jakoś kompletnie to do niego nie docierało. Wydawało mu się, że znał swojego rywala. A przynajmniej chociaż trochę. Najwyraźniej się mylił. Kiedy tylko zobaczył Matt’a całego i zdrowego zawładnęła nim wściekłość. Tak wielka, że z trudem nad nią zapanował. Musiał z nim porozmawiać. Dawson wyglądał na zaskoczonego kiedy ruszył przodem w jego stronę. Najwyraźniej się go nie spodziewał ani trochę.

                 - Blaise? – wyjąkał oszołomiony. – Jak mnie znalazłeś? Skąd wiedziałeś?

                 - Nie ty będziesz zadawał tu pytania – warknął wściekle. W ręku trzymał różdżkę. Miał wielką chęć wyładować się na nim. Z trudem nie zrobił tego. Od dawna tak nad sobą nie panował. Kiedyś był bardziej nerwowy. Draco nie raz musiał hamować jego zachowanie. To było dla niego naprawdę bardzo trudny okres w życiu. Teraz znów przez to przechodził. I dlaczego? Z powodu kobiety, której nie powinien kochać? – Opowiedz o sytuacji sprzed paru lat. Wraz z Potterem zawarliście układ przeciwko mnie?

                 - Tak – jęknął mężczyzna wiedząc, że nie ma w tym momencie wyjścia.  Blaise przyparł go do muru. – Wpadłem po uszy w kłopoty i nie miałem wyjścia. Groziło mi nawet więzienie. Moja rodzina należała do zwolenników Czarnego Pana. Ojciec był kochankiem Leastrange. Wspólnie torturowali

ludzi. Skazywali ich na cierpienie. Ja również brałem w tym udział, ale chciałem ratować Mary. Mary Travis. Pochodziła z rodziny mugoli, a ja pokochałem ją całym sercem. Dla niej pragnąłem zmiany. Dlatego zgłosiłem się do Pottera. Ten zaproponował mi układ. Nie widziałem w tym nic złego. Zwłaszcza, że wszyscy znaliśmy twój charakter. Nikt nie wierzył, że mogłeś kochać ją na serio.

                 - Tak myślisz? – syknął Blaise. Jego oczy błyszczały. Miał ochotę zamordować Pottera. – I dlatego zrujnowaliście mi życie? Obydwaj?

                - Tak było najlepiej. Ostatecznie nie wyszedłeś na tym najgorzej. Jesteś sławny…. – Nie zdążył dokończyć. Blaise z całej siły rąbnął go pięścią  w nos. Krew trysnęła barwiąc mu koszulkę. Nie zwrócił na to uwagi. – Na twoim miejscu bym znikał zanim ktokolwiek dowie się o twoim istnieniu – dodał i odszedł nim zrobi coś jeszcze głupszego. Potter po raz ostatni zakpił z niego. I dopilnuje by mu za to zapłacił.

*~*~*

                 -Nie mogę w to uwierzyć.

                Wyszeptała Hermiona, gdy późnym wieczorem dotarli do domu. Wciąż była oszołomiona. Spotkanie z ojcem nie wypadło tak jak myślała. Dlaczego matka ją okłamywała? Czemu nie powiedziała mu prawdy? Nie tylko mu. Ona również została oszukana. Przez całe życia uważała, że jest zwykłą mugolką, która otrzymała niezwykły dar. Czy to dlatego była taka zdolna? Chwytała zaklęcia w lot. Magia nie miała przed nią żadnych tajemnic. Jeszcze parę lat i synek również otrzyma podobny list jak ona kiedyś. Przed jej oczami stanął dzień, w którym po raz pierwszy otrzymała list. Już wcześniej czuła, że się wyróżnia. Znała kilka sztuczek, umiała zamieniać kolory kwiatów, przywoływać różne przedmioty. Matka bagatelizowała sprawę mówiąc iż to pewien etap rozwoju. Wtedy nie zwróciła uwagi na niepokój w głosie rodzicielki. List przyszedł na dzień przed jej jedenastymi urodzinami. Zawierał dziwną pieczęć i datę.

                 - Mamo, tato! Dostałam list! – powiedziała zafascynowana tamtego dnia. Nie mogła ukryć swojej radości. Nigdy jeszcze nie była tak zadowolona jak w tamtym momencie. Radość dosłownie ją rozsadzała od środka. Czuła, że ta koperta mogła wiele zmienić w jej życiu.

                Matka zbladła przerażona natychmiast zabierając kopertę. Nie pozwoliła nawet dowiedzieć się o co chodzi. Kilka dni później przyszła profesor MacGonagall. Obie kobiety zamknęły się w kuchni i długo rozmawiały. Dopiero później profesorka przyszła do niej i opowiedziała kim jest. Pamiętała, że długo nie mogła w to uwierzyć. Przypomniała sobie również podsłuchane słowa.

                 - Obiecuje dotrzymać słowa, ale kiedyś nadejdzie dzień w którym będzie musiała poznać prawdę. Nie można zbyt długo ukrywać tajemnic. One same wyjdą na wierzch kiedy nadejdzie ich moment.

                 - O Boże! – wyszeptała nagle blednąc na twarzy. – MacGonagall. Draco ona wie kim jest mój ojciec!

                 - Jesteś pewna? – Draco nie do końca przekonany spoglądał na młodą kobietę przed nim. On również był zaskoczony. Całe życie dokuczał Hermionie z powodu mugolskiego pochodzenia. Teraz zaczynał tego żałować. Była czystej krwi. Tak samo jak on i reszta jego przyjaciół. Dziwny uścisk w gardle sprawił iż poczuł wyrzuty sumienia. Kiedyś był naprawdę strasznym bydlakiem.

                 - Tak – pokiwała głową. – Otworzyłam skrzynkę. Wśród paru rzeczy i kawałka medalionu znalazłam również list. Nie mam odwagi go przeczytać.

                 - Zrobimy to razem – odparł zdecydowanie Draco. Podszedł do niej i stanął tuż obok. Hermiona drżącymi rękami sięgnęła po list. Matka pisała go tuż po jej urodzeniu. Wyczuwała dręczące kobietę wyrzuty sumienia. I coś jeszcze. Wielką miłość do tajemniczego mężczyzny.

Droga Hermiono.

Kiedy czytasz ten list mnie może nie być już na świecie. Żałuje, że lepiej nie zorganizowałam swojego życia. Kiedy poznałam Grangera byłam wyrzutkiem rzuconym na wyspę. Pokochałam go. Naprawdę. Nigdy go w tym nie okłamałam. Niestety wszystko się zmieniło. Pewien mężczyzna wszedł do mojego życia i zdobył je zaskakując mnie. Od zawsze czułam, że jest wyjątkowy. Wyróżniał się na tle znanych mi mężczyzn. Pokochałam go mimo przeciwności losu. W tym momencie zapomniałam, że byłam mężatką. I gdy myślałam, że nic nas nie rozdzieli. Niestety kontakt się urwał. Tak bez powodu. A potem na świat przyszłaś ty i sprawiłaś, że moje małżeństwo odżyło. Wiem, że być może popełniłam błąd. Właściwie nie tylko ten jeden. Wiele innych. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz i zrozumiesz. Nie wiem czy kiedyś poznasz swojego ojca. Jego rodzina nigdy by mnie nie zaakceptowała. Byłam tylko zwykłą mugolką. Nikim ważnym. Nie zdradzę ci jego imienia. Może kiedyś sama trafisz na trop jeśli będziesz chciała. Daje ci medalion, który należał do jego rodziny. Jesteś moim skarbem Hermiono i cię kocham.

Twoja mama.

                Hermiona miała łzy w oczach czytając ten list. Już od dawna nie była poruszona jak w tym momencie. Matka nie miała łatwego życia, ale po części sama do tego doprowadzała. Od samego początku wszystko nie szło tak jak powinno. Niestety nie poznała nazwiska swojego rodzica. Znów będzie musiała szukać. Najgorsze, że nie miała pojęcia ile czasu jej zostało. Na razie czuła się dobrze. Mogła normalnie funkcjonować dzięki ziołom jakie otrzymała od Medyków. Jednak na jak długo? Wiedziała iż w końcu nastąpi moment w którym organizm osłabnie i przestanie walczyć.

                - Nie ma żadnych informacji – wychlipała ocierając łzy chusteczką. Draco podszedł do niej ostrożnie nie bardzo wiedząc jak się zachować. Nigdy nie przepadał za łzami dziewczyn. Położył rękę na ramieniu i spojrzał na medalion jaki trzymała w ręku. – Jedynie literka M przepleciona dziwną rośliną. Widziałeś coś takiego?

                 - Niestety – przyznał, chociaż znał większość arystokratycznych rodzin w tym kraju. Tę rzecz widział po raz pierwszy. Pomyślał, że matka mogłaby mu pomóc lub Steve. Może oni będą coś wiedzieli? Jakiś mały szczegół? W tym momencie wszystko było naprawdę bardzo pomocne dla nich.  Draco uważnie obserwował Hermionę. Trzymała się nieźle, ale zdawał sobie sprawę jak wszystko musiało ją przytłoczyć. On sam nie miał pojęcia jakby zachował się na jej miejscu. Zdecydowanie zbyt dużo wszystkiego. Wciąż go zaskakiwał fakt iż była czarodziejką czystej krwi. – Znajdziemy twoją rodzinę. Gdzieś jest ktoś, kto nam pomoże. Na pewno.

                 - Chciałabym w to wierzyć tak jak ty – westchnęła cicho zrezygnowanym tonem. Nie miała tak wielkiej wiary. Może kiedyś było inaczej. Tak jak wówczas, gdy uciekali z Harr’ym i Ronem. Nie mieli zbyt wiele i mogli liczyć tylko na siebie. Pamiętała dobrze te czasy. Mieli naprawdę ciężko. Często spali pod gołym niebem nie mając gdzie się ukryć. Voldemort zdawał się być wszędzie i szerzyć zło. Wzdrygnęła się na same wspomnienia. Oby te czasy nigdy nie nadeszły ponownie. W świecie czarodziejów od dawna panował ład i porządek. Nowy Minister może nie był ideałem, ale wprowadził sporo konkretnych zmian.

                 - Gdzie się podziała niezłomna Granger ze szkoły? – zapytał odgarniając kosmyki włosów. Zadrżała pod jego dotykiem. Od bardzo dawna żaden mężczyzna nie znajdował się tak blisko. Miała ochotę odejść, ale nie zrobiła tego. Jakby coś ją paraliżowało.

                 - Niezłomna? – Mimowolnie parsknęła śmiechem. – Przecież mnie nie znosiłeś. Zbyt dobrze pamiętam chwile jakie spędziliśmy w szkole. Traktowałeś mnie jak wyrzutka. W sumie nie wiedziałam który z was jest gorszy. Ty, czy twój brat.

                Draco poczuł wyrzuty sumienia. Faktycznie mogła wtedy tak myśleć. Przypomniał sobie o osobach które skrzywdził. Hermiona nie była jedyna. Dobrze, że w porę się opamiętał i zgłosił do Dumbledor’a. Ojciec nigdy mu tego nie wybaczył. Uznał za zdrajcę, a przecież dzięki temu uratował rodzinę przed najgorszym. Jego brat uniknął więzienia, a przecież zasługiwał całkowicie.

 - Przepraszam, nie chciałam tak powiedzieć – wyznała cicho widząc jak bardzo poruszyła go swoimi słowami. Mężczyzna pokręcił głową.

 - Miałaś prawo do takiego myślenia – przyznał szczerze. Już miała mu odpowiedzieć, gdy zrobił coś czym ją całkowicie zaskoczył. Przyciągnął do siebie i pocałował. Długim namiętnym pocałunkiem.

*~*~*

Blaise nie mógł uwierzyć w całą sytuacje.

Jak Potter mógł to zrobić? Owszem byli rywalami. On stał na granicy prawa kiedy zakochał się w Ginny. A jednak chciał się zmienić. Pragnął tego. Potrzebował tylko szansy. Niestety. Stracił ją w momencie, gdy postanowił zadawać się z ciemną stroną. Nie żeby tego chciał. Po prostu rodzina była w tym tak głęboko iż nie miał wyjścia. Przypomniał sobie fragment przeszłości, gdy po raz pierwszy poczuł coś do Ginny. Wcześniej nie zwracał na nią uwagi. Nie wyróżniała się w tłumie. Zwyczajna czarodziejka pochodząca z wrogiego domu. Świetnie grała w Quiddicha i zawsze miała swoje własne zdanie. Podziwiał ją, ale nigdy by nie powiedział tego na głos. Zawsze trzymał się z boku i spoglądał na nią. Nie miał pojęcia dlaczego, ale go interesowała. Po prostu miała w sobie coś czym go przyciągała. A potem to zdarzenie. Pamiętał wszystko zbyt doskonale. Voldemort zlecił im zadanie na Pokątnej. Jemu i Ethanowi Gordonowi. Byli partnerami i dobrymi znajomymi. Może ciężko nazwać ich przyjaciółmi. Ethan był prawdziwym szaleńcem i czasami wykraczał po za granicę.

 - Po prostu weźmiemy te książki i już. Nie mam pojęcia czemu Czarny Pan ich potrzebuje, ale nasza w tym rola by je dostarczyć – mówił cicho, kiedy stali przed antykwariatem. Nie podejrzewali nawet, że ktoś może być w środku. Było już późno i większość ludzi chowali się w domach. Od kiedy Voldemort zwyciężył woleli nie wychylać się. Chociaż takie zachowanie też nie gwarantowało bezpieczeństwa. W lochach Malfoyów przebywało wiele ludzi, którzy chcieli się przeciwstawić. Ostatnio torturowano młodą dziewczynę. Wspomnienie jej krzyku wciąż prześladowało Bleis’a. A później martwe ciało, które nie przetrwało tortur.

 - Tak – skinął głową. – Żadnych zbędnych ofiar. Im mniej osób wie o naszej obecności tym będzie lepiej.

Blaise jak zawsze chciał zachować ostrożność. Nie lubił niepotrzebnego ryzyka. Weszli do środka. Antykwariat wydawał się być pusty. Księga, której szukali miała być ukryta w gabinecie. Jakoś udało im się odnaleźć sejf. Ethan miał go otworzyć, gdy usłyszeli śmiech. Dźwięczny i radosny, który Blaise znał aż za dobrze. Ethan zastygł z różdżką w ruchu. Rozpoznał dziwny uśmiech na twarzy tego mężczyzny. Zbyt dobrze go znał by nie wiedzieć, że mężczyzna coś planował.  

- Ethan, nie. – Blaise chciał mu przeszkodzić lecz ten nie pozwolił na to. Skrył się w cieniu i kiedy drzwi się otworzyły zaatakował. Ginny nie była wystarczająco szybka. Cios powalił ją tak samo jak ból spowodowany zaklęciem. Ethan uwielbiał to. Zadawanie bólu sprawiało mu niezwykłą przyjemność. Wystarczyła chwila by z ust i nosa Weasley trysnęła krew.

 - Daj spokój, zabijesz ją! – próbował powstrzymać partnera. Ethan zbył go machnięciem ręki. Nie wyglądał na kogoś, kto się przejmuje. Sobą, czy kimkolwiek innym. Nawet wydał swoją siostrę, gdy ta randkowała ze zdrajcą. A później bez skrupułów był przy egzekucji. I opowiadał o tym z niezwykłą lubością.

 - Blaise, proszę – szeptała torturowana Gryfonka. Widać, że długo nie wytrzyma. Po raz pierwszy Blaise miotał się z tym co powinien zrobić. Wystarczyło jedno spojrzenie na dziewczynę, jej bladą pełną łez twarz, by wyciągnął różdżkę.

 - Powiedziałem przestań! – mówił zdecydowanym i stanowczym tonem. Ethan wyglądał na zaskoczonego.

 - No co ty żartujesz? – prychnął z pogardą. – Chyba nie zamierzasz użyć magii przeciwko mnie z powodu tej szmaty? Blaise jesteś śmieszny. Chodź, ona jest całkiem atrakcyjna. Zabawimy się we dwóch.

Na samą myśl, że miałby wówczas zbezcześcić jej ciało zrobiło mu się nie dobrze. Nie myślał. Po prostu działał. Padło kilka zaklęć. Gdzieś rzucił śmiertelne. Całkiem nieświadomie. Nigdy wcześniej nikogo nie zabił. Jednak zrobił to by ocalić inne życie. I gdy patrzył na przerażoną i sponiewieraną Weasley zrozumiał, że to może być droga do jego odkupienia. I nie tylko. Pomógł jej i rozpoczął w ten sposób swoją nową drogę.

 - Cholera jasna! – zaklął pod nosem zły, że wszystko wyglądało gorzej niż myślał. Musiał porozmawiać z Ginny. Zrobi wszystko by ją uratować, a potem zdecyduje. Dowie się jakie porachunki przeprowadzić z Potterem. Nie, nie chciał zemsty. Pragnął tylko wiedzieć dlaczego. No i musiał wiedzieć co z dzieckiem. Jego dzieckiem. Wcześniej o tym nie myślał, ale teraz chciał poznać prawdę. Harry zapewnił, że da im bezpieczeństwo. Tylko, czy na pewno mógł mu zaufać? Pokręcił głową. Teraz już nie miał zielonego pojęcia.

 - Myślisz, że masz prawo do jakiś żądań po tym wszystkim? – prychnęła Bella, gdy poprosił ją o spotkanie z Ginny. Wiedział, że będzie trudno. W głębi duszy miał jednak nadzieję, że kobieta się zgodzi. – Jeszcze nie udowodniłeś swojej wartości. Twój czas się kończy, a dzieciaka wciąż nie ma. Kiedy zaczniesz działać?

 - Zapewniam, że już wkrótce – przyznał cicho. – Ja dotrzymuje swojego słowa. Zgubiłem na moment drogę, ale odnalazłem ją. Od Weasley chcę tylko informacji. Są mi niezbędne do mojej własnej zemsty. Oczywiście jeśli to rozumiesz.

Bella przez moment rozważała jego słowa. Blaise byłby głupi próbując jakiegokolwiek podstępu. Nie wygrałby z nimi i chyba zdawał sobie z tego sprawę. Niechętnie skinęła głową. Ich zemsta nie ucieknie, a może mieć jeszcze jeden powód do radości.

 - W porządku – pokiwała głową. – Masz pół godziny. Możesz zanieść jej jedzenie. Chwilowo potrzebna jest nam  żywa.

Złowrogie słowa Leastrange zawisły w powietrzu. Dawały Bleisowi nie wiele szans do działania. Musiał jak najlepiej wykonać swoją misję. Zbyt wiele ryzykował. Posłusznie poszedł po tacę z jedzeniem. Nie było tego dużo. Jakaś kasza jaglana z mięsem i napój. Pomoże przetrwać trudne chwile. Gdy znalazł się w celi poczuł wielki szok. Ginny wyglądała po prostu strasznie. Ktoś musiał ją torturować. Z czoła i ust pociekła krew. Dobrze, że pomyślał o mokrym ręczniku, wodzie i szmatkach. Na jego widok kobieta wydobyła z siebie cichy okrzyk zaskoczenia.

 - Zdradziłeś nas – wyszeptała nie mogąc w to uwierzyć. Choć przez chwilę myślała, że może mu wierzyć. Pragnęła zobaczyć dawnego Bleis’a którego kochała i za którym tęskniła. Niestety. On wyraźnie odszedł. I zastąpił go ktoś inny. Ktoś, kto był ich wrogiem.

*~*~*

Draco dyskretnie wyszedł z pokoju w którym Hermiona bawiła się z synkiem.

Obserwowanie ich sprawiało mu przyjemność. Było coś pięknego w widoku matki i syna razem. Tak samo jak Astoria i Ben. Ona naprawdę kochała swojego synka. Sama go przewijała, karmiła. Nie chciała pomocy niani. Była z nim o wiele częściej niż on, który zajęty swym imperium budował majątek. Wiecznie zapracowany, naburmuszony coraz mniej czasu spędzał w domu. Zupełnie jakby uciekał. Czy coś w tym było? Być może. Na początku naprawdę czuł coś do Astorii. I miał wrażenie, że ona również odwzajemnia te uczucie. Potem odkrył pochodzenie dziewczyny. Została adoptowana. Tuż po śmierci swoich prawowitych rodziców. Matka Astorii urodziła martwe dziecko. By zagłuszyć plotki adoptowano niemowlę z rodziny mugoli. Czystym przypadkiem Astoria okazała się być magiczna. Degrassowie mieli naprawdę wiele szczęścia. Z całej rodziny przeżyła tylko matka, która odcięła się od ojca. Przepełniony nienawiścią mężczyzna był gotów zabić nawet własną córkę. Gdyby Dafne nie ocaliła jej tamtej nocy z pewnością by tego nie przeżyła. Młody Malfoy w swoim życiu przeżył zdecydowanie zbyt wiele dramatycznych chwil. Ludzie mogą mówić, że stał się mięczakiem. Dawno przestał kpić z ludzi, pokazywać swoje wyrachowanie. Brutalne przeżycia sprawiły iż inaczej patrzył na świat. Pragnął pomagać. Realizować się  w czymś co daje życie, a nie je niszczy. Nie stracił jednak swojego charakteru. Jeśli chciał umiał być stanowczy i twardy, a nawet bezwzględny. Jednak zdecydowanie częściej pokazywał drugą stronę i pasowało mu to. Teraz zamierzał walczyć. O szczęśliwszy los tej dwójki. Hermiony i Jamiego. Po za matką chłopiec nie miał nikogo na świecie. Nie wliczał dziadka despoty. I jego samego również nie, chociaż po ślubie z Hermioną zostaną rodziną. Ta myśl wciąż była dla niego dziwna. Chyba o wiele bardziej by wolał gdyby Hermiona go nienawidziła. Zwłaszcza, że dał jej ku temu wiele powodów. Niestety wszystko wyglądało zupełnie inaczej i musiał teraz ponosić konsekwencje.  Nie żeby w jakiś sposób mu to przeszkadzało. Pusty dom wypełnił się śmiechem dzieci i radością. Brakowało mu tego przez ostatnie lata. Westchnął cicho i jeszcze raz spojrzał na medalion. Skąd pochodził? Kto go posiadał? Dlaczego Jane Granger ukryła tożsamość mężczyzny z którym sypiała. Najwyraźniej matka Hermiony miała słabość do czarodziei. Najpierw ten tajemniczy człowiek, a później ojciec Kruma. Trochę się dziwił, że Hermiona wyrosła na taką normalną osobę. Jakby nie było nie miała najlepszego przykładu. On również nie miał.

 - Chciałeś z nami porozmawiać. – Z zamyślenia wyrwał go głos matki. Ucieszył się na jej widok. Od kiedy odeszła od ojca nie miał z nią najlepszego kontaktu. Owszem ojciec był łajdakiem, ale jakoś nie umiał dodrzeć do całej sytuacji. Szczególnie, gdy jakiś miesiąc po rozwodzie matka wyszła za Severusa Snep’a i od tamtej pory tworzyli całkiem szczęśliwe małżeństwo. – Twoja sowa trochę mnie zaskoczyła, a już na pewno widok Granger w domu. Co ona tu robi?

Mimo wszelkich zmian jakie zaszły w kobiecie wciąż nie umiała ukryć swojej niechęci dla kobiety. Draco westchnął i na spokojnie wszystko wyjaśnił. Opowiedział o wszystkim nie kryjąc brutalnego zachowania Wiliama. Matka również go uwielbiała i zaczynała rozumieć swój błąd w wychowaniu syna.

 - Na zbyt wiele mu pozwoliliśmy – wyszeptała tłumiąc łzy. Była przerażona ogromem brutalności swojego syna. Żadna kobieta nie zasługuje na taki los. Ja od początku wyczuwałam zło w Liamie. Czasami spoglądał w taki sposób, że się go bałam. Bardzo wrósł w twojego dziadka. Nigdy go nie poznałeś i może to i dobrze? Dziadek należał do mrocznych i niebezpiecznych osób. To on ukształtował charakter twojego ojca. Spaczył go zupełnie. Już w szkole zachowywał się z nieskrywanym okrucieństwem. Wiesz, że został nawet oskarżony o gwałt Lilly Evans? Nigdy mu tego nie udowodniono, ale ja myślę iż to prawda. Decyzja kiedy od niego odeszłam była najlepsza jaką kiedykolwiek podjęłam. Już wcześniej chciałam to zrobić, ale byłeś mały. Wiedziałam jednak, że nie pozwoliłby mi zabrać żadnego z was.

 - Tak. – Draco musiał się z tym zgodzić. Niechętnie wracał do przeszłości, ale matka miała dużo racji w tym co mówiła. Teraz kiedy posłuchał jej szczerej wypowiedzi zaczął inaczej patrzeć na wszystko. Ze Snap’em była naprawdę szczęśliwa. Wręcz promieniała. Mężczyzna stanął na wysokości zadania, chociaż miał pod górkę. Musiał długo udowadniać swoją niewinność i dlaczego tak wszystko rozegrał. Na szczęście pośmiertny list Dumbledor’a sporo wyjaśnił i pomógł oczyszcić imię  mężczyzny. Najgorsze było już za nimi. Prawie, bo wciąż pozostała choroba Hermiony. Draco nie mógł zrozumieć czemu dobrych ludzi spotykają złe rzeczy. Niestety życie bywało brutalne i wciąż dostarczało im trosk na które nic nie mogli poradzić.  – Mimo wszystko Jamie jest cudownym dzieckiem. Nie odziedziczył spaczenia po ojcu. Miłość matki pomogła mu wyrosnąć na wspaniałego chłopca. Niestety Hermiona jest poważnie chora. To białaczka i mamy niewiele czasu. Jeśli możesz pomóc będę naprawdę wdzięczny.

 - Bardzo bym chciała – powiedziała oglądając amulet od Dracona. – Niestety nie mogę sobie przypomnieć rodziny z takim herbem. Trochę przypomina mi herb Degrassów, ale to nie możliwe. Musiałbyś porozmawiać z rodzicami Astorii. Może oni by cokolwiek wiedzieli. A ty kochanie? Może coś wiesz na ten temat?

Snape, który obiecał stworzyć eliksir łagodzący bóle z uwagą spoglądał na medalion. Wydawał mu się dziwnie znajomy. Gdzieś w odległej przeszłości już go widział. Pokręcił głową z niedowierzaniem. To nie było możliwe. Ta osoba nie żyła już od bardzo dawna. Czysty przypadek, a jednak. Żył wystarczająco dużo, że nie wierzył w przypadki.

 - Coś wiesz. – Draco był wystarczająco bystry by zauważyć zachowanie starego przyjaciela. Kiedyś był gotów ryzykować dla niego własnym życiem. Właściwie w dużej mierze dzięki niemu Draco przetrwał najtrudniejsze chwile. Podobnie jak Harry Potter. Obydwaj wiele mu zawdzięczali. – Możesz mi powiedzieć. Tu chodzi życie Hermiony.

Snape zawahał się. Draco miał racje. A jednak przeszłość powracała niczym burza gradowa i mogła zniszczyć jego przyszłość. Jeden błąd. Chyba, że odpowiednio to rozegra i nikt na tym nie ucierpi.

 - Masz racje Draco. Wiem do kogo należy ten amulet – odparł bardzo cicho. – Myślałem, że ten człowiek nie żyje od bardzo dawna. Jest moim przyrodnim bratem. Niechcianym członkiem rodziny i taką czarną owcą. Nigdy o nikogo nie dbał. Myślał tylko o sobie. Wciąż nie mogę uwierzyć, że ten amulet należy właśnie do niego. Matka Hermiony niezbyt dobrze wybierała sobie kochanków.

Draco już po raz kolejny usłyszał te słowa i smętnie pokiwał głową. Dobrze, że córka należała do innych kobiet. Piękna, inteligentna i bardzo mu imponowała.

 - Gdzie go znajdę? – zapytał z nadzieją Draco. Cała wiara w tym obcym mężczyźnie, który był ojcem Hermiony. Tylko on mógł mu pomóc.

 - Kiedy ostatni raz go widziałem przebywał w opuszczonym budynku, gdzie mieszkają bezdomni mugole. Dość niebezpieczne miejsce. Powinieneś na siebie uważać jeśli planujesz się tam wybrać. To niebezpieczne miejsce. Nie zabieraj tam Hermiony.

 - Do głowy mi to nie przyszło – stwierdził zdecydowanym głosem. – Dziękuje, że mi pomagasz. Ja wiem, że sprawy przybierają dziwny obrót. Wszystko wygląda nie tak jak sobie zaplanowaliśmy.

 - Najważniejsze byś był szczęśliwy – odparł łagodnie Snape rozumiejąc obawy Narcyzy. – Jednak nie spodziewałbym się zbyt wiele po Henryku. On zawsze dbał tylko o siebie. Już dawno zakopał rdzeń człowieczeństwa.

Draco pokiwał głową. Miał jednak nadzieję, że Snape się mylił. Potrzebował tej nadziei. Oboje jej potrzebowali. W tym momencie to wszystko co im pozostało.

*~*~*

Hermiona pospiesznie odwróciła się od gabinetu, gdzie Draco rozmawiał z matką i Snap’em.

Czuła dzikie bicie serca. Znaleźli jej ojca. Czy naprawdę był takim złym człowiekiem? W sumie po ostatnich mężczyznach matki faktycznie wszystkiego można się było spodziewać. Ta kobieta nie dbała o niczyje uczucia. Tylko swoje zachcianki. Nie zawsze była złą matką. Kiedyś wiedli szczęśliwe życie. Nim Hermiona odkryła, że jest czarownicą. Po części mogła powiedzieć, iż sama jest odpowiedzialna za tamtą sytuacje. Poczuła niechciane łzy pod powiekami. Nie powinna w ogóle przyjść na świat. Matka popełniła koszmarny błąd wiążąc się z ojcem, a potem było jeszcze gorzej. Czy w ogóle kiedykolwiek w jej życiu zaświeci słońce? Odruchowo zerknęła na pierścionek widniejący na palcu. Delikatny brylant zdobił palec i przypominał o obietnicy. Czy naprawdę tego chciała? Mogła unieszczęśliwić ich oboje. Przecież nie jest pełnowartościową kobietą. Nie po tym co zrobił Wiliam. Wspomnienia gwałtu żywo zachowały się w pamięci. Czasami przychodziły nocami. Owszem próbowała zapomnieć, żyć normalnie. Chodziła nawet do mugolskiego lekarza zwanego psychiatrą. Sympatyczna pani doktor trochę pomogła rozładować napięcie. Kiedy ukochany synek przyszedł na świat poznała kogoś. Sympatyczny Ethan Jones. Miał sporo uroku i wydawał się być bardzo łagodny. W dodatku polubił Jamiego. Umówiła się z nim na kilka randek. Kiedy poczuła, że jest wystarczająco dobra kupiła elegancką bieliznę. Chciała go zaskoczyć. Na początku było naprawdę miło. Ethan był niezwykle delikatny, wręcz uwodzicielski. A potem nastąpił koszmar. W momencie, gdy chciał w nią wejść powróciły mroczne wspomnienia. Nie umiała nad sobą zapanować. Po prostu wyrzuciła go z łóżka. Wykrzyczał, że jest dziwaczką i straszną idiotką. Miała łzy w oczach, ale mówił prawdę. Kim była skoro nie umiała oddać się zwykłemu facetowi? Przecież go lubiła, a może nawet i coś czuła. Jak zareaguje Draco, gdy zobaczy iż nie będzie mogła dzielić z nim łóżka? Przecież taki facet jak on z pewnością potrzebował kobiety. Poczuła dreszcz niepokoju na samą myśl o tym. Musiała spróbować. Teraz, zanim nie jest za późno. Do tego potrzebowała kobiety. Ponieważ Ginn została porwana musiała zgłosić się do kogoś innego. Narzeczona Rona! Owszem nie powinna im się narzucać, ale w tym momencie nie miała wyjścia. Jej stosunki z Ronem bardzo powoli wracały do normalności. Mogła czuć i rozmawiać przy nim swobodniej. Dawny żal zanikał, chociaż wciąż nie umiała mu powiedzieć powodów dla których go wówczas zostawiła. Nie sądziłaby kiedykolwiek zrozumiał. Na szczęście Pamela była szczególną osobą. Po godzinie wysłała sowę z datą spotkania. Nikt nie protestował kiedy powiedziała o spotkaniu. Draco wyglądał nawet na ucieszonego. Pewnie chciał sprawdzić informacje od Snep’a. Postanowiła nie wnikać w jego śledztwo. Jak będzie gotowy z pewnością o wszystkim jej powie. Ufała mu. Dziwne nie sądziła, że kiedykolwiek tak zrobi i zaufa komuś. A szczególnie Malfoyowi. Los bywał naprawdę zaskakujący.  Jak mogła pomyśleć o sobie z Malfoyem? Owszem był moment w którym miała nadzieję. To na piątym roku. Szkolny bal w czasie konkursu Trójmagicznego. Miała wtedy mnóstwo na głowie i w zasadzie nie zwracała uwagi na wszystko co się dzieje. Kiedy Wictor zaprosił ją by poszła z nim na bal była pod wielkim wrażeniem, chociaż nie przyznawała tego. Nie wyczuwała wtedy żadnego zagrożenia. Wydawał się być normalnym chłopakiem mającym problemy z masą fanek. Czuła się dobrze i bezpiecznie w jego towarzystwie. Problemy przyszły później, gdy  matka wyszła za jego ojca. A Malfoy? Była wściekła na Harry’ego i Rona za brak empatii w stosunku do niej i Kruma. Miała łzy w oczach i schowała się w kącie by o wszystkim zapomnieć. Bal zdecydowanie nie przebiegał jak chciała, a wszyscy dookoła mieli świetne humory.

 - Granger? – zdumiał się Malfoy podchodząc do dziewczyny. Wcześniej widział go u boku Kruma. Wyglądała przepięknie w tej różowej sukni. Po raz pierwszy zwrócił na nią uwagę. Po prostu oniemiał widząc jak schodziła po schodach pół godziny wcześniej. Wręcz promieniała szczęściem. Teraz siedziała zapłakana nie kryjąc swojego smutku. – Co się stało? Krum Cię skrzywdził?

Spojrzała spod oka wyraźnie zaskoczona jego troską. Wydawał się być szczery, ale mimo wszystko zachowała czujność. Ostatecznie Malfoy to Malfoy. Wszystkiego można się po nim spodziewać.

 - Czego chcesz? – zapytała otwarcie. Malfoy pokręcił głową i przysiadł się koło niej. Hermiona pociągnęła nosem. Była zła na siebie, że widzi ją w takiej sytuacji. Później z pewnością będzie z niej drwił do woli.

 - Nie mogę być miły? – prychnął z lekką ironią w głosie. – Powiesz co zaszło?

 - Nic to tylko Potter i Weasley. Są idiotami – stwierdziła takim tonem, że Malfoy się roześmiał. Chyba po raz pierwszy widziała jego śmiech. Zawsze był ironiczny i niedostępny. Pokazywał swoje brutalne oblicze podobnie jak jego brat. I gdy już myślała, że sobie pójdzie Draco zrobił coś najbardziej niespodziewanego. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Ten pocałunek kompletnie ją zaskoczył. Miała wrażenie, że świat stanął w miejscu i byli tylko oni. Nikt już nigdy nie pocałował jej w ten sposób.

Odruchowo dotknęła swoich ust wspominając tamten żar jaki czuła. Czy znowu będzie tak samo? Draco da jej wszystko, co wówczas czuła? Bardzo tego pragnęła. Chciała znów być jak pełnowartościową kobietą. Miała szczęście iż Pamela przystała na ich spotkanie. Mogła poprosić Lunę, ale ta kobieta żyła jakby w innym świecie. Z pewnością nie pomoże w sposób jaki oczekiwała. Całe szczęście miała na kogo liczyć. Pamela czekała na nią przed umówionym pubem. Niezwykle ładna i zgrabna dziewczyna, chociaż bardzo skromna. Miała na sobie beżową sukienkę i czarną skórę. Wyglądała przez to bardzo młodzieżowo. Hermiona cieszyła się, że Ron odnalazł szczęście pomimo ich rozstania. Wciąż jeszcze nie powiedziała mu o wielu rzeczach i chyba nigdy nie będzie miała odwagi tego zrobić.

Najpierw poszły na zakupy. Po części Hermiona opowiedziała w czym rzecz. Pamela ją rozumiała. Zdążyła się dowiedzieć jakie piekło przeszło i skąd przyszedł Jamie. Miała wiele szacunku dla Malfoya po tym co robił. Może w przeszłości ich stosunki były różne. Teraz bardzo go podziwiała. Odwiedziły sklep z bielizną. Hermiona wybrała specjalny ciuch na ten wieczór. Elegancka, czerwona bielizna pasowała do niej. Dodatkowo poszła do fryzjera. Postanowiła skrócić włosy i zrobić jasne pasemka. Całość wyglądała naprawdę świetnie. Była z siebie naprawdę dumna. Nie sądziła iż parę drobiazgów pomoże jej wyglądać tak świetnie i poprawi samopoczucie.

 - Niedługo pewnie i tak większość wypadnie – stwierdziła cicho gdy siedziały przy kawie i ciastku. Wkrótce będzie czekała ją chemia. Chyba, że Draco sprawi jakiś cud i ojciec pomoże. Miała cichą nadzieję chcąc wierzyć w jego dobre intencje. W końcu jakieś cechy musiała po nim przejąć.

 - Choroba się rozwija? – zapytała cicho Pamela z nieskrywaną troską. Kiedyś wiele słyszała o Hermionie Granger i była trochę o nią zazdrosna. Musiało minąć trochę czasu nim oswoiła się ze wszystkim i zrozumiała, że zazdrość była niszcząca, a Ron naprawdę o niej zapomniał.

 - Tak – przytaknęła . – Są takie dni w których ból nie pozwala mi wstać z łóżka. Nie myślę o tym, walczę. Wiem, że gdybym się poddała wiele bym straciła. W końcu mam dla kogo żyć, prawda?

Pamela przytaknęła. Zaimponowała swoją odwagą i usposobieniem. Miała nadzieję, że przetrwa. W końcu przyszłość bywa naprawdę zaskakująca. Nikt nie wiedział co go czekało. To właśnie było najstraszniejsze.

*~*~*

Na zakończenie:

I jak wam się podobał rozdział?
Za wiele się w nim nie działo, ale jednak. Miał w sobie coś wyjątkowego. Szczególnie jeśli w grę wchodzą relacje Draco i Hermiony. Muszę też zwrócić uwagę na relacje Ginny i Bleis’a. I oczywiście Złoty chłopiec również ma coś na sumieniu.

Zapewniam, że sporo się jeszcze wydarzy. I liczę, że wam zaimponuje.
Pozdrawiam mocno i zapraszam na ciąg dalszy.

Informacyjnie:

Tytuł opowiadania: „Pokochać łotra”

Tytuł rozdziału: „przeszłość zawsze wraca”

Ilość stron: 11

Ilość słów: 5 557